Opkomende markten: analyse van het BBP van Thailand

Thailand is een goed voorbeeld van een ontwikkelingsland dat, met een snelle economische groei, in slechts een generatie of twee is afgestudeerd aan de rijen van onontwikkelde landen. Het was een land met lage inkomens in de jaren 1980, maar de Wereldbank opgewaardeerd naar de status “upper-middle-income” in 2011.  Het groeide door een halsbrekende 8% tot 9% in de late jaren 1980 en vroege jaren 1990, vóór het raakte verstrikt in de  Aziatische financiële crisis van 1997-98.

De economie herstelde zich van die crisis in de daaropvolgende jaren, maar werd alleen getroffen door de wereldwijde financiële crisis van 2007-2008. Sindsdien is het opnieuw vertraagd als gevolg van economische, natuurlijke en politieke gebeurtenissen. In de afgelopen jaren is het in ongeveer hetzelfde tempo gegroeid als grotere, meer ontwikkelde economieën – dat wil zeggen ruim onder de 5%.

In 2016 kondigde de militaire regering aan wat het ” Thailand 4.0 ” noemt, beleid dat erop gericht is de economie te transformeren door investeringen in hightech productie en diensten aan te trekken. (Thailand 1.0 tot en met Thailand 3.0 vertegenwoordigen de evolutie van agrarische dominantie naar de ontwikkeling van zware industrie en energie.) Het doel is om van Thailand een land met hoge inkomens te maken, ongelijkheid te verminderen en ecologisch duurzame groei te bevorderen.

Redenen voor vluchtigheid

De Thaise economie is in de loop der jaren door verschillende factoren in beroering gebracht, sommige buiten haar grenzen en andere binnenin. In eigen land kent het land een lange geschiedenis van politieke instabiliteit, gekenmerkt door militaire opstanden tegen de burgerregering. Thailand heeft sinds 1932 een dozijn staatsgrepen en couppogingen doorstaan, de meest recente in 2014, toen de huidige militaire junta werd geïnstalleerd. Politieke instabiliteit is over het algemeen niet goed voor het bedrijfsleven.

Milieurampen hebben ook hun tol geëist. Als laaggelegen kustland heeft Thailand te maken gehad met verschillende catastrofale overstromingen. Een van de ergste in decennia vond plaats in 2011 en veroorzaakte een economisch verlies van ongeveer $ 46 miljard.

Zoals veel ontwikkelingslanden is Thailand het slachtoffer geworden van zijn eigen zeepbellen, vooral in onroerend goed. Een van de ergste vond plaats aan het eind van de jaren negentig, toen buitensporige vastgoedleningen en overbouw de hele economie kwetsbaar maakten voor een neergang. Toen de centrale bank van Thailand in 1997 werd gedwongen de baht te devalueren, kelderden de vastgoedprijzen en belandde de hele economie in een ernstige recessie. De devaluatie veroorzaakte de financiële crisis in Azië die de wereldeconomieën in 1997-98 in beroering bracht. In 2019 bereikten de vastgoedprijzen opnieuw een niveau dat de vrees voor een crash deed toenemen.

En natuurlijk hebben markt- en economische omstandigheden elders in de wereld invloed op Thailand. Ze omvatten de effecten van de dotcomcrisis in 2000, de neergang die volgde op de aanslagen van 11 september en de wereldwijde financiële crisis van 2007-2008. Het bruto binnenlands product ( bbp ) herstelde zich tegen 2010 en groeide met 7,5%, maar is sindsdien grillig en is in sommige jaren gedaald tot minder dan 1%.  Volgens de Wereldbank groeide het in 2018 met 4,1% tot $ 505 miljard.

Thailand is het op een na grootste van de 10 ASEAN-landen (voor de Associatie van Zuidoost-Aziatische Naties), een handelsblok dat in 1967 werd opgericht. Zijn economie heeft drie sleutelsectoren: landbouw, industrie en de dienstensector.

landbouw

Landbouwontwikkeling heeft een belangrijke rol gespeeld bij de transformatie van de Thaise economie. Het is in twee fasen geëvolueerd, de eerste van de jaren zestig tot de jaren tachtig en wordt aangedreven door het gebruik van ongebruikte arbeidskrachten en land. De landbouw was in deze periode de belangrijkste motor van de economie en bood werk aan ongeveer 70% van de beroepsbevolking.

Tijdens de tweede fase, terwijl arbeid verschoven naar stedelijke gebieden en er geen nieuwe land werd gebruikt, was er toch een stijging van de agrarische productiviteit, dankzij mechanisatie en de beschikbaarheid van de formele krediet.

Het aandeel van de landbouw in de productie is in de loop der jaren sterk gedaald, van ongeveer 24% in 1980 tot ongeveer 6,5% in 2018, hoewel er nog steeds ongeveer 31% van de beroepsbevolking in dienst is.

Dat is vergelijkbaar met 2% of minder voor ’s werelds meest geavanceerde economieën, hoewel het vergelijkbaar is met andere Zuidoost-Aziatische landen. De belangrijkste landbouwproductie van Thailand is rijst, rubber, maïs, suikerriet, kokosnoten, palmolie, ananas, cassave (maniok, tapioca) en visproducten.

Industrie

De industriële sector – waarvan de industrie het grootste segment is, samen met mijnbouw, bouw, elektriciteit, water en gas – genereert ongeveer 35% van het BBP en biedt werk aan ongeveer 24% van de beroepsbevolking.

De groei van de fabricage vond plaats in twee perioden onder twee strategieën. De eerste, van 1960 tot 1985, werd beheerst door beleid met betrekking tot importvervanging, een tactiek die veel voorkomt in ontwikkelingslanden.

De tweede, van 1986 tot heden, richt zich op export. In de beginjaren was de productie in Thailand sterk verweven met de landbouw, vooral omdat de productie van het land begon met de voedselverwerkende industrie. Langzaam, met veranderingen in het industriebeleid, kregen industrieën zoals petrochemie, elektronica, auto- en auto-onderdelen, computerapparatuur, ijzer en staal, mineralen en geïntegreerde schakelingen een boost en investeringsprikkels.

Dienstensector

De dienstensector is goed voor ongeveer 56% van het bbp en biedt werk aan ongeveer 46% van de beroepsbevolking. Binnen de dienstensector hebben vervoer, groot- en detailhandel (waaronder reparatie van motorvoertuigen en motorfietsen, evenals persoonlijke en huishoudelijke goederen), toerisme en reisgerelateerde activiteiten een prominente bijdrage geleverd aan het bbp en hebben ze werkgelegenheid gegenereerd.

Het belang van export

Thailand wordt steeds afhankelijker van export, die in 2018 goed was voor 67% van het bbp, tegen 16% in 1960. Dit is een van de oorzaken van zijn economische volatiliteit. Hoe meer Thailand steunt op buitenlandse markten, hoe meer het wordt gekoppeld aan de economieën van haar handelspartners, waardoor het kwetsbaar voor recessies in deze economieën en  valuta schommelingen.

De belangrijkste exportbestemmingen van Thailand zijn China, Japan, de VS, Indonesië, Maleisië, Australië, Hong Kong, Singapore en India. De belangrijkste exportproducten van Thailand zijn vervaardigde goederen, voornamelijk elektronica, voertuigen, machines en voedsel.

Het komt neer op

De Thaise economie is een mix van een sterke landbouwsector met een ontwikkelde productiesector en een stabiele dienstensector. Hoewel de landbouwsector plaats heeft gemaakt voor andere, biedt het nog steeds werk aan een groot deel van de beroepsbevolking en ondersteunt het nog steeds de export, de motor van de economie van het land.