Kapitaalblokkade

Wat is een kapitaalblokkade?

Een hoofdstad blokkade is een economische sanctie die beperkt of voorkomt investering kapitaal stroomt de kust uit een land dat het kan gebruiken voor mogelijk dubieuze doeleinden.

Inzicht in kapitaalblokkades

Een land, of een groep landen, kan een kapitaalblokkade opleggen om de economische groei van het gesanctioneerde land te belemmeren als een maatregel die bedoeld is om dat land onder druk te zetten om geschillen op te lossen door middel van onderhandelingen. Dergelijke sancties kunnen een effectieve en relatief vreedzame manier zijn om het overtredende land weer aan de onderhandelingstafel te krijgen zonder escalatie naar een gewapend conflict.

Een kapitaalblokkade kan worden gecombineerd met het bevriezen van buitenlandse bankrekeningen die toebehoren aan de burgers van het doelland om druk uit te oefenen.

Economische sancties zijn de intrekking van de gebruikelijke handels- en financiële betrekkingen voor buitenlands beleid en veiligheidsdoeleinden. Ze kunnen veelomvattend zijn – commerciële activiteiten met een heel land verbieden – of ze kunnen gericht zijn en de transacties van en met specifieke bedrijven, groepen of individuen blokkeren.

Sinds de terroristische aanslagen van 9/11 is er een verschuiving opgetreden in de richting van gerichte sancties, gericht op het minimaliseren van de gevolgen voor burgers. Sancties kunnen vele vormen aannemen, waaronder reisverboden, bevriezing van tegoeden, wapenembargo’s, kapitaalbeperkingen, vermindering van buitenlandse hulp en handelsbeperkingen.

Economische sancties

Nationale regeringen, en vooral internationale bestuursorganen zoals de Verenigde Naties en de Europese Unie, hebben economische sancties opgelegd om entiteiten die hun belangen in gevaar brengen of internationale normen schenden, af te dwingen, af te schrikken, te straffen of te beschamen. Er zijn sancties toegepast om de doelstellingen van het buitenlands beleid te bevorderen, waaronder terrorismebestrijding, drugsbestrijding, non-proliferatie, bevordering van democratie, uitbreiding van mensenrechten, conflictoplossing en cyberbeveiliging.

Sancties worden over het algemeen gezien als een goedkopere, minder risicovolle middenweg tussen diplomatie en oorlog. Beleidsmakers kunnen sancties beschouwen als een reactie op buitenlandse crises waar het nationaal belang gering is of waar militair optreden niet haalbaar is. Leiders kunnen sancties uitvaardigen terwijl ze evalueren om serieuzere maatregelen te nemen.

Doorgaans verbieden economische sancties alleen de bedrijven en burgers van een thuisland of regio om zaken te doen met een op de zwarte lijst geplaatste entiteit. Extraterritoriale sancties, ook wel secundaire sancties of een secundaire boycot genoemd, zijn bedoeld om de economische activiteit van regeringen, bedrijven en onderdanen van andere landen te beperken. Veel regeringen beschouwen deze sancties als een schending van hun soevereiniteit en internationaal recht.

Sanctieresultaten verschillen per geval. Sancties met relatief beperkte doelstellingen hebben meer kans van slagen dan sancties met grote politieke ambities. Sancties kunnen evolueren. Afgezien van een korte periode in de jaren tachtig hebben de Verenigde Staten bijvoorbeeld sancties tegen Iran opgelegd sinds de gijzelingen van de VS in 1979, maar de reikwijdte en logica van de sancties zijn veranderd.

Meestal is het nut van sancties belangrijker dan of ze hun doelstellingen bereiken. In sommige gevallen kunnen sancties alleen bedoeld zijn om afkeuring uit te spreken.