De Novo Judicial Review

Wat is de Novo Judicial Review?

De novo rechterlijke toetsing beschrijft een toetsing van een uitspraak van een lagere rechtbank door een federaal hof van beroep. De novo rechterlijke toetsing wordt gebruikt bij vragen over hoe de wet werd toegepast of geïnterpreteerd. Het is een niet-bindende beoordelingsnorm, dus het hecht geen belang aan eerdere bevindingen van de rechtbank. Een de novo rechterlijke toetsing kan de beslissing van de rechtbank ongedaan maken.

De novo is een Latijnse uitdrukking die “opnieuw” of “vanaf het begin” betekent. Het proces wordt ook wel “de novo beroep” of “de novo beoordeling” genoemd.

Er zijn drie algemene normen voor rechterlijke toetsing: rechtsvragen, feitelijke vragen en kwesties van procedure of discretie. Omdat de novo rechterlijke toetsing wordt gebruikt bij vragen over hoe de wet werd toegepast of geïnterpreteerd, valt het in de categorie “rechtsvragen”.

De Novo Judicial Review begrijpen

In arbeidsaangelegenheden kan de novo rechterlijke toetsing worden gebruikt om de beslissing van een rechtbank over personeelsbeloningen of verplichte arbitrage opnieuw te onderzoeken. Een hof van beroep zou bijvoorbeeld de novo-toetsing kunnen gebruiken om het besluit van een planbeheerder om een ​​personeelsbeloningen te weigeren terzijde te schuiven in een rechtszaak die is aangespannen onder de Employee Retirement Income Security Act (ERISA). In dit scenario kunnen de rechtbanken besluiten dat door expliciete discretionaire bevoegdheid te geven aan de fiduciair van het plan, werkgevers onderworpen kunnen worden aan een meer eerbiedige norm van beoordeling die gunstiger is voor werkgevers.

Soorten rechterlijke toetsing

De wet kent verschillende toetsingsnormen en de toetsingsnorm die van toepassing is op een zaak speelt een belangrijke rol bij het bepalen van de uitkomst van een beroep. De rechtbanken gebruiken de novo rechterlijke toetsing wanneer een beroep is gebaseerd op een vraag over hoe de rechtbank de wet heeft geïnterpreteerd of toegepast. Het hof van beroep behandelt de kwestie vanaf het begin, zonder uit te wijken naar de beslissing van de lagere rechtbank.

Andere toetsingsnormen zijn eerbiediger, wat betekent dat ze enig gewicht toekennen aan de beslissing van de rechtbank. De “duidelijk onjuiste” toetsingsnorm is wat een hof van beroep gebruikt om te bepalen of een feitelijke vergissing, zoals een oneerlijke getuigenis door een kroongetuige, de uitkomst van het vorige proces heeft beïnvloed.

De “willekeurige en grillige” beoordelingsnorm is buitengewoon eerbiedig. De rechtbanken gebruiken dit soort rechterlijke toetsing wanneer een hof van beroep oordeelt dat een eerdere uitspraak ongeldig is omdat deze op onredelijke gronden of zonder behoorlijke overweging van de omstandigheden is genomen.

Het is belangrijk om te begrijpen hoe de verschillende beoordelingsnormen werken en welke van toepassing zijn in een bepaald scenario, om de kans op het winnen van een bezwaar te beoordelen. Een cliënt wil zijn advocaat misschien niet betalen om hem te vertegenwoordigen in een beroep waarvan hij niet verwacht dat ze winnen. In werkelijkheid zijn de novo-processen tamelijk ongebruikelijk vanwege de tijd en de gerechtelijke middelen die nodig zijn om de feiten van een zaak meer dan eens te berechten. De novo toetsing van juridische zaken in hoger beroep is echter vrij gebruikelijk.