Financiën is een term voor zaken die te maken hebben met het beheren, creëren en bestuderen van geld en investeringen. Financiën kunnen grofweg worden onderverdeeld in drie categorieën:
Er zijn veel andere specifieke categorieën, zoals gedragsfinanciering, die de cognitieve (bijv. Emotionele, sociale en psychologische) redenen achter financiële beslissingen tracht te identificeren.
“Financiën” wordt doorgaans onderverdeeld in drie brede categorieën: Overheidsfinanciën omvatten belastingstelsels, overheidsuitgaven, begrotingsprocedures, stabilisatiebeleid en -instrumenten, schuldkwesties en andere zorgen van de overheid. Bedrijfsfinanciering omvat het beheer van activa, passiva, inkomsten en schulden voor een bedrijf. Persoonlijke financiën definieert alle financiële beslissingen en activiteiten van een persoon of huishouden, inclusief budgettering, verzekeringen, hypotheekplanning, sparen en pensioenplanning.
Financiën als een studie van theorie en praktijk die losstaat van het vakgebied economie ontstond in de jaren veertig en vijftig met de werken van Markowitz, Tobin, Sharpe, Treynor, Black en Scholes, om er maar een paar te noemen. Maar bepaalde financiële gebieden – zoals bankieren, lenen en beleggen, natuurlijk geld zelf – bestaan al sinds het begin van de beschaving in een of andere vorm.
Rond 3000 voor Christus schijnt het bankwezen zijn oorsprong te hebben in het Babylonische / Sumerische rijk, waar tempels en paleizen werden gebruikt als veilige plaatsen voor de opslag van financiële bezittingen – graan, vee en zilver- of koperstaven. Graan was de valuta bij uitstek in het land, terwijl zilver de voorkeur had in de stad.
De financiële transacties van de vroege Sumeriërs werden geformaliseerd in de Babylonische Code van Hammurabi (circa 1800 voor Christus). Deze set regels regelde het eigendom of de verhuur van land, de tewerkstelling van landarbeiders en krediet. Ja, er waren toen leningen, en ja, er werd rente over in rekening gebracht – de tarieven varieerden naargelang je graan of zilver leende.
Tegen 1200 voor Christus werden kaurischelpen gebruikt als een vorm van geld in China. Muntengeld werd geïntroduceerd in het eerste millennium voor Christus. Koning Croesus van Lydië (nu Turkije) was een van de eersten die rond 564 v. Chr. Gouden munten sloeg en in omloop bracht – vandaar de uitdrukking “rijk als Croesus.”
Van de 6e eeuw voor Christus tot de 1e eeuw na Christus noemden de oude Grieken zes verschillende soorten leningen;persoonlijke leningen brachten rente in rekening tot 48% per maand. Er waren ook optiecontracten. Volgens Aristoteles ging een man genaamd Thales lang door met olijfpersen – hij kocht de rechten om ze te gebruiken, omdat hij een grote olijvenoogst verwachtte. (Hij had gelijk.)
Wissels werden tijdens de middeleeuwen ontwikkeld als een middel om geld over te maken en betalingen over grote afstanden te doen zonder fysiek grote hoeveelheden edelmetalen te verplaatsen. Dertiende-eeuwse kooplieden, bankiers en deviezenhandelaren gebruikten ze in grote Europese handelscentra, zoals Genua en Vlaanderen.
De eerste financiële beurs, die handelde in grondstoffen en later in obligaties en termijncontacten, was de Antwerpse Beurs, opgericht in 1460. In de 17e eeuw verschoof de actie naar Amsterdam. In 1602 kwam de eerste naamloze vennootschap, de VOC (Vereenigde Oost-Indische Compagnie of Verenigde Oost-Indische Compagnie), die aandelen uitgaf die iedereen kon verhandelen – op de nieuw opgerichte Amsterdam Exchange, de eerste aandelenmarkt van de Westerse wereld.
