Kredietverruiming
Wat is kredietverruiming?
Kredietverruiming is een groep centrale banken privéactiva zoals bedrijfsobligaties kopen.
Kredietverruiming is bedoeld om de beschikbare middelen voor financiële instellingen in stressvolle tijden te vergroten.
Belangrijkste leerpunten
- Kredietverruiming is een onconventioneel monetair beleidsinstrument waarmee centrale banken niet-schatkistactiva kunnen kopen.
- Het doel van kredietversoepeling is om de kredietmarkten te stabiliseren door de centrale bank te laten optreden als koper in laatste instantie voor bepaalde niet-overheidsschuldbewijzen.
- Net als bij kwantitatieve versoepeling, verschilt kredietversoepeling enigszins in die zin dat kredietversoepeling zich richt op de kwaliteit van de activa van de centrale bank, terwijl QE naar kwantiteit kijkt.
Kredietverlichting verklaard
Kredietverruiming houdt een uitbreiding van de activazijde van de balans van de Federal Reserve in. Deze focus op activa onderscheidt kredietversoepeling van andere onconventionele monetaire beleidsinstrumenten, hoewel verschillende van deze methoden betrekking hebben op de uitbreiding van de balans van de centrale bank, terwijl de kwantitatieve versoepeling zich concentreerde op de passiefzijde van de balans van de Bank of Japan.
Als reactie op de Grote Recessie heeft de Federal Reserve zich beziggehouden met kredietverruiming door grote sommen schatkistpapier en door hypotheek gedekte effecten ( MBS ) te kopen. Naarmate de liquiditeit voor de banksector toenam, daalden de rentetarieven, waardoor geld goedkoper werd voor instellingen. De grootschalige kredietverruiming door de Fed maakte uiteindelijk een einde aan de bankramp.
Kredietverruiming probeert ook de activaprijzen te stabiliseren en de volatiliteit te verminderen. Toen de Federal Reserve tijdens de financiële crisis met haar kredietverruiming begon, stortte de aandelenmarkt in en daalde de prijsvolatiliteit.
Kredietverruiming versus kwantitatieve verruiming
Kwantitatieve versoepeling (QE) is een vorm van onconventioneel monetair beleid waarbij een centrale bank langerlopende effecten van de open markt koopt om de geldhoeveelheid te vergroten en kredietverlening en investeringen aan te moedigen. Het kopen van deze effecten voegt nieuw geld toe aan de economie en dient ook om de rente te verlagen door op vastrentende waarden te bieden. Het breidt ook de balans van de centrale bank uit.
Kredietversoepeling wordt vaak gebruikt als synoniem voor kwantitatieve versoepeling. Echter, Ben Bernanke, de bekende monetaire beleid deskundige en voormalig voorzitter van de Federal Reserve, maakt een scherp onderscheid tussen de kwantitatieve verruiming en krediet versoepeling: “Credit versoepeling,” merkt hij op, “gelijkt kwantitatieve versoepeling in één opzicht: Het gaat om een uitbreiding van de balans van de centrale bank . In een puur QE-regime ligt de focus van het beleid echter op de hoeveelheid bankreserves, die passiva zijn van de centrale bank; de samenstelling van leningen en zekerheden aan de actiefzijde van de balans van de centrale bank is incidenteel. ” Bernanke wijst er ook op dat kredietversoepeling zich richt op “de mix van leningen en effecten” die door een centrale bank worden aangehouden.
Ondanks deze semantiek geeft zelfs Bernanke toe dat het verschil in de twee benaderingen ‘geen enkele leerstellige onenigheid weerspiegelt’. Economen en de media hebben het onderscheid tussen de twee termen grotendeels genegeerd door elke poging van een centrale bank om activa te kopen en haar balans op te blazen als kwantitatieve versoepeling te bestempelen.