Dekkingsverhouding vaste kosten
Wat is de dekkingsgraad van de vaste kosten?
De fixed-charge coverage ratio (FCCR) meet het vermogen van een bedrijf om zijn vaste lasten te dekken, zoals schuldbetalingen, rentelasten en leasekosten voor apparatuur. Het laat zien hoe goed de inkomsten van een bedrijf zijn vaste uitgaven kunnen dekken. Banken zullen vaak naar deze verhouding kijken bij het beoordelen of ze geld aan een bedrijf willen lenen.
Belangrijkste leerpunten
- De dekkingsgraad met vaste kosten (FCCR) laat zien hoe goed de inkomsten van een bedrijf kunnen worden gebruikt om de vaste lasten te dekken, zoals huur, nutsvoorzieningen en schulden.
- Kredietverstrekkers gebruiken vaak de dekkingsgraad van het vaste tarief om de algehele kredietwaardigheid van een bedrijf te beoordelen.
- Een hoog resultaat van de FCCR-ratio geeft aan dat een bedrijf de vaste lasten alleen op basis van zijn huidige inkomsten voldoende kan dekken.
De formule voor de dekkingsratio voor vaste kosten is:
Hoe de dekkingsgraad voor vaste kosten te berekenen
De berekening voor het bepalen van het vermogen van een bedrijf om zijn vaste lasten te dekken, begint met de winst vóór rente en belastingen (EBIT) uit de winst-en-verliesrekening van het bedrijf en voegt vervolgens rentelasten, leasekosten en andere vaste lasten toe.
Vervolgens wordt de aangepaste EBIT gedeeld door het bedrag aan vaste kosten plus rente. Een ratio-resultaat van bijvoorbeeld 1,5 laat zien dat een bedrijf zijn vaste lasten en rente 1,5 keer uit de winst kan betalen.
Wat zegt de dekkingsgraad van het vaste tarief u?
De vaste kostenratio wordt gebruikt door kredietverstrekkers die willen analyseren hoeveel cashflow een bedrijf beschikbaar heeft voor het aflossen van schulden. Een lage ratio wijst vaak op een gebrek aan vermogen om te betalen tegen vaste kosten, een scenario dat kredietverstrekkers proberen te vermijden, aangezien het het risico vergroot dat ze niet worden terugbetaald.
Om dit risico te vermijden, gebruiken veel kredietverstrekkers dekkingsgraden, inclusief de times-interest-verdiende ratio (TIE) en de dekkingsgraad met vaste kosten, om te bepalen of een bedrijf in staat is om extra schulden aan te gaan en te betalen. Een bedrijf dat zijn vaste kosten sneller kan dekken dan zijn concurrenten, is niet alleen efficiënter, maar ook winstgevender. Dit is een bedrijf dat wil lenen om groei te financieren in plaats van door een moeilijke situatie heen te komen.
De omzet van een bedrijf en de kosten die verband houden met zijn verkoop en activiteiten vormen de informatie die in de resultatenrekening wordt weergegeven. Sommige kosten zijn variabele kosten en zijn afhankelijk van het verkoopvolume gedurende een bepaalde periode. Naarmate de omzet stijgt, nemen ook de variabele kosten toe. Andere kosten zijn vast en moeten worden betaald, ongeacht of het bedrijf al dan niet actief is. Deze vaste kosten kunnen items omvatten zoals leasebetalingen voor apparatuur, verzekeringsbetalingen, afbetalingen op bestaande schulden en preferente dividendbetalingen.
Voorbeeld van de gebruikte dekkingsgraad voor vaste kosten
Het doel van het berekenen van de dekkingsgraad van de vaste kosten is om te zien hoe goed de inkomsten de vaste kosten kunnen dekken. Deze ratio lijkt veel op de TIE-ratio, maar het is een meer conservatieve maatstaf waarbij rekening wordt gehouden met extra vaste lasten, waaronder leasekosten.
De dekkingsgraad met vaste kosten verschilt enigszins van de TIE, hoewel dezelfde interpretatie kan worden toegepast. De dekkingsgraad met vaste kosten voegt leasebetalingen toe aan de winst vóór inkomsten en belastingen (EBIT) en wordt vervolgens gedeeld door de totale rente en leasekosten.
Stel dat bedrijf A een EBIT van $ 300.000, leasebetalingen van $ 200.000 en $ 50.000 aan rentelasten registreert. De berekening is $ 300.000 plus $ 200.000 gedeeld door $ 50.000 plus $ 200.000, dat is $ 500.000 gedeeld door $ 250.000, of een dekkingsgraad met vaste kosten van 2x.
De inkomsten van het bedrijf zijn twee keer zo hoog als de vaste kosten, wat als laag wordt beschouwd. Dat komt omdat het bedrijf de vaste kosten maar twee keer zou kunnen betalen met de inkomsten die het heeft, waardoor het risico toeneemt dat het geen toekomstige betalingen kan doen. Hoe hoger deze verhouding is, hoe beter.
Net als bij de TIE geldt: hoe hoger de FCCR-ratio, hoe beter.
Beperkingen van de dekkingsratio voor vaste kosten
De FCCR houdt geen rekening met snelle veranderingen in de hoeveelheid kapitaal voor nieuwe en groeiende bedrijven. De formule houdt ook geen rekening met de effecten van geld dat uit de winst wordt gehaald om de trekking van een eigenaar te betalen of om dividenden aan beleggers uit te betalen. Deze gebeurtenissen zijn van invloed op de ratio-inputs en kunnen een misleidende conclusie opleveren, tenzij ook andere statistieken worden overwogen.
Om deze reden kijken banken bij het beoordelen van de kredietwaardigheid van een bedrijf voor een lening doorgaans naar verschillende andere benchmarks naast de dekkingsgraad van de vaste kosten om een vollediger beeld te krijgen van de financiële toestand van het bedrijf.