Samengestelde rente – rente niet alleen berekend op basis van de hoofdsom maar op eerder opgebouwde rente – was bekend bij oude beschavingen (de Babyloniërs hadden een uitdrukking voor “rente op rente”, die in feite het concept definieert). Maar pas in de middeleeuwen begonnen wiskundigen het te analyseren om te laten zien hoe geïnvesteerde bedragen konden stijgen: een van de vroegste en belangrijkste bronnen is het rekenkundige manuscript dat in 1202 werd geschreven door Leonardo Fibonacci uit Pisa, bekend alsLiber Abaci, die voorbeelden geeft waarin samengestelde en enkelvoudige rente worden vergeleken.
De eerste uitgebreide verhandeling over boekhouding en accountancy, Luca Pacioli’s Summa de arithmetica, geometria, proportioni et proportionalita, werd in 1494 in Venetië gepubliceerd. In 1612 verscheen een boek over accountancy en rekenen, geschreven door William Colson, met daarin de vroegste tabellen met samengestelde rente geschreven in het Engels. Een jaar later publiceerde Richard Witt zijnArithmeticall Questions in 1613 in Londen, en de samengestelde rente werd volledig geaccepteerd.
Tegen het einde van de 17e eeuw werden in Engeland en Nederland renteberekeningen gecombineerd met leeftijdsafhankelijke overlevingspercentages om de eerste lijfrentes te creëren.
De federale overheid helpt marktfalen te voorkomen door toezicht te houden op de toewijzing van middelen, de inkomensverdeling en de stabilisatie van de economie. De reguliere financiering voor deze programma’s wordt grotendeels verzekerd door middel van belastingen. Lenen van banken, verzekeringsmaatschappijen en andere regeringen en het ontvangen van dividenden van haar bedrijven helpen ook bij het financieren van de federale overheid.
Staats- en lokale overheden ontvangen ook subsidies en hulp van de federale overheid. Andere bronnen van overheidsfinanciering zijn onder meer gebruikersheffingen voor havens, luchthavendiensten en andere faciliteiten; boetes als gevolg van het overtreden van wetten; inkomsten uit vergunningen en vergoedingen, zoals voor autorijden; en verkoop van overheidseffecten en obligatie-uitgiftes.
Bedrijven verkrijgen financiering op verschillende manieren, variërend van aandeleninvesteringen tot kredietovereenkomsten. Een bedrijf kan een lening afsluiten bij een bank of een kredietlijn regelen. Het op de juiste manier verwerven en beheren van schulden kan een bedrijf helpen uitbreiden en winstgevender worden.
Startups kunnen kapitaal ontvangen van angel-investeerders of venture capitalists in ruil voor een percentage van eigendom. Als een bedrijf floreert en naar de beurs gaat, zal het aandelen op een effectenbeurs uitgeven; zoals beursintroducties (IPO) brengen een grote toevloed van contant geld in een bedrijf. Gevestigde bedrijven kunnen extra aandelen verkopen of bedrijfsobligaties uitgeven om geld in te zamelen. Bedrijven kunnen dividendbetalende aandelen, blue chip-obligaties of rentedragende bankcertificaten (CD) kopen; ze kunnen ook andere bedrijven kopen in een poging hun inkomsten te vergroten.
In juli 2016 rapporteerde de krantenuitgeverij Gannett bijvoorbeeld een nettowinst voor het tweede kwartaal van $ 12,3 miljoen, een daling van 77% ten opzichte van $ 53,3 miljoen in het tweede kwartaal van 2015. Door overnames van North Jersey Media Group en Journal Media Group in 2015 rapporteerde Gannett echter aanzienlijk grotere oplages in 2016, wat resulteerde in een stijging van 3% van de totale omzet tot $ 748,8 miljoen voor het tweede kwartaal.
Persoonlijke financiële planning omvat over het algemeen het analyseren van de huidige financiële positie van een persoon of een gezin, het voorspellen van behoeften op korte en lange termijn, en het uitvoeren van een plan om aan die behoeften te voldoen binnen individuele financiële beperkingen. Persoonlijke financiën hangen grotendeels af van iemands inkomsten, levensbehoeften en individuele doelen en verlangens.
