Fed Speak

Fed Speak begrijpen

Fed speak is een techniek om de verwachtingen van investeerders en het publiek met betrekking tot het huidige en toekomstige monetaire beleid te beheren. Fed speak probeert opzettelijk de bedoelingen van beleidsmakers te verdoezelen om te voorkomen dat markten op hun impact anticiperen en de prijzen dienovereenkomstig aan te passen. 

Alan Greenspan, die van 1986 tot 2006 voorzitter was van de Fed, stond erom bekend vage uitspraken te doen die niet gemakkelijk te interpreteren waren. Bijvoorbeeld, na een toespraak die Greenspan in 1995 hield, luidde een kop in de New York Times : “Twijfels geuit door Greenspan over een renteverlaging “, terwijl de kop van de Washington Post die dag luidde: “Greenspan wijst de Fed mag de rentetarieven verlagen”. De opvolgers van Greenspan, te beginnen met Ben Bernanke, staan ​​erom bekend directere uitspraken te doen.

Het doel achter de Fed-speech van Greenspan is gebaseerd op de economische theorie van rationele verwachtingen, in het bijzonder het werk van Nobelprijswinnend econoom Robert Lucas. Deze theorie suggereert dat wanneer marktdeelnemers kunnen anticiperen op een monetairbeleidswijziging van de Fed, ze rationele verwachtingen zullen vormen over de uiteindelijke impact van de verandering in monetair beleid op prijzen en rentetarieven, en dat deze rationele verwachtingen snel zullen worden verwerkt in de huidige prijzen en rentetarieven. 

Als prijzen en rentetarieven zich echter onmiddellijk kunnen aanpassen aan het nieuwe monetaire beleid, zal het beleid doorgaans weinig of geen invloed hebben op reële economische prestatie-indicatoren zoals werkgelegenheid en reële output. Een volledig geanticipeerd expansief beleid zou bijvoorbeeld alleen maar leiden tot hogere prijsinflatie en hogere nominale langetermijnrentetarieven, zonder de werkloosheid te verminderen. Rationele verwachtingen en compensatiegedrag van marktdeelnemers kunnen dus het vermogen van de Fed belemmeren om beleidsdoelstellingen met betrekking tot volledige werkgelegenheid en economische groei te verwezenlijken. Volgens deze theorie kunnen alleen onverwachte veranderingen in het monetair beleid, die zich een weg banen door de verschillende transmissiemechanismen die economen hebben beschreven, de reële output en werkgelegenheid veranderen.

Om de werkloosheid terug te dringen en de economische groei te stimuleren, zou de Fed dus moeten voorkomen dat marktdeelnemers anticiperen op haar monetair beleid. Het is algemeen bekend dat de toespraak van Greenspan door de Fed precies hiervoor bedoeld was. Door opzettelijk vage en verwarrende taal te gebruiken, hoopte hij te voorkomen dat marktdeelnemers anticipeerden op monetairbeleidsbeslissingen. 

In die tijd werd Greenspan’s strategie van Fed speak bekritiseerd en soms belachelijk gemaakt als obscurantistisch en tegen de markt in. Deze kritiek werd echter afgewogen tegen het feit dat Greenspan als hoofd van de Fed werd gekenmerkt door een redelijk stabiele economische groei en relatief milde en zeldzame recessies. Uit enig economisch onderzoek is echter gebleken dat onzekerheid op de markt over het monetair beleid zelf negatieve gevolgen kan hebben voor het financiële systeem en de economie. 

De strategie van Greenspan werd vervangen door een andere manier van denken over het managen van de verwachtingen van investeerders en het publiek onder zijn opvolger Ben Bernanke. De nieuwe strategie, bekend als forward guidance, was om zeer duidelijke intentieverklaringen voor het lopende monetaire beleid af te geven met als doel verwachtingen vorm te geven om prijzen en rentetarieven te sturen ter ondersteuning van monetairbeleidsdoelen. Deze hernieuwde transparantie is ook bedoeld om de onzekerheid op de markt rond het monetair beleid te verminderen, vooral tijdens periodes van economische crisis of recessie. Het is de algemene norm geworden voor het monetaire beleid van de VS sinds het einde van het voorzitterschap van Greenspan.