Werkelijke autoriteit
Wat is feitelijke autoriteit?
Werkelijke bevoegdheid verwijst naar specifieke bevoegdheden, uitdrukkelijk verleend door een principaal (vaak een verzekeringsmaatschappij) aan een agent om namens de principaal op te treden. Deze macht kan een brede, algemene macht zijn of het kan een beperkte bijzondere macht zijn.
Specifieke bevoegdheden worden ook wel “uitdrukkelijke autoriteit” genoemd.
Hoe werkelijke autoriteit werkt
Werkelijke autoriteit ontstaat wanneer de woorden of het gedrag van de opdrachtgever de agent rationeel doen geloven dat hij bevoegd is om te handelen. Een agent krijgt de feitelijke bevoegdheid mondeling of schriftelijk.
Belangrijkste leerpunten
- Werkelijke autoriteit staat voor de specifieke bevoegdheden die een opdrachtgever aan een agent geeft om namens de opdrachtgever te handelen.
- Een opdrachtgever geeft een agent feitelijke bevoegdheid, hetzij schriftelijk, hetzij mondeling, bijvoorbeeld via de telefoon
- De macht van de werkelijke autoriteit kan algemeen, beperkt of breed zijn, afhankelijk van de situatie.
Schriftelijke autoriteit verdient de voorkeur, aangezien mondelinge autoriteit enigszins moeilijk te verifiëren is. In een bedrijf omvat schriftelijke uitdrukkelijke bevoegdheid statuten en resoluties van bestuurdersvergaderingen die de bevoegde persoon toestemming geven om een specifieke handeling namens het bedrijf uit te voeren.
Als een agent, die onder feitelijk gezag opereert, een contract aangaat met een derde partij, zal het contract contractuele rechten en verplichtingen creëren tussen de principaal en de derde partij.
Daarentegen is geïmpliceerde autoriteit (vaak de gebruikelijke autoriteit genoemd) de autoriteit die aan een agent wordt verleend om handelingen te verrichten die redelijkerwijs bijkomstig zijn aan en noodzakelijk zijn voor de effectieve uitvoering van hun taken. De exacte bevoegdheden van impliciete autoriteit zijn afhankelijk van de situatie en worden soms bepaald door de gebruiken en gebruiken van een vak, bedrijf of beroep.
Werkelijke autoriteit doet zich voor in situaties waarin het gedrag van een principaal of wat zij zeggen ertoe leidt dat een agent denkt dat de principaal de bevoegdheid heeft om te handelen, maar de agent moet de informatie schriftelijk of mondeling ontvangen voor de gegeven feitelijke autoriteit.
Werkelijke autoriteit versus schijnbare of schijnbare autoriteit
Een agent heeft schijnbare of schijnbare (niet feitelijke) autoriteit als de opdrachtgever aan een derde heeft aangegeven dat een agent de bevoegdheid heeft om namens hen op te treden, ondanks het feit dat de agent niet de feitelijke bevoegdheid heeft om dat te doen. De schijnbare autoriteit is ook van toepassing op situaties waarin de derde partij een afhankelijkheid van de agent heeft ontwikkeld, wat heeft geresulteerd in tastbare zakelijke resultaten.
In de context van schijnbare autoriteit is de “autoriteit” van de agent alleen in de schijn, maar er is geen feitelijke autoriteit verleend door de opdrachtgever. Als een derde partij een contract sluit met een dergelijke agent die onder kennelijk gezag opereert, is dat contract nog steeds juridisch bindend voor de principaal.
Schijnbare of schijnbare autoriteit leidt tot keuzevrijheid door uitsluiting. De verklaring van de principaal aan een derde partij dat een agent de bevoegdheid heeft om namens hen op te treden wanneer deze derde partij handelt door een contract met de agent aan te gaan, werkt als een uitsluiting, wat de principaal ervan weerhoudt het contract te ontkennen, is bindend.
Als een opdrachtgever de indruk wekt dat een agent bevoegd is, maar er is geen daadwerkelijke bevoegdheid, dan worden derden beschermd tegen aansprakelijkheden zolang zij redelijk hebben gehandeld.