Zaken van persoonlijke financiën omvatten, maar zijn niet beperkt tot, de aankoop van financiële producten om persoonlijke redenen, zoals creditcards; levens, ziektekosten- en woningverzekeringen; hypotheken; en pensioenproducten. Persoonlijk bankieren (bijvoorbeeld betaal- en spaarrekeningen, IRA’s en 401 (k) -plannen) wordt ook beschouwd als een onderdeel van persoonlijke financiën.
De belangrijkste aspecten van persoonlijke financiën zijn:
Als een gespecialiseerd gebied, persoonlijke financiën is een recente ontwikkeling, hoewel vormen ervan hebben geleerd in universiteiten en scholen als “huishoudkunde” of ” de consument de economie ” sinds het begin van de 20 ste eeuw. Het vakgebied werd aanvankelijk door mannelijke economen buiten beschouwing gelaten, aangezien ‘huishoudkunde’ de bevoegdheid leek te zijn van huisvrouwen. Onlangs hebben economen herhaaldelijk de nadruk gelegd op wijdverbreid onderwijs op het gebied van persoonlijke financiën als een integraal onderdeel van de macroprestaties van de algehele nationale economie.
Sociale financiering verwijst doorgaans naar investeringen in sociale ondernemingen, waaronder liefdadigheidsorganisaties en sommige coöperaties. In plaats van een regelrechte schenking, nemen deze investeringen de vorm aan van eigen vermogen of schuldfinanciering, waarbij de investeerder zowel een financiële beloning als een maatschappelijk gewin nastreeft.
Moderne vormen van sociale financiering omvatten ook enkele segmenten van microfinanciering, met name leningen aan eigenaren van kleine bedrijven en ondernemers in minder ontwikkelde landen om hun ondernemingen te laten groeien. Kredietverstrekkers verdienen een rendement op hun leningen en helpen tegelijkertijd de levensstandaard van individuen te verbeteren en de lokale samenleving en economie ten goede te komen.
Obligaties met sociale impact (ook bekend als Pay for Success-obligaties of obligaties met sociale voordelen) zijn een specifiek type instrument dat fungeert als een contract met de publieke sector of de lokale overheid. Terugbetaling en rendement op investering zijn afhankelijk van het behalen van bepaalde sociale resultaten en prestaties.
Er was een tijd dat theoretisch en empirisch bewijs leek te suggereren dat conventionele financiële theorieën redelijk succesvol waren in het voorspellen en verklaren van bepaalde soorten economische gebeurtenissen. Desalniettemin ontdekten academici in de financiële en economische wereld in de loop van de tijd afwijkingen en gedragingen die in de echte wereld voorkwamen, maar die niet konden worden verklaard door beschikbare theorieën.
Het werd steeds duidelijker dat conventionele theorieën bepaalde ‘geïdealiseerde’ gebeurtenissen konden verklaren – maar dat de echte wereld in feite veel rommeliger en ongeorganiseerd was, en dat marktdeelnemers zich vaak gedragen op een manier die irrationeel en dus moeilijk te voorspellen is. volgens die modellen.
Als gevolg hiervan begonnen academici zich tot de cognitieve psychologie te wenden om verantwoording af te leggen voor irrationeel en onlogisch gedrag dat door de moderne financiële theorie niet wordt verklaard. Gedragswetenschap is het veld dat uit deze inspanningen is voortgekomen; het probeert onze acties te verklaren, terwijl de moderne financiën proberen de acties van de geïdealiseerde ‘ economische man ‘ (Homo economicus) te verklaren.
