Benchmark obligatie

Wat is een benchmarkobligatie?

Een benchmarkobligatie is een obligatie die een standaard biedt waaraan de prestaties van andere obligaties kunnen worden afgemeten. Staatsobligaties worden bijna altijd gebruikt als benchmarkobligaties, zoals on-the-run Amerikaanse staatsobligaties.

Een benchmark-obligatie wordt soms een voorbeeld van een benchmark-uitgifte of een bellwether-uitgifte genoemd.

Hoe benchmarkobligaties werken

Benchmark-aandelen, zoals de S&P 500 of Dow Jones Industrial Average (DJIA), worden gebruikt om de prestaties te volgen van bedrijfsaandelen die op de markten worden verhandeld. Aandelenbeleggers kunnen een vergelijking maken van de aandelen van een bedrijf met een vergelijkbaar eigen vermogen in de benchmark om te begrijpen op welk niveau de aandelen van het bedrijf presteren. Het concept van een benchmarkobligatie is vergelijkbaar met benchmarkaandelen, maar een benchmarkobligatie werkt op een iets andere manier.

In wezen is de benchmarkobligatie een zekerheid waarop de prijzen van andere obligaties reageren. Obligatiebeleggers en fondsbeheerders gebruiken de benchmarkobligatie als maatstaf voor het meten van de prestaties van obligaties en om te begrijpen welk rendement op de vraag hoger is dan het benchmarkrendement. Wil een vergelijking passend en nuttig zijn, dan moeten de benchmark en de obligatie die eraan wordt gemeten, een vergelijkbare liquiditeit, uitgiftegrootte en coupon hebben. De 10-jarige Amerikaanse staatsobligatie wordt bijvoorbeeld meestal gebruikt als benchmark voor 10-jarige obligaties op de markt. Omdat schatkistpapier wordt beschouwd als risicovrije beleggingen die worden gegarandeerd door het volledige vertrouwen en krediet van de Amerikaanse overheid, bieden deze effecten een risicovrij rendement. Een belegger die het rendement van een 10-jarige bedrijfsobligatie wil meten, die hoogstwaarschijnlijk meer risico heeft dan een staatsobligatie, zal het rendement vergelijken met de 10-jarige staatsobligatie. Als het rendement op een 10-jarige T-obligatie 2,85% bedraagt, zal de belegger een risicopremie van meer dan 2,85% eisen van de emittenten van bedrijfsobligaties.

Meer specifiek is de benchmarkobligatie de laatste uitgifte binnen een bepaalde looptijd. Hoewel de kenmerken van de obligatie de beslissing bepalen welk eigen vermogen als benchmark moet worden opgenomen, wordt genomen door een commissie die brede regels volgt over de activiteiten van de bedrijven die worden vertegenwoordigd door een benchmarkindex, inclusief een benchmarkobligatie of het vervangen van de ene benchmarkobligatie door een andere. Kenmerken zijn onder meer de vervaldatum, de kredietwaardigheid, de omvang van de uitgifte en de liquiditeit. Een obligatie die aan de genoemde criteria voldoet, wordt als benchmark meegenomen. Bovendien worden op de herbalanceringsdatum, die de componenten van de obligatie-index zou kunnen veranderen, obligaties die niet langer aan de indexcriteria voldoen, verwijderd en zullen eventuele nieuwe obligaties die wel aan de criteria voldoen, worden toegevoegd.

Voorbeelden van benchmarkobligaties

Zo geeft de Schatkist regelmatig obligaties met een looptijd van 5 jaar uit en heruitgeeft, die als referentieobligatie voor obligaties met een looptijd van 5 jaar worden gebruikt. Naarmate maanden en jaren verstrijken, wordt de vervaldatum van de 5-jarige obligatie teruggebracht tot 4,5, 4, 3,8, 3,7, 3 jaar, enzovoort, totdat deze de vervaldatum bereikt. In een normale renteomgeving dalen de obligatierendementen echter naarmate de obligatie de vervaldatum nadert. In feite hebben obligaties met een langere looptijd een hoger rendement dan obligaties met een kortere looptijd. Daarom zal een benchmark die de vervaldatum nadert, worden gewaardeerd tegen achtereenvolgens lagere opbrengsten. Om het rendement weer op te krikken, zal de overheid nog een 5-jarige obligatie uitgeven. Deze laatste uitgifte zal de oudere uitgifte vervangen als benchmarkobligatie voor obligaties met een looptijd van 5 jaar.