Diversificatie: het draait allemaal om (activa-) klasse

Als je investeerders en investeringsprofessionals zou ondervragen om hun ideale investeringsscenario te bepalen, zou de overgrote meerderheid het daar ongetwijfeld mee eens zijn: het is een dubbelcijferig totaalrendement in alle economische omgevingen, elk jaar weer. Uiteraard zijn ze het er ook over eens dat het worstcasescenario een algehele daling van de activawaarde is. Maar ondanks deze kennis bereiken maar weinigen het ideaal – en velen komen het worstcasescenario tegen. De redenen hiervoor zijn divers: verkeerde allocatie van activa, pseudodiversificatie, verborgen correlatie, wegingsonbalans, valse rendementen en onderliggende devaluatie.

De oplossing kan echter eenvoudiger zijn dan u zou verwachten. In dit artikel laten we zien hoe echte diversificatie kan worden bereikt door middel van activaklassenselectie, in plaats van aandelenselectie en markttiming.

Het belang van toewijzing van activaklassen

Volgens twee onderzoeken van Gary P. Brinson en Gilbert L. Beebower getiteld “Determinants of Portfolio Performance” (1986) (met L. Randolph Hood) en”Determinants of Portfolio Performance II: An Update” (1991) (met Brian D. Singer).1  Deze conclusie wordt ook ondersteund door een derde studie van Roger G. Ibbotson en Paul Kaplan, getiteld “Does Asset Allocation Policy Explain 40%, 90% or 100% of Performance? ” (2001).

Dit fenomeen van ondermaatse prestaties roept de vraag op: als een groeifonds voor Amerikaanse aandelen niet consistent gelijk is aan of beter presteert dan de Russell 3000 Growth Index, welke waarde heeft het vermogensbeheer dan toegevoegd om hun vergoedingen te rechtvaardigen? Misschien zou het gewoon voordeliger zijn om de index te kopen.

Bovendien laten de onderzoeken een hoge correlatie zien tussen het rendement dat beleggers behalen en de prestaties van de onderliggende beleggingscategorie. Een Amerikaans obligatiefonds of -portefeuille zal bijvoorbeeld over het algemeen ongeveer hetzelfde presteren als de Lehman Aggregate Bond Index, waarbij het tegelijkertijd stijgt en daalt. Dit toont aan dat, aangezien het rendement naar verwachting overeenkomt met hun activaklasse, de selectie van activaklassen veel belangrijker is dan zowel markttiming als individuele activaselectie. Brinson en Beebower kwamen tot de conclusie dat markttiming en individuele activaselectie slechts 6% van de variatie in rendementen vertegenwoordigden, waarbij strategie of activaklasse de balans vormden.

Brede diversificatie over meerdere activaklassen

Veel beleggers begrijpen effectieve diversificatie niet echt, omdat ze vaak geloven dat ze volledig gediversifieerd zijn nadat ze hun belegging hebben gespreid over large, mid- of small-capaandelen; energie, financiële, gezondheidszorg- of technologieaandelen; of zelfs investeren in opkomende markten. In werkelijkheid hebben ze echter slechts in meerdere sectoren van de beleggingscategorie aandelen belegd en zijn ze geneigd te stijgen en dalen met die markt.

Als we naar de Morningstar stijlindexen of hun sectorindexen zouden kijken, zouden we zien dat ze, ondanks licht variërende rendementen, over het algemeen samen volgen.  Wanneer men de indices echter als een groep of afzonderlijk vergelijkt met de grondstoffenindexen, zien we deze gelijktijdige richtingsbeweging niet. Alleen wanneer posities in meerdere niet-gecorreleerde activaklassen worden aangehouden, is een portefeuille dus echt gediversifieerd en beter bestand tegen marktvolatiliteit, aangezien de goed presterende activaklassen de slecht presterende klassen kunnen compenseren.

Verborgen correlatie tussen activaklassen

Een effectief gediversifieerde belegger blijft alert en waakzaam omdat de correlatie tussen klassen in de loop van de tijd kan veranderen. Internationale markten zijn lange tijd de basis geweest voor diversificatie;echter een duidelijke toename van de correlatie tussen de wereldwijde aandelenmarkten geleidelijk is die zich in de late 20e en begin 21ste eeuw. Het begon zich te ontwikkelen op de Europese markten na de vorming van de Europese Unie – in het bijzonder de totstandbrenging van de Europese interne markt in 1993 en de euro in 1999.  Gedurende de jaren 2000 zijn opkomende markten nauwer gecorreleerd met de VS en de VS. Britse markten, wat de grote mate van investeringen in en financiële evolutie van deze economieën weerspiegelt.