Behavioural finance, een subgebied van de gedragseconomie, stelt op psychologie gebaseerde theorieën voor om financiële anomalieën te verklaren, zoals ernstige stijgingen of dalingen van de aandelenkoers. Het doel is om te achterhalen en te begrijpen waarom mensen bepaalde financiële keuzes maken. Binnen Behavioral Finance wordt aangenomen dat de informatiestructuur en de kenmerken van marktdeelnemers systematisch de investeringsbeslissingen van individuen en de marktuitkomsten beïnvloeden.
Daniel Kahneman en Amos Tversky, die eind jaren zestig begonnen samen te werken, worden door velen beschouwd als de vaders van behavioral finance. Later voegde zich bij hen Richard Thaler, die economie en financiën combineerde met elementen van de psychologie om concepten te ontwikkelen zoals mentale boekhouding, het schenkingseffect en andere vooroordelen die van invloed zijn op het gedrag van mensen.
Gedragsfinanciering omvat veel concepten, maar vier zijn cruciaal: mentale boekhouding, kuddegedrag, verankering en hoge zelfwaardering en overmoed.
Mentale boekhouding verwijst naar de neiging van mensen om geld toe te wijzen voor specifieke doeleinden op basis van diverse subjectieve criteria, waaronder de bron van het geld en het beoogde gebruik voor elke rekening. De theorie van mentale boekhouding suggereert dat individuen waarschijnlijk verschillende functies aan elke activagroep of rekening toewijzen, met als resultaat een onlogische, zelfs schadelijke reeks gedragingen. Sommige mensen houden bijvoorbeeld een speciale ‘geldpot’ opzij voor een vakantie of een nieuw huis, terwijl ze tegelijkertijd een aanzienlijke creditcardschuld hebben.
Kuddegedrag stelt dat mensen de neiging hebben om het financiële gedrag van de meerderheid of de kudde na te bootsen, of die acties nu rationeel of irrationeel zijn. In veel gevallen is kuddegedrag een reeks beslissingen en acties die een individu niet noodzakelijk alleen zou nemen, maar die legitimiteit lijken te hebben omdat “iedereen het doet”. Kuddegedrag wordt vaak beschouwd als een belangrijke oorzaak van financiële paniek en beurscrashes.
Verankering verwijst naar het koppelen van uitgaven aan een bepaald referentiepunt of niveau, ook al heeft dit misschien geen logische relevantie voor de beslissing die voorhanden is. Een bekend voorbeeld van ” verankering ” is de conventionele wijsheid dat een diamanten verlovingsring ongeveer twee maanden salaris zou moeten kosten. Een andere zou kunnen zijn het kopen van een aandeel dat kortstondig steeg van de handel rond $ 65 tot $ 80 en vervolgens terugviel naar $ 65, vanuit het gevoel dat het nu een koopje is (je strategie verankeren tegen die prijs van $ 80). Hoewel dat waar zou kunnen zijn, is het waarschijnlijker dat het cijfer van $ 80 een anomalie was en dat $ 65 de werkelijke waarde van de aandelen is.
Hoge zelfwaardering verwijst naar de neiging van een persoon om zichzelf beter te scoren dan anderen of hoger dan een gemiddeld persoon. Een belegger kan bijvoorbeeld denken dat hij een beleggingsgoeroe is wanneer zijn beleggingen optimaal presteren, waardoor beleggingen die slecht presteren worden geblokkeerd. Hoge zelfwaardering gaat hand in hand met overmoed, wat de neiging weerspiegelt om iemands vermogen om een bepaalde taak met succes uit te voeren, te overschatten of te overdrijven. Overmoed kan bijvoorbeeld schadelijk zijn voor het vermogen van een belegger om aandelen te kiezen. Een onderzoek uit 1998 getiteld “Volume, Volatility, Price, and Profit When All Traders Are Above Average “, door onderzoeker Terrance Odean, ontdekte dat overmoedige beleggers doorgaans meer transacties uitvoerden dan hun minder zelfverzekerde tegenhangers – en deze transacties leverden zelfs aanzienlijk lagere opbrengsten op. dan de markt.
