Financiële repressie
Wat is financiële repressie?
Financiële repressie is een term die maatregelen beschrijft waarmee regeringen geld van de particuliere sector naar zichzelf kanaliseren als een vorm van schuldvermindering. De algemene beleidsmaatregelen hebben tot gevolg dat de overheid tegen extreem lage rentetarieven kan lenen, waardoor tegen lage kosten financiering voor overheidsuitgaven kan worden verkregen.
Deze actie leidt er ook toe dat spaarders een lagere rente verdienen dan de inflatie en is daarom repressief. Het concept werd voor het eerst geïntroduceerd in 1973 door Stanford-economen Edward S. Shaw en Ronald I. McKinnon om het overheidsbeleid dat de economische groei in opkomende markten onderdrukte, in diskrediet te brengen.
Belangrijkste leerpunten
- Financiële repressie is een economische term die verwijst naar regeringen die indirect lenen van de industrie om overheidsschulden af te betalen.
- Deze maatregelen zijn repressief omdat ze spaarders benadelen en de overheid verrijken.
- Sommige methoden van financiële repressie kunnen kunstmatige prijsplafonds, handelsbeperkingen, toegangsbelemmeringen en marktcontrole omvatten.
Inzicht in financiële repressie
Financiële repressie is voor regeringen een indirecte manier om ervoor te zorgen dat dollars van de particuliere sector hun overheidsschulden afbetalen. Een regering steelt groei van de economie met subtiele instrumenten zoals nulrentetarieven en inflatoir beleid om haar eigen schulden weg te werken. Sommige van de methoden kunnen zelfs direct zijn, zoals het verbieden van het bezit van goud en het beperken van de hoeveelheid valuta die in vreemde valuta kan worden omgezet.
In 2011 stelden economen Carmen M. Reinhart en M. Belen Sbrancia in een paper van het National Bureau of Economic Research (NBER), getiteld ‘The Liquidation of Government Debt’, de hypothese op dat regeringen zouden kunnen terugkeren naar financiële repressie om schulden aan te pakken na de economische crisis van 2008. crisis.
Financiële repressie kan maatregelen omvatten als directe kredietverlening aan de overheid, rentebeperkingen, regulering van het kapitaalverkeer tussen landen, reserveverplichtingen en een nauwere band tussen overheid en banken. De term werd aanvankelijk gebruikt om te wijzen op slecht economisch beleid dat de economieën in minder ontwikkelde landen tegenhield. Sinds de financiële crisis van 2007-2009 is financiële repressie sindsdien echter toegepast op veel ontwikkelde economieën door middel van stimuleringsmaatregelen en aangescherpte kapitaalregels.
Kenmerken van financiële repressie
Reinhart en Sbrancia geven aan dat financiële repressie de volgende kenmerken heeft:
Uit hetzelfde artikel bleek dat financiële repressie een sleutelelement was bij het verklaren van perioden waarin geavanceerde economieën hun overheidsschuld in een relatief snel tempo konden verminderen. Deze periodes volgden meestal op een explosie van overheidsschulden. In sommige gevallen was dit het resultaat van oorlogen en de kosten daarvan. Meer recentelijk zijn de overheidsschulden toegenomen als gevolg van stimuleringsprogramma’s die zijn ontworpen om economieën uit de Grote Recessie te helpen halen.
De stresstests en geactualiseerde regelgeving voor verzekeraars dwingen deze instellingen in wezen om meer veilige activa te kopen. De belangrijkste van wat regelgevers als een veilig bezit beschouwen, zijn natuurlijk staatsobligaties. Deze aankoop van obligaties helpt op zijn beurt om de rentetarieven laag te houden en bevordert mogelijk de algehele inflatie – wat allemaal leidt tot een snellere afname van de overheidsschuld dan anders mogelijk zou zijn geweest.