Attributie-analyse

Wat is attributieanalyse

Attributieanalyse is een geavanceerde methode om de prestaties van een portefeuille- of fondsbeheerder te evalueren. De methode concentreert zich op drie factoren: de beleggingsstijl van de beheerder, hun specifieke aandelenselectie en de markttiming van die beslissingen. Het probeert een kwantitatieve analyse te geven van de aspecten van de beleggingsselecties en -filosofie van een fondsbeheerder die tot de prestaties van dat fonds leiden.

Toewijzingsanalyse opsplitsen

Attributieanalyse begint met het identificeren van de activaklasse waarin een fondsbeheerder besluit te beleggen. Dit biedt een algemene maatstaf voor het vergelijken van prestaties. Een activaklasse beschrijft over het algemeen het type effecten dat een beheerder kiest en de marktplaats waar ze vandaan komen. Europese vastrentende waarden of Amerikaanse technologieaandelen kunnen beide voorbeelden zijn.

De volgende stap in attributieanalyse is het bepalen van de beleggingsstijl van de manager. Net als de klasse-identificatie die hierboven is besproken, zal een stijl een maatstaf zijn om de prestaties van de manager te meten. De eerste methode van stijlanalyse concentreert zich op de holdings van de manager. Zijn ze large-cap of small-cap? Waarde of groei? Bill Sharpe introduceerde het tweede type stijlanalyse 1988. Op rendement gebaseerde stijlanalyse (RBSA) brengt het rendement van een fonds in kaart en zoekt een index met een vergelijkbare prestatiegeschiedenis. Sharpe verfijnde deze methode met een techniek die hij kwadratische optimalisatie noemde, waardoor hij een mix van indices kon toewijzen die het nauwst correleerden met het rendement van een manager.

Zodra een attributieanalist die blend heeft vastgesteld, kan hij een op maat gemaakte rendementsbenchmark formuleren waarmee hij de prestaties van de manager kan beoordelen. Een dergelijke analyse zou licht moeten werpen op het extra rendement, of alpha, dat de manager geniet ten opzichte van die benchmarks. De volgende stap in attributieanalyse probeert die alfa te verklaren. Is het te wijten aan de aandelenselectie van de beheerder, de selectie van sectoren of de markttiming? Om de alfa te bepalen die door hun aandelenselectie wordt gegenereerd, moet een analist het deel van de alfa dat aan sector en timing is toe te schrijven, identificeren en aftrekken. Nogmaals, dit kan worden gedaan door aangepaste benchmarks te ontwikkelen op basis van de door de manager geselecteerde mix van sectoren en de timing van hun transacties. Als de alpha van het fonds 13 procent is, is het mogelijk om een ​​bepaald deel van die 13 procent toe te wijzen aan sectorkeuze en timing van in- en uitstappen uit die sectoren. De rest is aandelenselectie alpha.

Markttiming en attributieanalyse: vaardigheid of geluk?

Academisch onderzoek naar het belang van markttiming bij de evaluatie van managers heeft geleid tot een breed scala aan conclusies over het belang van timing. Over het algemeen zijn de meeste analyses van het onderwerp het erover eens dat aandelenselectie en beleggingsstijl resulteren in een groter deel van de prestaties van een manager dan timing. Sommige wetenschappers wijzen erop dat een aanzienlijk deel van de prestaties van een manager met betrekking tot timing willekeurig is, oftewel geluk. Voor zover de markttiming kan worden gemeten, wijzen wetenschappers op het belang van het afmeten van het rendement van een manager aan de hand van benchmarks die een weerspiegeling zijn van op- en neergang. Idealiter zal het fonds stijgen in bullish tijden en minder dalen dan de markt in bearish periodes. Omdat dit het moeilijkste deel van attribuutanalyse is om in kwantitatieve termen te vatten, hechten de meeste analisten minder belang aan markttiming dan aan aandelenselectie en beleggingsstijl.