Wetenschappers hebben betoogd dat de afgelopen decennia getuige zijn geweest van een ongeëvenaarde expansie van financialisering – of de rol van financiën in de dagelijkse zaken of het leven.
Economie en financiën zijn met elkaar verbonden, informeren en beïnvloeden elkaar. Beleggers geven om economische gegevens omdat ze ook in hoge mate de markten beïnvloeden. Het is belangrijk voor investeerders om “of / of” -argumenten met betrekking tot economie en financiën te vermijden; beide zijn belangrijk en hebben geldige toepassingen.
In het algemeen ligt de focus van economie – vooral macro – economie meestal op een groter geheel van aard, zoals hoe een land, regio of markt presteert. Economie kan zich ook richten op openbaar beleid, terwijl de focus van financiën meer individueel, bedrijfs- of branchespecifiek is.
Micro-economie legt uit wat u kunt verwachten als bepaalde omstandigheden veranderen op branche, bedrijfs- of individueel niveau. Als een fabrikant de prijzen van auto’s verhoogt, zegt de micro-economie dat consumenten geneigd zijn minder te kopen dan voorheen. Als een grote kopermijn in Zuid-Amerika instort, zal de prijs van koper de neiging hebben te stijgen, omdat het aanbod beperkt is.
Finance richt zich ook op hoe bedrijven en investeerders risico en rendement evalueren. Historisch is economie theoretischer geweest en financiën praktischer, maar in de afgelopen twintig jaar is het onderscheid veel minder uitgesproken geworden.
Het korte antwoord op deze vraag is beide.
Financiën, als studierichting en als bedrijfsgebied, heeft zeker sterke wortels in aanverwante wetenschappelijke gebieden, zoals statistiek en wiskunde. Bovendien lijken veel moderne financiële theorieën op wetenschappelijke of wiskundige formules.
Het valt echter niet te ontkennen dat de financiële sector ook niet-wetenschappelijke elementen bevat die het met een kunst vergelijken. Zo is ontdekt dat menselijke emoties (en beslissingen die daardoor worden genomen) een grote rol spelen in veel aspecten van de financiële wereld.
Moderne financiële theorieën, zoals het Black Scholes-model, zijn sterk gebaseerd op de wetten van statistiek en wiskunde die in de wetenschap worden aangetroffen; hun creatie zou onmogelijk zijn geweest als de wetenschap niet de eerste basis had gelegd. Ook proberen theoretische constructies, zoals het Capital Asset Pricing Model (CAPM) en de efficiënte markthypothese (EMH), het gedrag van de aandelenmarkt logisch te verklaren op een emotieloze, volledig rationele manier, waarbij elementen zoals marktsentiment en beleggerssentiment.
Maar hoewel deze en andere academische vorderingen de dagelijkse activiteiten van de financiële markten enorm hebben verbeterd, is de geschiedenis vol met voorbeelden die in tegenspraak lijken te zijn met het idee dat financiën zich gedraagt volgens rationele wetenschappelijke wetten. Bijvoorbeeld rampen op de aandelenmarkt, zoals de crash van oktober 1987 (Black Monday), waarbij de Dow Jones Industrial Average (DJIA) met 22% daalde, en de grote beurscrash van 1929 die begon op Black Thursday (24 oktober 1929)., worden niet op gepaste wijze verklaard door wetenschappelijke theorieën zoals de EMH. Ook het menselijke element angst speelde een rol (de reden dat een dramatische daling van de aandelenmarkt vaak een “paniek” wordt genoemd).
Bovendien hebben de trackrecords van investeerders aangetoond dat markten niet helemaal efficiënt en daarom niet helemaal wetenschappelijk zijn. Studies hebben aangetoond dat het beleggerssentiment licht lijkt te worden beïnvloed door het weer, waarbij de algemene markt over het algemeen optimistischer wordt als het weer overwegend zonnig is. Andere verschijnselen zijn onder meer het januari-effect, het patroon van aandelenkoersen die aan het einde van het ene kalenderjaar dalen en aan het begin van het volgende.
