Blokkeer bestelling

Wat is een blokkeringsopdracht?

Er wordt een blokorder geplaatst voor de verkoop of aankoop van een groot aantal effecten. Blokorders worden soms gebruikt voor de verkoop of aankoop van meer dan 10.000 aandelen van hetzelfde aandeel of $ 200.000 (of meer) aan vastrentende effecten.

Een blokorder wordt ook wel blokhandel genoemd.

Inzicht in de blokkeringsvolgorde

Doorgaans zou een aandelenorder van 10.000 (exclusief penny-aandelen ) of $ 200.000 aan vastrentende effecten of meer een blokorder vormen. Deze transacties worden vaak geplaatst door institutionele beleggers die grote portefeuilles beheren. Wanneer een handelaar of investeerder zijn of haar effecten snel wil lossen, zullen ze deze vaak met korting verkopen, toepasselijk een “blokkeerkorting” genoemd. Een blokorder kan ook worden gebruikt om een ​​effect te kopen, waardoor de prijs doorgaans hoog blijft of omhoog gaat vanwege de toegenomen vraag naar het effect van de order.

Blokorders worden ingevoerd via een speciaal systeem, of overgedragen aan een tussenpersoon, en aan de aandelen wordt een gemiddelde prijs per aandeel toegekend, wat de gewogen prijs is van alle uitvoeringen die nodig zijn om de order uit te voeren. De kopende of verkopende partij heeft controle over hoe ze de bestelling invoeren of hoe ze de tussenpersoon sturen om de bestelling af te handelen. Hoewel grote orders een aanzienlijke invloed kunnen hebben op de prijs van een effect, krijgt de gebruiker van een blokorder mogelijk niet altijd het aantal aandelen dat hij wil en / of de prijs die hij wil.

Blokorders worden ook vaak buiten de beurs uitgevoerd, maar moeten toch aan de beurs worden gemeld. Het ene hedgefonds moet bijvoorbeeld 100.000 aandelen van een effect verkopen, terwijl een andere partij bereid is 100.000 aandelen te kopen. De partijen kunnen hun interesse posten op een dark pool of bij een tussenpersoon. Als de dark pool of tussenpersoon een match vindt, vindt de transactie plaats tegen een bepaalde of overeenkomende prijs, of soms tegen de middenprijs tussen de bied- en laatprijs. Als de transactie buiten de beurs plaatsvindt, moet de transactie alsnog tijdig aan de beurs worden gemeld.

Als een tussenpersoon wordt gebruikt, ook wel een blockhouse genoemd, kan de tussenpersoon iemand vinden om de andere kant van de transactie over te nemen, of hij kan de bestelling in kleinere stukken opdelen en deze vervolgens naar meerdere makelaars of elektronische communicatienetwerken (ECN’s) sturen. ) om de grootte van de bestelling en de afzender te verhullen. Ze kunnen deze kleinere bestellingen op verschillende tijdstippen en tegen verschillende prijzen verzenden om de marktimpact van de bestelling te verminderen.

Blokorders zijn zelden vereist door detailhandelaren en worden voornamelijk gebruikt door institutionele handelaars. Hoewel dit het geval is, bieden sommige makelaarskantoren blokhandelmogelijkheden aan detailhandelaren via ijsbergorders of routeringsoplossingen die bestellingen in de loop van de tijd binnen een bepaalde prijsklasse vullen naarmate er liquiditeit beschikbaar komt.

Voorbeeld van een institutioneel blokorder op de aandelenmarkt

Stel dat een hedgefonds twee miljoen aandelen van Netflix Inc. (NFLX) moet verkopen. Op het moment van verkoop bedraagt ​​het gemiddelde dagvolume ongeveer vijf miljoen aandelen. Daarom zou het proberen om de aandelen in één keer te verkopen een aanzienlijke uitverkoop veroorzaken, aangezien ongeveer 40% van het dagelijkse gemiddelde volume onmiddellijk zou worden doorgedrukt. Het is daarom niet waarschijnlijk dat het simpelweg gebruiken van een marktverkooporder, of zelfs een ijsberg- of limietorder, zal werken.

Het hedgefonds kiest ervoor om een ​​blokhuis te bellen en hen de transactie te laten uitvoeren. De bunker, die op de hoogte is van andere kopers en verkopers in de aandelen, kent mogelijk een koper die geïnteresseerd zou zijn in het kopen van de aandelen. In dit geval zou de tussenpersoon een overeengekomen prijs tussen de twee partijen kunnen vinden en zij een transactie aangaan buiten de beurs. Dit resulteert in geen marktimpact en de twee partijen eindigen met de transactie die ze willen.

Als de tussenpersoon geen koper kan vinden of niet kan verkopen voor een transactie buiten de beurs, kan hij een dark pool proberen. Omdat dark pools niet onthullen hoeveel aandelen er in orde zijn, kunnen ze een grote hoeveelheid aandelen posten die vrij zijn voor de transactie met tegengestelde orders die op de dark pool worden geplaatst. Dit kan uitsluitend worden gebruikt of gecombineerd met het verder opsplitsen van de bestelling en het plaatsen op andere ECN’s, en bij verschillende makelaars, in de loop van de tijd en tegen verschillende prijzen om de grootte van de bestelling en de persoon of instelling die verkoopt te verbergen.

Stel dat de aandelen rond de $ 310 worden verhandeld wanneer de blokorder wordt geplaatst om twee miljoen aandelen te verkopen. De tussenpersoon verbreekt de bestelling en kan de aandelen verkopen tegen een gemiddelde prijs van $ 309. Omdat het order na verloop van tijd op verschillende locaties werd afgebroken en uitgevoerd, had het veel minder impact op de markt dan het verkopen van alle aandelen in één keer. Als er een sterke vraag naar de aandelen was, zou de tussenpersoon de aandelen misschien zelfs tegen steeds hogere prijzen kunnen verkopen, bijvoorbeeld tegen een gemiddelde prijs van $ 311 of $ 315.