Toepassing van retentie

Wat is een retentietoepassing?

Een retentietoepassing is een contractuele clausule die in veel verzekeringen is opgenomen. Het doel van de clausule is om te specificeren welk deel van eventuele schade door de verzekeringnemer moet worden betaald. Schade die dit ingehouden deel overschrijdt, wordt dan gedekt door de verzekeringspolis.

Als een autoverzekering bijvoorbeeld een eigen risico van $ 1.000 heeft en een verlies wordt geschat op $ 2.500, zou de toepassing van retentie voor die polis duidelijk maken dat de verzekeringnemer verantwoordelijk is voor de betaling van het eigen risico van $ 1.000. De aansprakelijkheid van de verzekeraar zou dus beperkt zijn tot $ 1.500.

Hoe toepassingen van retentie werken

Retentieaanvragen zijn een belangrijk onderdeel van verzekeringscontracten omdat ze duidelijk maken welk percentage van een claim aan een van beide partijen kan worden toegerekend. Als een verzekeringnemer de toepassing van retentie niet zorgvuldig beoordeelt, kan hij per ongeluk meer risico lopen dan hij had verwacht.

In het bovenstaande voorbeeld kan een bestuurder die een autoverzekering aanschaft bijvoorbeeld niet beseffen dat hij verantwoordelijk is voor een eigen risico van $ 1.000. Als ze een ongeval hebben gehad en niet voldoende geld hebben gereserveerd, kunnen ze gedwongen worden om leningen af ​​te sluiten om het eigen risico te betalen. In extreme gevallen kan een verzekeringnemer zelfs tot faillissement worden gedwongen.

In sommige gevallen kan de verzekeraar ermee instemmen om de inhouding in de vorm van een lening te betalen, zoals het aftrekbare bedrag van $ 1.000 in dit voorbeeld. In dat scenario zou de polishouder ermee instemmen het geld binnen een bepaalde periode terug te betalen en zou hij waarschijnlijk rente aan de verzekeraar moeten betalen. Doorgaans is de verzekeringsmaatschappij echter niet verplicht om deze lening te verstrekken, waardoor polishouders van tevoren moeten sparen of andere financieringsbronnen moeten veiligstellen.

Sommige polissen, zoals aansprakelijkheidsverzekeringen voor bestuurders en functionarissen voor bedrijven, kunnen retentie anders behandelen in het geval dat het bedrijf in een faillissementsprocedure verkeert. Als een bedrijf failliet is, is het minder waarschijnlijk dat het zelfverzekerd kan worden voor het verlies dat het geacht wordt te behouden.

Hierdoor kan de verzekeraar verantwoordelijk worden gehouden voor de hoogte van de inhouding. Om dit type dekking uit te breiden tot de verzekerde onderneming, zou de taal van de polis een specifieke bepaling moeten bevatten die aangeeft dat verliezen tijdens een faillissement anders moeten worden behandeld.

Voorbeeld uit de praktijk van een retentietoepassing

Het is belangrijk op te merken dat, hoewel de termen “retentie” en “aftrekbaar” vaak door elkaar worden gebruikt, het in feite twee verschillende concepten zijn. Beschouw ter illustratie het geval van een verzekeringnemer die na een bezoek aan een arts een claim indient onder zijn ziektekostenverzekering. 

Technisch gezien wordt het volledige bedrag dat vooraf voor de dienst is betaald, beschouwd als de inhouding, terwijl de verzekeringnemer de verzekeringsmaatschappij het eigen risico vergoedt. De exacte uitsplitsing van welk deel van het bezoek wordt gedekt door de verzekeringsmaatschappij, in tegenstelling tot de verantwoordelijkheid van de verzekeringnemer, zou worden uiteengezet in de toepassing van retentie op de verzekeringspolis.