Gelijkwaardig vast tarief

Wat is een gelijkwaardig vast tarief?

De term “equivalent vast tarief” wordt gebruikt in de context van de Europese Unie (EU). Het heeft met name betrekking op de methoden die door de EU worden gebruikt om de verzekeringssector te reguleren om ervoor te zorgen dat polishouders van verzekeraars hun claims zullen ontvangen, zelfs als hun verzekeraars insolvent worden en niet aan hun verplichtingen kunnen voldoen.

Hoe equivalente vaste tarieven werken

Bij de aankoop van een verzekering zijn de twee belangrijkste prioriteiten die alle consumenten delen, zo min mogelijk te betalen voor hun dekking en ervoor te zorgen dat hun verzekeringsmaatschappij haar verplichtingen kan nakomen als ze toch een claim moeten indienen. Om dit te helpen waarborgen, creëren overheden over de hele wereld regelgevende systemen die zijn ontworpen om consumenten te beschermen tegen het risico dat verzekeraars insolvent worden en de claims van hun klanten niet kunnen honoreren.

Daartoe hebben landen in de EU verzekeringsgarantiestelsels (VGS) opgezet om op te treden als door de overheid gesteunde “verzekeraars in laatste instantie” om consumenten te beschermen. De twee belangrijkste benaderingen om deze organisaties te financieren zijn via een forfaitaire methode, waarbij verzekeraars een vast percentage van hun premies in rekening worden gebracht, ongeacht hoeveel risico de verzekeraar op zich neemt; en een risicogebaseerde methode, waarbij de verzekeraar een bedrag in rekening wordt gebracht dat varieert afhankelijk van het risico van hun polissen. Een gelijkwaardig vast tarief is daarom een ​​vast tarief dat bedoeld is om het gemiddelde te berekenen van het bedrag dat volgens een risicogebaseerde methode aan de verzekeraar in rekening zou worden gebracht.

Om een ​​gelijkwaardig vast tarief te bereiken, past het VGS het vaste tarief dat het een verzekeraar in rekening brengt, aan om een ​​bedrag weer te geven dat gelijk is aan het bedrag dat het die verzekeraar in rekening zou brengen op grond van een risicogebaseerde regeling. Door deze aanpassing kan de verzekeraar betalen wat zij als een vast tarief beschouwen, terwijl het VGS beschermd blijft door een tarief in rekening te brengen op basis van het feitelijke risico dat de verzekeraar neemt. Als een VGS een forfaitaire regeling hanteert, hoeft een verzekeraar die meer risico neemt, geen oplopende tarieven te betalen. Daarom is de verzekeraar niet verplicht de premies te verhogen die zij aan hun polishouders in rekening brengen.

Voorbeeld uit de praktijk van een gelijkwaardig vast tarief

Safe Choice Insurance is een hypothetische verzekeringsmaatschappij die actief is in de EU. Volgens het IGS-programma van hun land is Safe Choice verplicht om een ​​vast percentage van hun verzekeringspremies te betalen aan hun verzekeringsregelgever. De toezichthouder houdt deze fondsen vervolgens in een noodfonds om eventuele toekomstige claims te dekken die Safe Choice niet kan betalen vanwege insolventie. Voor klanten van Safe Choice biedt dit een extra niveau van zekerheid dat ze kunnen rekenen op de bescherming die ze kopen.

Hoewel Safe Choice van de ene op de andere maand hetzelfde percentage betaalt, was het door de IGS gekozen werkelijke percentage gebaseerd op een gelijkwaardige forfaitaire methodologie. Dit betekent dat de toezichthouder bij het selecteren van het tarief rekening heeft gehouden met het risiconiveau van het beleid van Safe Choice en een vast tarief heeft gekozen waarvan hij meende dat het op gemiddelde basis het premieniveau zou benaderen dat de toezichthouder zou innen als hij de premies zou beoordelen. op een risicogebaseerde basis voor elk van Safe Choice’s individuele polissen.