Cape Cod-methode
Wat is de Cape Cod-methode?
De Cape Cod-methode wordt gebruikt om de schadereserves voor verzekeraars te berekenen, die gewichten gebruiken die evenredig zijn met het verliesrisico en omgekeerd evenredig zijn met de verliesontwikkeling. De Cape Cod-methode gaat ervan uit dat premies of andere volumemaatstaven bekend zijn voor historische ongevalsjaren en dat de uiteindelijke verliesratio’s identiek zijn voor alle ongevalsjaren. De Cape Cod-methode wordt ook wel de Stanard-Buhlmann-methode genoemd.
Belangrijkste leerpunten
- De Cape Cod-methode, ook wel de Stanard-Buhlmann-methode genoemd, helpt bij het berekenen van verliesreserves.
- Deze methode berekent verliesreserves als het verlies tot op heden gedeeld door de blootstelling en vervolgens gedeeld door de uiteindelijke verliesontwikkelingsfactor.
- De Cape Cod-methode maakt ultieme schattingen van verliezen op basis van zowel interne als externe informatie.
- Een belangrijk nadeel van de Cape Cod-methode is dat er geen rekening wordt gehouden met variabiliteit in zowel historische verliesramingen als verliesontwikkelingsfactoren, en dat de verliesblootstelling in de loop van de tijd constant wordt verondersteld.
Hoe de Cape Cod-methode werkt
De Cape Cod-methode is gebaseerd op het raamwerk dat is gecreëerd door de Bornhuetter-Ferguson methode voor verliesontwikkeling, hoewel de methoden belangrijke verschillen vertonen. De Bornhuetter-Ferguson-methode dient ook als raamwerk voor de kettingladdermethode en de additieve methode. Het belangrijkste verschil tussen de Cape Cod- en Bornhuetter-Ferguson-methode is dat de Cape Cod-methode ultieme verliesschattingen maakt op basis van zowel interne als externe informatie.
In de Cape Cod-methode worden verliesreserves berekend als het verlies tot op heden gedeeld door de blootstelling en vervolgens gedeeld door de uiteindelijke verliesontwikkelingsfactor. Zowel het verlies tot op heden als de mate van blootstelling zijn trendmatig gecorrigeerd. Cumulatieve verliezen worden berekend met behulp van een uitloopdriehoek, die zowel de verliezen voor het lopende jaar als de premies en schatters van eerdere verliezen bevat. Dit creëert een reeks gewichten die evenredig zijn met de blootstelling en omgekeerd evenredig zijn met de ontwikkeling van verliezen.
Speciale overwegingen
Het proces van het organiseren van bekende methoden voor het reserveren van verliezen, onder de paraplu van de uitgebreide Bornhuetter-Ferguson-methode, waarvan de Cape Cod-methode een onderdeel is, vereist de identificatie van eerdere schatters van het ontwikkelingspatroon en de verwachte uiteindelijke verliezen. Dit proces kan worden omgekeerd door componenten van verschillende methoden te combineren om nieuwe versies van de uitgebreide Bornhuetter-Ferguson-methode te verkrijgen. Het Bornhuetter-Ferguson-principe stelt het gelijktijdig gebruik van verschillende versies van de uitgebreide Bornhuetter-Ferguson-methode en een vergelijking van de resulterende voorspellers voor om de beste voorspellers te selecteren en om voorspellingsbereiken te bepalen.
Kritiek op de Cape Cod-methode
De Cape Cod-methode heeft enkele nadelen. Het houdt bijvoorbeeld geen rekening met variabiliteit in zowel historische verliesramingen als verliesontwikkelingsfactoren, en de verliesblootstelling wordt verondersteld constant te zijn in de tijd. Deze methode kan opgelopen maar niet-gerapporteerde (IBNR) verliezen begrijpen als de verzekeraar in de loop van de tijd dezelfde polissen tegen lagere tarieven onderschrijft.
De methode geeft ook meer gewicht aan historische ervaringen dan recente ervaringen, aangezien meer volwassen ongevalsjaren dichter bij het uiteindelijke verlies liggen. Een best practice voor actuarissen is om een verliesreserveringsmethode te gebruiken die de kettingladdermethode combineert met een op blootstelling gebaseerde methode, zoals de Cape Cod-methode.