Zak houder
Wat is een zakhouder?
Een bag-houder is een informele term die wordt gebruikt om een belegger te beschrijven die een positie heeft in een waardepapier dat in waarde daalt totdat het waardeloos wordt. In de meeste gevallen behoudt de zakhouder zijn houder gedurende een langere periode hardnekkig, gedurende welke tijd de waarde van de investering naar nul gaat.
Belangrijkste leerpunten
- Een tassenhouder is een jargon voor een belegger die vasthoudt aan slecht presterende beleggingen, in de hoop dat ze zullen herstellen als de kans groot is dat ze dat niet zullen doen.
- Er zijn psychologische beweegredenen achter het gedrag van tassen: beleggers hebben namelijk de neiging om meer te focussen op het herstellen van verliezen dan op het realiseren van winsten.
- Zakhouders hebben de neiging geld te verliezen doordat ze de laatste eigenaren zijn van een mislukte investering.
Inzicht in zakhouders
Volgens de website Urban Dictionary stamt de term “zakhouder” uit de Grote Depressie, waar mensen aan soeplijnen aardappelzakken hielden gevuld met hun enige bezittingen. Sindsdien is de term opgedoken als onderdeel van het moderne investeringslexicon. Een blogger die over het onderwerp schrijft penny stock investeren grapte ooit over het starten van een steungroep genaamd “Bag Holders Anoniem.”
Een zakhouder verwijst naar een belegger die symbolisch een “zak met aandelen” vasthoudt die in de loop van de tijd waardeloos is geworden. Stel dat een investeerder 100 aandelen koopt van een nieuwe openbare technologie-start-up. Hoewel de koers van het aandeel voorlopig stijgt tijdens de initial public offering (IPO), het begint al snel te laten vallen nadat analisten beginnen vraagtekens bij de juistheid van de business model.
Daaropvolgende slechte winstrapporten geven aan dat het bedrijf het moeilijk heeft, en de aandelenkoers keldert bijgevolg verder. Een investeerder die vastbesloten is om ondanks deze onheilspellende opeenvolging van gebeurtenissen vast te houden aan de aandelen, is een tassenhouder.
Zakhouders bezwijken vaak voor het dispositie-effect of de misvatting van de verzonken kosten, waardoor ze irrationeel lang aan hun positie blijven vasthouden.
Verliesaversie en het dispositie-effect
Er zijn verschillende redenen waarom een belegger zou kunnen vasthouden aan ondermaats presterende effecten. Ten eerste kan de belegger zijn portefeuille volledig verwaarlozen en alleen niet op de hoogte zijn van de dalende waarde van een aandeel.
Het is waarschijnlijker dat een investeerder een positie zal behouden, omdat het verkopen ervan in de eerste plaats betekent dat hij een slechte investeringsbeslissing erkent. En dan is er het fenomeen dat bekend staat als het dispositie-effect, waarbij beleggers de neiging hebben om aandelen van een effect waarvan de prijs stijgt, voortijdig te verkopen, terwijl ze hardnekkig in waarde dalen. Simpel gezegd, beleggers haten psychologisch meer te verliezen dan dat ze graag winnen, dus klampen ze zich vast aan de hoop dat hun verliezende posities zullen herstellen.
Dit fenomeen heeft betrekking op de prospect-theorie, waarbij individuen beslissingen nemen op basis van waargenomen winsten in plaats van waargenomen verliezen. Deze theorie wordt geïllustreerd door het voorbeeld dat mensen liever $ 50 ontvangen dan $ 100 te krijgen en de helft van dat bedrag verliezen, ook al leveren beide gevallen ze uiteindelijk $ 50 op.
In een ander voorbeeld weigeren mensen overuren te maken omdat ze mogelijk hogere belastingen moeten betalen. Hoewel ze er uiteindelijk baat bij hebben, doemt het uitgaande geld groter op in hun gedachten.
Verzonken kosten drogreden
De misvatting over verzonken kosten is een andere reden waarom een belegger een tassenhouder kan worden. Verzonken kosten zijn oninbare kosten die al hebben plaatsgevonden.
Stel dat een belegger 100 aandelen in aandelen koopt voor $ 10 per aandeel, in een transactie met een waarde van $ 1.000. Als het aandeel daalt tot $ 3 per aandeel, is de marktwaarde van het bedrijf nu slechts $ 300. Daarom wordt het verlies van $ 700 als verzonken kosten beschouwd. Veel beleggers komen in de verleiding om te wachten tot de aandelenslagen weer oplopen tot $ 1.000 om hun investering terug te verdienen, maar de verliezen zijn al verzonken kosten geworden en moeten als permanent worden beschouwd.
Ten slotte houden veel beleggers een aandeel te lang vast, omdat de waardevermindering een niet-gerealiseerd verlies is dat niet wordt weerspiegeld in hun feitelijke boekhouding totdat de verkoop is voltooid. Dit vasthouden vertraagt in wezen het onvermijdelijke.
Speciale overwegingen
Praktisch gesproken zijn er een paar manieren om te bepalen of een aandeel een waarschijnlijke kandidaat voor een zakhouder is. Als een bedrijf bijvoorbeeld cyclisch is, waar de aandelenkoers de neiging heeft te fluctueren samen met verstoringen in de economie, dan is er een behoorlijke kans dat het uitrijden van moeilijke tijden kan leiden tot een ommekeer in de aandelenkoers.
Maar als de fundamentals van een bedrijf verlamd zijn, zal de aandelenkoers zich mogelijk nooit herstellen. Bijgevolg kan de sector van een aandeel aangeven dat het op de lange termijn een outperformance kan behalen.