Misschien nog verontrustender is de toename van wat een oorspronkelijk ongeziene correlatie was tussen de vastrentende markten en de aandelenmarkten, traditioneel de steunpilaar van de diversificatie van activaklassen. De toenemende relatie tussen investeringsbankieren en gestructureerde financiering kan de oorzaak zijn, maar op een breder niveau kan de groei van de hedgefondssector ook een directe oorzaak zijn van de toegenomen correlatie tussen vastrentende waarden en aandelen, evenals andere kleinere activaklassen. Wanneer een groot, wereldwijd multi-strategisch hedgefonds bijvoorbeeld verliezen lijdt in één activaklasse, kunnen margestortingen het dwingen activa over de hele linie te verkopen, wat universeel gevolgen heeft voor alle andere klassen waarin het had belegd.

Herschikking van activaklassen

Ideale assetallocatie is niet statisch. Naarmate de verschillende markten zich ontwikkelen, leidt hun wisselende prestatie tot een onbalans in de activaklassen, dus monitoring en herschikking zijn noodzakelijk. Beleggers vinden het misschien gemakkelijker om ondermaats presterende activa af te stoten en de belegging over te hevelen naar activaklassen die een beter rendement opleveren, maar ze moeten letten op de risico’s van overwogen in een bepaalde activaklasse, die vaak kan worden verergerd door de effecten van stijldrift.

Een uitgebreide bullmarkt kan leiden tot een overweging in een activaklasse die mogelijk toe is aan een correctie. Beleggers dienen hun activaspreiding aan beide uiteinden van de prestatieschaal opnieuw af te stemmen.

Relatieve waarde van activa

Het rendement van activa kan misleidend zijn, zelfs voor een ervaren belegger. Ze kunnen het beste worden geïnterpreteerd in verhouding tot de prestaties van de activaklasse, de risico’s die aan die categorie zijn verbonden en de onderliggende valuta. Men kan niet verwachten vergelijkbare rendementen te ontvangen van technologieaandelen en staatsobligaties, maar men moet wel bepalen hoe elk in de totale portefeuille past. Effectieve diversificatie omvat activaklassen met verschillende risicoprofielen die in verschillende valuta’s worden aangehouden. Een kleine winst op een markt met een valuta die toeneemt ten opzichte van de valuta van uw portefeuille, kan het beter doen dan een grote winst in een zich terugtrekkende valuta. Evenzo kunnen grote winsten verliezen worden wanneer ze worden teruggerekend naar een versterkte valuta. Voor evaluatieve doeleinden dient de belegger de verschillende activaklassen te analyseren in relatie tot hun “thuisvaluta” en een neutrale indicator.

De Zwitserse frank, een van de stabielere valuta’s sinds de jaren veertig met een relatief lage inflatie, kan een maatstaf zijn waaraan andere valuta’s kunnen worden gemeten. Bijvoorbeeld, in een jaar waarin de S&P 500 ongeveer 3,53% steeg wanneer rekening wordt gehouden met de devaluatie van de Amerikaanse dollar ten opzichte van andere valuta’s in hetzelfde jaar, zouden beleggers in feite een nettoverlies lijden. Met andere woorden, een belegger die ervoor koos om zijn of haar volledige portefeuille aan het einde van dat jaar te verkopen, zou meer Amerikaanse dollars krijgen dan een jaar eerder, maar de belegger zou met die dollars minder kunnen kopen dan het jaar ervoor in vergelijking met andere vreemde valuta. Wanneer de eigen valuta devalueert, negeren beleggers vaak de gestage afname van de koopkracht van hun beleggingen, wat vergelijkbaar is met het aanhouden van een belegging die minder opbrengt dan de inflatie.

Het komt neer op

Maar al te vaak lopen particuliere investeerders vast met aandelenselectie en handel – activiteiten die niet alleen tijdrovend zijn, maar ook overweldigend kunnen zijn. Het zou voordeliger kunnen zijn – en aanzienlijk minder arbeidsintensief – om een ​​bredere kijk te hebben en u te concentreren op de activaklassen. Met deze macro-weergave worden de individuele investeringsbeslissingen van de belegger vereenvoudigd en kunnen ze zelfs winstgevender zijn.