Agressieve beleggingsstrategie
Wat is een agressieve beleggingsstrategie?
Een agressieve beleggingsstrategie verwijst doorgaans naar een stijl van portefeuillebeheer die probeert het rendement te maximaliseren door een relatief hoger risico te nemen. Strategieën voor het behalen van bovengemiddelde rendementen leggen doorgaans de nadruk op vermogensgroei als primaire beleggingsdoelstelling, in plaats van op inkomen of veiligheid van de hoofdsom. Een dergelijke strategie zou daarom een activaspreiding hebben met een substantiële weging in aandelen en mogelijk weinig of geen allocatie naar obligaties of liquide middelen.
Agressieve beleggingsstrategieën worden doorgaans geschikt geacht voor jonge volwassenen met een kleinere portefeuille. Omdat een lange beleggingshorizon hen in staat stelt marktschommelingen op te vangen en verliezen aan het begin van hun carrière minder impact hebben dan later, achten beleggingsadviseurs deze strategie alleen geschikt voor jonge volwassenen, tenzij een dergelijke strategie slechts op een klein deel wordt toegepast. van iemands nest-ei besparingen. Ongeacht de leeftijd van de belegger is een hoge risicotolerantie een absolute voorwaarde voor een agressieve beleggingsstrategie.
Belangrijkste afhaalmaaltijden
- Agressief beleggen accepteert meer risico bij het nastreven van meer rendement.
- Agressief portefeuillebeheer kan zijn doelstellingen bereiken via een of meer van de vele strategieën, waaronder activaselectie en activaspreiding.
- Beleggerstrends na 2012 gaven een voorkeur aan weg van agressieve strategieën en actief beheer en naar passief indexbeleggen.
Agressieve beleggingsstrategie begrijpen
De agressiviteit van een beleggingsstrategie hangt af van het relatieve gewicht van activaklassen met een hoge opbrengst en een hoog risico, zoals aandelen en grondstoffen, in de portefeuille.
Portefeuille A met een activaspreiding van 75% aandelen, 15% vastrentende waarden en 10% grondstoffen zou bijvoorbeeld als vrij agressief worden beschouwd, aangezien 85% van de portefeuille wordt gewogen in aandelen en grondstoffen. Het zou echter nog steeds minder agressief zijn dan Portefeuille B, die een activaspreiding heeft van 85% aandelen en 15% grondstoffen.
Zelfs binnen de aandelencomponent van een agressieve portefeuille, kan de samenstelling van aandelen een aanzienlijke invloed hebben op het risicoprofiel. Als de aandelencomponent bijvoorbeeld alleen uit blue chip-aandelen bestaat, zou dit als minder riskant worden beschouwd dan wanneer de portefeuille alleen aandelen met een kleine kapitalisatie zou aanhouden. Als dit het geval is in het eerdere voorbeeld, zou portefeuille B aantoonbaar als minder agressief kunnen worden beschouwd dan portefeuille A, ook al heeft het 100% van zijn gewicht in agressieve activa.
Nog een ander aspect van een agressieve beleggingsstrategie heeft te maken met allocatie. Een strategie die simpelweg al het beschikbare geld gelijkelijk verdeelt in 20 verschillende aandelen zou een zeer agressieve strategie kunnen zijn, maar al het geld gelijkelijk verdelen in slechts 5 verschillende aandelen zou nog agressiever zijn.
Agressieve beleggingsstrategieën kunnen ook een strategie met een hoge omzet omvatten, waarbij wordt gestreefd naar aandelen die in korte tijd een hoge relatieve prestatie laten zien. De hoge omzet kan een hoger rendement opleveren, maar kan ook leiden tot hogere transactiekosten, waardoor het risico op slechte prestaties toeneemt.
Agressieve beleggingsstrategie en actief beheer
Een agressieve strategie heeft een actiever beheer nodig dan een conservatieve “buy-and-hold” -strategie, aangezien deze waarschijnlijk veel volatieler is en frequente aanpassingen vereist, afhankelijk van de marktomstandigheden. Er zou ook meer herbalancering nodig zijn om de portefeuilleverdeling weer op het beoogde niveau te brengen. Volatiliteit van de activa kan ertoe leiden dat allocaties aanzienlijk afwijken van hun oorspronkelijke gewicht. Dit extra werk leidt ook tot hogere vergoedingen, aangezien de portfoliomanager mogelijk meer personeel nodig heeft om al deze functies te beheren.
In de afgelopen jaren is er sprake van een aanzienlijke terugval van actieve beleggingsstrategieën. Veel beleggers hebben bijvoorbeeld hun vermogen uit hedgefondsen gehaald vanwege de ondermaatse prestaties van die beheerders. In plaats daarvan hebben sommigen ervoor gekozen hun geld onder te brengen bij passieve managers. Deze beheerders houden zich aan beleggingsstijlen waarbij vaak indexfondsen worden beheerd voor strategische rotatie. In deze gevallen weerspiegelen portefeuilles vaak een marktindex, zoals de S&P 500.