Bovendien zijn bepaalde beleggers in staat geweest om gedurende lange tijd consequent beter te presteren dan de bredere markt, met name de beroemde aandelenkiezer Warren Buffett. Op het moment van schrijven is hij de op een na rijkste persoon in de Verenigde Staten – zijn rijkdom is grotendeels opgebouwd uit langetermijninvesteringen in aandelen. De langdurige outperformance van een select aantal investeerders zoals Buffett is veel te danken aan het in diskrediet brengen van de EMH, waardoor sommigen geloven dat om een succesvolle aandeleninvesteerder te zijn, men zowel de wetenschap achter het kraken van cijfers als de kunst achter het aandelenselectie moet begrijpen.
Het Corporate Finance Institute (CFI), een aanbieder van online modelleringscursussen en certificeringsprogramma’s, identificeert deze categorieën als de meest populaire voor loopbaantrajecten binnen de financiële sector:
Financiën is een brede term die activiteiten beschrijft die verband houden met bankieren, leverage of schulden, krediet, kapitaalmarkten, fondsen en investeringen. In wezen vertegenwoordigt financiën het verkrijgen, het uitgeven en het beheren van geld. Financiën omvat ook het toezicht op, de creatie en de studie van alle elementen waaruit financiële systemen en financiële diensten bestaan.
Financiën is over het algemeen onderverdeeld in deze drie basisgebieden:
Overheidsfinanciën, waaronder beleid op het gebied van belastingen, uitgaven, budgettering en uitgifte van schuldpapier dat van invloed is op de manier waarop een overheid betaalt voor de diensten die zij aan het publiek levert
Bedrijfsfinanciering, dat verwijst naar de financiële activiteiten die verband houden met het runnen van een bedrijf of bedrijf, meestal met een divisie of afdeling die is opgericht om toezicht te houden op die financiële activiteiten.
Persoonlijke financiën, wat geldzaken betreft voor individuen en hun gezinnen, inclusief budgettering, strategievorming, sparen en beleggen, het kopen van financiële producten en het beschermen van activa. Bankieren wordt ook beschouwd als een onderdeel van persoonlijke financiën.
Financiële banen kunnen erg variëren in beloning. Een van de meest voorkomende standpunten:
Bedrag dat de lonen in de financiële en verzekeringssector zijn gestegen sinds 2006, volgens Payscale.
Volgens een onderzoek van Indeed.com hebben Chief Compliance Officers de hoogste betaalde banen in de financiële wereld, gebaseerd op nationale gemiddelden: $ 128.380 per jaar. Vlak achter hen staan Chief Financial Officers, die $ 127.729 per jaar verdienen.
Glassdoor verschilt hiervan: het noemt de directeuren van Investment Banking de topverdieners, met salarissen die oplopen tot $ 315,00.
De gemiddelde ontvanger van een bachelordiploma in financiën verdient $ 63.844 per jaar, volgens de website Payscale. Dat gezegd hebbende, het inkomen varieert sterk op financieel gebied, vooral omdat compensatie vaak niet alleen gebaseerd is op een vast salaris, maar ook op winstdeling, commissies en vergoedingen die een percentage weerspiegelen van de activa waarmee ze omgaan of de bedragen die ermee gemoeid zijn. een transactie.
Finance is een brede term die een verscheidenheid aan activiteiten beschrijft. Maar in feite komen ze allemaal neer op het beheren van geld – krijgen, uitgeven en alles daartussenin, van lenen tot investeren. Naast activiteiten verwijst financiën ook naar de instrumenten en instrumenten die mensen gebruiken met betrekking tot geld, en de systemen en instellingen waarmee activiteiten plaatsvinden.
Financiering kan betrekking hebben op zoiets groots als het handelstekort van een land of zo klein als de dollarbiljetten in de portemonnee van een persoon. Maar zonder dat zou er heel weinig kunnen functioneren – noch een individueel huishouden, noch een bedrijf, noch een samenleving.