Collateralized Loan Obligation (CLO)
Wat is een Collateralized Loan Obligation (CLO)?
Een door onderpand gedekte leningverplichting (CLO) is een enkele zekerheid die wordt gedekt door een pool van schulden. Het proces van het poolen van activa tot een verhandelbaar effect wordt securitisatie genoemd. Collateralized Leningen (CLO) worden vaak gedekt door bedrijfsleningen met een lage kredietwaardigheid of leningen die zijn aangegaan door private equity-firma’s om leveraged buyouts uit te voeren. Een door onderpand gedekte leningverplichting is vergelijkbaar met een door onderpand gedekte hypotheekverplichting (CMO), behalve dat de onderliggende schuld van een ander type en karakter is: een bedrijfslening in plaats van een hypotheek.
Bij een CLO ontvangt de belegger geplande schuldbetalingen van de onderliggende leningen, waarbij hij het grootste deel van het risico op zich neemt in het geval dat leners in gebreke blijven. In ruil voor het nemen van het wanbetalingsrisico, krijgt de belegger meer diversiteit en het potentieel voor bovengemiddelde rendementen. Een standaard is wanneer een lener gedurende een langere periode geen betalingen doet op een lening of hypotheek.
Hoe Collateralized Loan Obligations (CLO) werken
Leningen – meestal bankleningen met een eerste pandrecht aan bedrijven – die lager zijn dan investment grade, worden in eerste instantie verkocht aan een CLO-manager die meerdere (meestal 100 tot 225) leningen bundelt en de consolidaties beheert door actief leningen te kopen en verkopen. Om de aankoop van nieuwe schulden te financieren, verkoopt de CLO-manager belangen in de CLO aan externe investeerders in een structuur die tranches wordt genoemd. Elke tranche is een onderdeel van de CLO en bepaalt wie het eerst zal worden uitbetaald wanneer de onderliggende leningbetalingen worden gedaan. Het dicteert ook het risico dat aan de investering is verbonden, aangezien beleggers die het laatst worden betaald, een hoger risico lopen op wanbetaling door de onderliggende leningen. Beleggers die eerst worden uitbetaald, hebben een lager algemeen risico, maar ontvangen daardoor een kleinere rentebetaling. Beleggers die zich in latere tranches bevinden, kunnen als laatste worden betaald, maar de rentebetalingen zijn hoger om het risico te compenseren.
Belangrijkste leerpunten
- Een door onderpand gedekte leningverplichting (CLO) is een enkele zekerheid die wordt gedekt door een pool van schulden.
- CLO’s zijn vaak bedrijfsleningen met een lage kredietwaardigheid of leningen die zijn aangegaan door private equity-firma’s om leveraged buyouts uit te voeren.
- Bij een CLO ontvangt de belegger geplande schuldbetalingen van de onderliggende leningen, waarbij hij het grootste deel van het risico op zich neemt als leners in gebreke blijven.
Er zijn twee soorten tranches: schuldtranches en eigen vermogenstranches. Schuldtranches worden net als obligaties behandeld en hebben een kredietwaardigheid en couponbetalingen. Deze schuldtranches staan altijd voorop in termen van aflossing, hoewel er binnen de schuldtranches ook een pikorde is. Aandelentranches hebben geen kredietwaardigheid en worden na alle schuldtranches uitbetaald. Aandelentranches krijgen zelden een cashflow uitbetaald, maar bieden wel eigendom in de CLO zelf in het geval van een verkoop.
Een CLO is een actief beheerd instrument: managers kunnen – en doen – individuele bankleningen kopen en verkopen in de onderliggende onderpandpool in een poging winsten te behalen en verliezen te minimaliseren. Bovendien wordt het grootste deel van de schuld van een CLO gedekt door onderpand van hoge kwaliteit, waardoor liquidatie minder waarschijnlijk wordt en beter bestand is tegen marktvolatiliteit.
CLO’s bieden een hoger dan gemiddeld rendement omdat een belegger meer risico neemt door schuldpapier met een lage rating te kopen.
Speciale overwegingen voor CLO’s
Sommigen beweren dat een CLO niet zo riskant is. Uit een onderzoek van Guggenheim Investments, een vermogensbeheerder, bleek dat CLO’s van 1994 tot 2013 aanzienlijk lagere wanbetalingspercentages kenden dan bedrijfsobligaties. Toch zijn het geavanceerde beleggingen en doorgaans kopen alleen grote institutionele beleggers tranches in een CLO. Met andere woorden, omvangrijke bedrijven, zoals verzekeringsmaatschappijen, kopen snel schuldtranches op senior niveau om een laag risico en een stabiele cashflow te garanderen. Beleggingsfondsen en ETF’s kopen normaal gesproken schuldtranches op junior niveau met een hoger risico en hogere rentebetalingen. Als een individuele belegger belegt in een beleggingsfonds met junior schuldtranches, neemt die belegger het evenredige risico van wanbetaling op zich.
Veel Gestelde Vragen
Wat is een Collateralized Loan Obligation (CLO)?
Een Collateralized Loan Obligation (CLO) is een soort zekerheid waarmee beleggers een belang kunnen kopen in een gediversifieerde portefeuille van bedrijfsleningen. Het bedrijf dat de CLO verkoopt, zal een groot aantal bedrijfsleningen kopen van leners zoals particuliere bedrijven en private equity-firma’s, en zal die leningen vervolgens bundelen in één CLO-waardepapier. De CLO wordt vervolgens verkocht aan beleggers in verschillende stukken, “tranches” genaamd, waarbij elke tranche zijn eigen risico-rendementskenmerken biedt.
Wat is het verschil tussen een schuldtranche en een eigen vermogenstranche?
Er zijn twee hoofdtypen tranches die worden gebruikt bij de verkoop van een CLO: schuldtranches en eigen vermogenstranches. Schuldtranches zijn tranches die de belegger een bepaalde stroom van rente en aflossingen bieden, vergelijkbaar met die welke worden aangeboden door andere schuldinstrumenten zoals obligaties of bedrijfsobligaties. Aandelentranches betalen daarentegen geen geplande kasstromen aan de belegger, maar bieden in plaats daarvan een aandeel in de waarde van de CLO als de CLO in de toekomst opnieuw wordt verkocht. Binnen elk van deze categorieën kunnen veel verschillende tranches beschikbaar zijn, waarbij de riskantere tranches een hoger potentieel rendement opleveren.
Wat is het verschil tussen een CLO en een Collateralized Mortgage Obligation (CMO)?
CLO’s zijn vergelijkbaar met Collateralized Mortgage Obligations (CMO’s), omdat beide effecten zijn gebaseerd op een grote portefeuille van onderliggende schuldinstrumenten. Het belangrijkste verschil tussen hen is echter dat CLO’s zijn gebaseerd op schulden van bedrijven, terwijl CMO’s zijn gebaseerd op hypotheekleningen. Zowel CLO’s als CMO’s zijn voorbeelden van kredietderivaten.