Is aandelenselectie een mythe?

Jaar na jaar wordt het voor onderlinge fondsen moeilijker om  de index te verslaan. En zelfs als de beste aandelenselecteurs het ene jaar hoge cijfers halen, lijkt het er altijd op dat ze in het volgende jaar vervagen tot middelmatigheid. Er zijn natuurlijk hoge kosten verbonden aan het beheer van onderlinge fondsen; tegelijkertijd presteren enkele van de grootste beleggingsfondsen consequent onder de markt.

Als gevolg hiervan kunt u zich afvragen of beheerders van beleggingsfondsen echt aandelen kunnen kiezen. Als beheerders van beleggingsfondsen met succes aandelen kunnen kiezen, zou men aannemen dat de prijs van actief beheer voor beleggingsfondsen de moeite waard is. Maar als het tegenovergestelde waar is, zijn  indexfondsen dan eigenlijk de beste gok voor beleggers?

Aandelen kiezen op een efficiënte markt

Voor iedereen die een financiële basiscursus op hogeschool- of universitair niveau heeft gevolgd, herinnert u zich misschien de efficiënte markthypothese (EMH). De EMH-theorie is ontstaan ​​bij Eugene Fama aan de Universiteit van Chicago; Begin jaren zestig presenteerde Fama zijn argument dat de financiële markten zeer efficiënt zijn – of kunnen zijn.

Dit concept houdt in dat marktdeelnemers geavanceerd en geïnformeerd zijn en alleen handelen op basis van beschikbare informatie. Omdat iedereen dezelfde toegang heeft tot die informatie, zijn alle effecten op elk moment passend geprijsd.

Hoewel deze theorie niet noodzakelijk het concept van aandelenselectie ontkent, doet ze twijfels rijzen over de haalbaarheid van het consistente vermogen om beter te presteren dan de markt door gebruik te maken van informatie die mogelijk niet volledig tot uiting komt in de prijs van een effect.

Als een portfoliomanager bijvoorbeeld een effect koopt, denkt hij dat het meer waard is dan de prijs die nu of in de toekomst wordt betaald. Om dat effect met een eindig bedrag te kopen, zal de portefeuillebeheerder ook een effect moeten verkopen waarvan hij denkt dat het nu of in de toekomst minder waard is; nogmaals, dit houdt in dat informatie wordt misbruikt die niet tot uiting is gekomen in de prijs van de aandelen.

De EMH wordt over het algemeen gepresenteerd in drie verschillende vormen: zwak, halfsterk en sterk. Zwakke theorie impliceert dat de huidige prijzen nauwkeurig zijn gebaseerd op historische prijzen; semi-sterk houdt in dat de huidige prijzen een nauwkeurige weerspiegeling zijn van de financiële gegevens waarover beleggers beschikken; en sterke vorm is de meest robuuste vorm, wat inhoudt dat alle informatie in principe in de prijs van een effect is inbegrepen.

Als u het eerste formulier volgt, is de kans groter dat u denkt dat technische analyse weinig of geen zin heeft; de tweede vorm houdt in dat u uw fundamentele veiligheidsevaluatietechnieken kunt weggooien; als u zich abonneert op de sterke vorm, kunt u net zo goed uw geld onder uw matras houden.

Markten in realiteit

Hoewel het belangrijk is om de theorieën van efficiëntie te bestuderen – en de empirische studies die geloofwaardigheid verlenen te herzien – in werkelijkheid zijn markten vol inefficiënties. Een reden voor de inefficiënties is het feit dat elke investeerder een unieke investeringsstijl en manieren heeft om een ​​investering te evalueren. Men kan technische strategieën gebruiken, terwijl anderen op fundamentals kunnen vertrouwen; weer anderen gebruiken misschien gewoon de worp van een dobbelsteen of een dartbord.

Er zijn ook veel andere factoren die de prijs van investeringen beïnvloeden, zoals emotionele gehechtheid, geruchten, de prijs van de zekerheid en vraag en aanbod. Een deel van de reden dat de Sarbanes-Oxley Act van 2002 werd geïmplementeerd, was om de efficiëntie en transparantie van de markten te vergroten, omdat de toegang tot informatie voor bepaalde partijen niet eerlijk werd verspreid. In de nasleep van deze wet is het moeilijk te zeggen hoe effectief deze was. Het heeft echter op zijn minst de mensen bewuster gemaakt en sommige partijen meer verantwoordelijk gehouden.

