De economische effecten van de New Deal

29 oktober 1929, of ” Zwarte Dinsdag “, markeert de dag dat de Amerikaanse aandelenmarkt instortte en de zwaarste economische crisis in de geschiedenis van de VS in gang zette, die nu bekend staat als de Grote Depressie. In 1933 was het bruto binnenlands product (BBP) per hoofd van de bevolking in de VS met 47% gedaald en was het gemiddelde werkloosheidspercentage gestegen van 3,2% tot 25%.1

Temidden van deze economische krimp voerde Franklin Roosevelt campagne voor het Amerikaanse presidentschap met de belofte van een ” nieuwe deal ” voor het Amerikaanse volk. Hij won de verkiezingen van 1932 met een aardverschuiving en begon met een reeks hervormingen die, hoewel het verminderen van de inkomensongelijkheid, er niet in slaagde de economie uit haar depressieve toestand te halen – daarvoor zou de Tweede Wereldoorlog nodig zijn.

De eerste 100 dagen

Bij zijn aantreden in 1933 ging Roosevelt meteen aan de slag met het doorvoeren van hervormingen waarvan hij hoopte dat ze de economie zouden stabiliseren en het Amerikaanse volk banen en financiële steun zouden bieden. Tijdens zijn eerste 100 dagen in functie voerde hij veel belangrijke wetten in, waaronder de Glass-Steagall Act en de Homeowners Loan Act.  Hij implementeerde ook een aantal banencreatieprogramma’s, zoals de Federal Emergency Relief Act (FERA) en het Civilian Conservation Corps (CCC).

Het belangrijkste stuk wetgeving was echter de National Industrial Recovery Act (NIRA). Roosevelt geloofde dat economisch herstel afhing van samenwerking ten koste van concurrentie, en daarom was de NIRA specifiek ontworpen om de concurrentie te beperken en tegelijkertijd prijzen en lonen te laten stijgen.

De wet stond industrieën toe om een ​​kartel te vormen, op voorwaarde dat deze industrieën de lonen zouden verhogen en collectieve arbeidsovereenkomsten met werknemers mogelijk zouden maken. De NIRA bleef van kracht tot 1935, toen het door het Hooggerechtshof ongrondwettig werd verklaard.

De tweede New Deal

Het Hooggerechtshof heeft de NIRA ingetrokken vanwege de opschorting van antitrustwetten en het aan banden leggen van heimelijke activiteiten met de betaling van hogere lonen. Sterk oneens met de nieuwe uitspraak, slaagde Roosevelt erin om in 1935 de National Labour Relations Act (NLRA) aangenomen te krijgen, die, hoewel hij de antitrustwetgeving opnieuw instelde, wel een aantal arbeidsbepalingen versterkte. En in de praktijk negeerde de regering de nieuwe antitrustwetten grotendeels.

Onder de NLRA hadden arbeiders nog meer macht om collectieve onderhandelingen aan te gaan en hogere lonen te eisen dan onder de NIRA. De nieuwe wet verbiedt bedrijven ook om zich in te laten met discriminatie tussen werknemers op basis van lidmaatschap van een vakbond, waardoor ze worden gedwongen de rechten van werknemers bij zowel de overheid als de bedrijfsbonden te erkennen. De National Labour Relations Board (NLRB) is opgericht om alle aspecten van de NLRA te handhaven.

Na het passeren van het NLRA-lidmaatschap steeg het lidmaatschap van ongeveer 13% van de werkgelegenheid in 1935 tot ongeveer 20% in 1939.  Terwijl er veel werd gedaan om de onderhandelingspositie van de gemiddelde werknemer te verbeteren, wat in combinatie met een aantal belastingtarieven op topinkomens hielpen de inkomensongelijkheid te verminderen, de NIRA en NLRA slaagden er niet in de Amerikaanse economie uit haar depressieve toestand te halen.

Een zwak herstel

Hoewel de economie enigszins was hersteld, was het veel te zwak om het New Deal-beleid ondubbelzinnig als succesvol te beschouwen. In 1933, op het dieptepunt van de krimp, lag het BBP  per hoofdvan debevolking 47% onder de trend van vóór de beurscrash van 1929, en in 1939 was het nog steeds 17% onder die trend.

Het werkloosheidspercentage bedroeg in 1939 nog steeds 17% en zou tot 1943 boven het niveau van vóór de depressie blijven.

Voor sommige economen is het zwakke herstel een direct gevolg van het interventionistische beleid van de regering-Roosevelt. Harold L. Cole en Lee E. Ohanian stellen dat het concurrentiebeperkende beleid om heimelijke praktijken te koppelen aan hogere loonbetalingen het herstel veel slechter heeft gemaakt dan het had moeten zijn. Voor hen bleef de werkloosheid hoog vanwege de toegenomen onderhandelingspositie van vakbondsarbeiders en de hoge lonen die daarmee gepaard gingen.

Uiteindelijk beweren Cole en Ohanian dat het opgeven van dit concurrentiebeperkende beleid samenvalt met het sterke economische herstel van de jaren veertig.

Fiscale stimulans

Hoewel de economie in de jaren veertig een sterk herstel kende, zou een andere denkrichting beweren dat deze kracht te wijten was aan de enorme fiscale stimulans die werd veroorzaakt door een toename van de overheidsuitgaven voor de oorlogsinspanningen. Dit meer keynesiaanse perspectief zou beweren dat het beleid van Roosevelt veel te klein was om een ​​door fiscale stimulansen geleid economisch herstel uit te voeren.

Het is een misvatting te denken dat de New Deal een tijd was van een groot expansief fiscaal beleid. Veel van de New Dealers waren nogal fiscaal conservatief, en daarom gingen de sociale programma’s die ze instelden gepaard met aanzienlijke belastingverhogingen. Ze waren van mening dat met schulden gefinancierde uitgaven, zoals de Britse econoom John Maynard Keynes voorstelde, meer een bedreiging dan een stimulans voor de economie vormden.

Philip Harvey betoogt dat Roosevelt meer geïnteresseerd was in het aanpakken van sociale welzijnsproblemen dan in het creëren van een macro-economisch stimuleringspakket in Keynesiaanse stijl.  In 1932 was Roosevelt van mening dat de taak waarmee hij werd geconfronteerd, ‘niet de ontdekking of exploitatie van natuurlijke hulpbronnen was, of noodzakelijkerwijs meer goederen produceerde’, maar ‘de sobere, minder dramatische zaak van het beheer van hulpbronnen en planten die al in handen waren… producten rechtvaardiger. “

De primaire zorg was niet de verhoogde productie en economische activiteit, die in combinatie met fiscaal conservatisme garandeerden dat elke stijging van de sociale uitgaven veel te klein zou zijn om een ​​aan het slinkende economie op gang te brengen. Met deze visie zouden de hogere uitgaven van de oorlogsinspanningen nodig zijn om de economie de boost te geven die ze hard nodig had.

Het komt neer op

Het door Roosevelt geïmplementeerde New Deal-beleid heeft een lange weg afgelegd bij het verminderen van de inkomensongelijkheid in Amerika. Maar met betrekking tot de taak om een ​​economie in crisis nieuw leven in te blazen, wordt de New Deal door velen als een mislukking beschouwd.

Terwijl de debatten voortduren over de vraag of de interventies te veel of te weinig waren, bestaan ​​veel van de hervormingen van de New Deal, zoals sociale zekerheid, werkloosheidsverzekeringen en landbouwsubsidies, nog steeds tot op de dag van vandaag. De erfenis van de New Deal is in ieder geval dat deze heeft bijgedragen aan het creëren van meer gelijkheid en welvaart in Amerika.