Fiscale multiplier
Wat is de fiscale multiplier?
De fiscale multiplicator meet het effect dat stijgingen van de fiscale uitgaven zullen hebben op de economische output of het bruto binnenlands product (bbp) van een land. Over het algemeen definiëren economen fiscale multiplicatoren als de verhouding tussen een verandering in output en een verandering in belastinginkomsten of overheidsuitgaven. Fiscale multiplicatoren zijn belangrijk omdat ze kunnen helpen bij het sturen van het beleid van een regering tijdens een economische crisis en de weg kunnen bereiden voor economisch herstel.
Belangrijkste leerpunten
- De fiscale multiplicator meet het effect dat stijgingen van de fiscale uitgaven zullen hebben op de economische output of het bruto binnenlands product (bbp) van een land.
- De kern van de fiscale vermenigvuldigingstheorie is het idee van de marginale neiging tot consumptie (MPC), die de toename van de consumentenuitgaven in plaats van sparen kwantificeert als gevolg van een toename van het inkomen van een individu, huishouden of samenleving.
- Er zijn aanwijzingen dat huishoudens met een lager inkomen een hogere MPC hebben dan huishoudens met een hoger inkomen.
Inzicht in de fiscale multiplier
De fiscale vermenigvuldiger is een keynesiaans idee dat voor het eerst werd voorgesteld door John Maynard Keynes ‘student Richard Kahn in een paper uit 1931 en wordt weergegeven als een verhouding om het oorzakelijk verband tussen de gecontroleerde variabele (veranderingen in fiscaal beleid) en het resultaat (bbp) aan te tonen. De kern van de fiscale vermenigvuldigingstheorie is het idee van de marginale neiging tot consumptie (MPC), die de stijging van de consumentenuitgaven in plaats van sparen kwantificeert als gevolg van een toename van het inkomen van een individu, huishouden of samenleving.
De theorie van de fiscale multiplicator stelt dat zolang de totale MPC van een land groter is dan nul, een eerste infusie van overheidsuitgaven zou moeten leiden tot een onevenredig grotere toename van het nationale inkomen. De fiscale multiplicator geeft aan hoeveel groter of, als stimulering contraproductief blijkt te zijn, kleiner de totale winst aan nationaal inkomen is in vergelijking met het bedrag aan extra uitgaven. De formule voor de fiscale multiplier is als volgt:
Voorbeeld van een fiscale multiplier
Laten we zeggen dat een nationale regering een fiscale stimulans van $ 1 miljard uitvaardigt en dat de MPC van haar consumenten 0,75 is. Consumenten die de eerste $ 1 miljard ontvangen, zullen $ 250 miljoen besparen en $ 750 miljoen uitgeven, waarmee ze in feite een nieuwe, kleinere ronde van stimuleringsmaatregelen initiëren. De ontvangers van die $ 750 miljoen zullen $ 562,5 miljoen uitgeven, enzovoort.
De totale verandering in het nationaal inkomen is de aanvankelijke toename van de overheid, of ‘autonome’ bestedingen, vermenigvuldigd met de fiscale multiplicator. Aangezien de marginale neiging om te consumeren 0,75 is, zou de fiscale multiplicator vier zijn. De keynesiaanse theorie zou dus een algemene stijging van het nationaal inkomen van $ 4 miljard voorspellen als gevolg van de initiële fiscale stimulering van $ 1 miljard.
Naast de fiscale multiplicator gebruiken economen andere multiplicatoren om het gedrag van de economie te bestuderen, inclusief de winstmultiplicator en de investeringsmultiplicator.
De fiscale multiplier in de echte wereld
Empirisch bewijs suggereert dat de feitelijke relatie tussen uitgaven en groei rommeliger is dan de theorie suggereert. Niet alle leden van de samenleving hebben dezelfde MPC. Zo geven huishoudens met een lager inkomen de neiging om een veel groter deel van een meevaller uit te geven dan huishoudens met een hoger inkomen. MPC is ook afhankelijk van de vorm waarin fiscale stimuleringsmaatregelen worden ontvangen. Verschillende beleidsmaatregelen kunnen daarom drastisch verschillende fiscale multiplicatoren hebben.
In 2009schatteMark Zandi, toen hoofdeconoom van Moody’s, de volgende fiscale multiplicatoren voor verschillende beleidsopties, uitgedrukt als de eenjarige stijging van het reële bbp per dollar van de uitgaven of de daling van de federale belastinginkomsten in één jaar:
Verreweg de meest effectieve beleidsopties zijn volgens deze analyse het tijdelijk verhogen van voedselbonnen (1,74), tijdelijke federale financiering van werkverdelingsprogramma’s (1,69) en het verlengen van werkloosheidsuitkeringen (1,61). Dit beleid is gericht op groepen met een laag inkomen en, als gevolg daarvan, een hoge marginale neiging tot consumeren. Permanente belastingverlagingen die voornamelijk ten goede komen aan huishoudens met een hoger inkomen, hebben daarentegen fiscale multiplicatoren van minder dan 1: voor elke dollar die wordt “uitgegeven” (opgegeven aan belastinginkomsten), wordt slechts een paar cent toegevoegd aan het reële bbp.
Speciale overwegingen
Het idee van de fiscale multiplicator heeft zijn invloed op het beleid zien afnemen en afnemen. De keynesiaanse theorie was buitengewoon invloedrijk in de jaren zestig, maar een periode van stagflatie, die keynesianen grotendeels niet konden verklaren, deed het vertrouwen in fiscale stimuleringsmaatregelen afnemen. Vanaf de jaren zeventig begonnen veel beleidsmakers de voorkeur te geven aan monetaristisch beleid, in de overtuiging dat het reguleren van de geldhoeveelheid minstens zo effectief was als de overheidsuitgaven.
Na de bezuinigingen.