Hoewel EMH impliceert dat er weinig mogelijkheden zijn om informatie te exploiteren, sluit het de theorie niet uit dat managers de markt kunnen verslaan door wat extra risico te nemen. De meeste hedendaagse stockpickers vallen midden op de weg; hoewel ze menen dat de meeste beleggers dezelfde toegang tot informatie hebben, is de interpretatie en implementatie van die gegevens waar een aandelenkiezer enige waarde kan toevoegen.

Aandelensplukkers

Het proces van aandelenselectie is gebaseerd op de strategie die een analist gebruikt om te bepalen welke aandelen hij moet kopen of verkopen en wanneer hij moet kopen of verkopen. Peter Lynch was een beroemde aandelenkiezer die bij Fidelity jarenlang een succesvolle strategie hanteerde. Hoewel velen denken dat hij een zeer slimme fondsbeheerder was en zijn collega’s overtrof op basis van zijn beslissingen, waren de tijden ook goed voor de aandelenmarkten; hij heeft misschien een beetje geluk aan zijn zijde gehad. Terwijl Lynch was vooral een groei -stijl manager, gebruikte hij ook enkele waarde technieken gemengd in zijn strategie. Dit is het mooie van aandelenselectie: geen twee aandelenselectie is hetzelfde. Hoewel de belangrijkste variëteiten zich in de groei-arena’s bevinden, zijn de variaties en combinaties eindeloos en tenzij ze een strategie hebben die absoluut in steen is geschreven, kunnen hun criteria en modellen in de loop van de tijd veranderen.

Werkt aandelenselectie?

De beste manier om deze vraag te beantwoorden, is door te evalueren hoe de door aandelenselecteurs beheerde portefeuilles hebben gepresteerd. Het is ook nuttig om het debat over actief versus passief beheer te openen.

Afhankelijk van de perioden waarop u zich concentreert, scoort de S&P 500 doorgaans boven de mediaan in het actief beheerde universum. Dit betekent dat meestal minstens de helft van de actieve managers er niet in slaagt de markt te verslaan. Als je daar stopt, is het heel gemakkelijk om te concluderen dat managers niet effectief genoeg aandelen kunnen uitkiezen om het proces de moeite waard te maken. Als dat het geval is, moeten alle beleggingen in een indexfonds worden geplaatst.

Als we de beheersvergoedingen, de transactiekosten om te handelen en de noodzaak om een ​​contante weging aan te houden voor de dagelijkse activiteiten in aanmerking nemen, is het gemakkelijk in te zien hoe de gemiddelde manager door die beperkingen slechter presteerde dan de algemene index. De kansen waren gewoon tegen hen gestapeld. Als alle andere kosten zijn verwijderd, is de race veel dichterbij.

Achteraf gezien zou het gemakkelijk zijn om te hebben voorgesteld om uitsluitend in indexfondsen te beleggen, maar de aantrekkingskracht van die hoogvliegende fondsen is voor de meeste beleggers te moeilijk te weerstaan. Kwartaal na kwartaal stroomde er geld van slecht presterende fondsen naar het populairste fonds van het voorgaande kwartaal, om vervolgens achter het volgende heetste fonds aan te jagen.

Het komt neer op

Het succes van aandelenselectie is altijd al fel bediscussieerd, en afhankelijk van wie u het vraagt, krijgt u verschillende meningen. Er zijn tal van academische studies en empirisch bewijs dat suggereert dat het moeilijk is om met succes aandelen te kiezen die in de loop van de tijd beter presteren dan de markten.

Er zijn ook aanwijzingen dat passief beleggen in indexfondsen de meerderheid (meer dan de helft) van de actieve beheerders in vele jaren kan verslaan. Het probleem met het aantonen van succesvolle aandelenselectie is dat individuele picks componenten worden van het totale rendement in elk beleggingsfonds. Naast de beste keuzes van een manager, zullen de aandelenselecteurs, om volledig te worden belegd, ongetwijfeld aandelen krijgen die ze misschien niet hebben uitgekozen om in de populaire trends te blijven. Voor het grootste deel is het de menselijke natuur om te geloven dat er op zijn minst enkele inefficiënties zijn op de markten; elk jaar kiezen sommige managers met succes aandelen en verslaan ze de markten. Weinigen van hen doen dit echter consequent in de loop van de tijd.