Hoe beleggingsfondsen over de hele wereld verschillen
Beleggingsfondsen zijn het investeringsequivalent van een bevroren diner. In plaats van door de gangpaden van de supermarkt te lopen, afzonderlijke ingrediënten uit te kiezen, ze allemaal in te pakken en vervolgens een maaltijd te koken, kun je een diepvriesdiner kopen en alles krijgen wat je wilt in één handig pakket. Maar net zoals we niet zouden verwachten dat een diepvriesdiner uit Hongkong of België hetzelfde is als dat van de plaatselijke supermarkt, kunnen we niet verwachten dat buitenlandse beleggingsfondsen er hetzelfde uitzien als die uit de Verenigde Staten.
Een in Europa gevestigd beleggingsfonds valt onder een andere regelgevende omgeving dan een fonds dat is gecertificeerd voor beleggingsrekeningen in Hongkong. Elk land heeft zijn eigen regels en “smaken” voor de manier waarop een beleggingsfonds wordt opgebouwd, en het is belangrijk om te begrijpen hoe deze voorschriften de fondsen van elk land vormgeven. Dit artikel geeft een korte rondleiding door onderlinge fondsen en hun toezichthouders over de hele wereld.
Een beleggingsfonds is een instrument voor individuen om hun geld in de aandelen- of obligatiemarkt te beleggen. Het is ideaal voor de individuele belegger met beperkte middelen, omdat ze toegang kunnen krijgen tot diversificatievoordelen, ook al hebben ze misschien een bescheiden bedrag om te investeren. Terugkomend op ons voorbeeld van een bevroren diner: het is duur en lastig om alle ingrediënten apart te kopen voor een volledige maaltijd; gemak en kostenbesparingen zijn de reden waarom zowel onderlinge fondsen als diepvriesdiners bestaan. Beleggers hoeven geen beslissingen te nemen over welke individuele aandelen ze willen kopen, ze beslissen gewoon welke portefeuille het beste bij hen past.
Kunt u een fonds uit een ander land kopen?
Als u een investeerder in de VS bent, kunt u alleen fondsen kopen die zijn geregistreerd bij de Securities and Exchange Commission. