Nul-gebonden rentetarief
Wat is een nulgebonden rentetarief
Nul-gebonden rente is een verwijzing naar de ondergrens van 0% voor korte rentetarieven waarboven monetair beleid naar verwachting niet effectief is bij het stimuleren van economische groei.
Nul-gebonden rentetarieven en monetair beleid
Aannames met betrekking tot nulgebonden rentetarieven zijn de afgelopen jaren op zijn kop gezet. In het monetair beleid betekent verwijzing naar een nulgrens voor rentetarieven dat de centrale bank de rentevoet niet langer kan verlagen om economische groei aan te moedigen. Toen de rente de nulgrens naderde, werd aangenomen dat de effectiviteit van het monetair beleid als instrument afneemt. Het bestaan van deze nulgrens werkte als een beperking voor centrale bankiers die probeerden de economie te stimuleren.
In maart 2020 verlaagde de Federal Reserve de Fed Funds Rate naar 0% -0,25% als reactie op het coronavirus.
Rendementen op zowel de 1-maands als de 3-maands Amerikaanse schatkistcertificaten daalden op 25 maart 2020 onder nul
Tot voor kort werd aangenomen dat centrale banken bij het vaststellen van de zeer korte rentetarieven niet in staat waren om de nominale rente boven deze limiet van 0% naar negatief terrein te duwen. Maar in maart 2020 verlaagde de Amerikaanse Federal Reserve de Federal Funds-rente tot een bereik van 0% -0,25% als reactie op de economische vertraging als gevolg van de coronavirus-pandemie. De rendementen op zowel de 1-maands als de 3-maands schatkistcertificaten daalden op 25 maart 2020 onder nul, anderhalve week nadat de Federal Reserve zijn referentierente tot bijna nul had verlaagd en terwijl investeerders massaal naar de veiligheid van vastrentende waarden trokken algemene onrust op de markt. Het was de eerste keer dat dat gebeurde in 4½ jaar, toen beide facturen kort in het rood flitsten en de opbrengsten daalden tot -0,002% elk.
Het geloof in deze beperking als een handicap voor het monetair beleid werd ook zwaar op de proef gesteld in de periode na de financiële crisis van 2007-2008. Een traag herstel volgde toen centrale banken, waaronder de Amerikaanse Federal Reserve (vanaf 2008) en de Europese Centrale Bank, begonnen met kwantitatieve versoepelingsprogramma’s (vanaf 2012), waardoor de rentetarieven naar recordhoogtes kwamen. De ECB voerde in 2014 een negatief rentebeleid (een heffing voor deposito’s) op girale leningen in.
Het Japanse rentebeleid heeft decennialang een verdrag getest. Gedurende een groot deel van de jaren negentig zweefde het door de Japanse centrale bank, de Bank of Japan, vastgestelde rentetarief in de buurt van de nulgrens als onderdeel van het nulrentebeleid (ZIRP) toen het land probeerde te herstellen van een economische crash en het dreiging van deflatie. De ervaring van Japan is leerzaam geweest voor andere ontwikkelde markten. BOJ is in 2016 overgestapt op negatieve rentetarieven door depositobanken een vergoeding in rekening te brengen voor het opslaan van hun girale tegoeden.
Naast de mogelijkheid om onder extreme omstandigheden studie van de New York Fed blijkt dat, aangezien de rentetarieven rond de nulgrens zweefden, de verwachtingen van marktdeelnemers voor toekomstige rentetarieven en andere acties van de centrale bank, zoals kwantitatieve verruiming, aankopen van obligaties op de open markten en andere financiële “De som is krachtiger dan de samenstellende delen.”
Hoewel het doel om voorbij die nulgrens te gaan en een negatief rentebeleid te voeren, is om kredietverstrekking te stimuleren en een zwakke economie te stimuleren, zijn negatieve rentetarieven schadelijk voor de winstgevendheid van de banksector en mogelijk voor het consumentenvertrouwen.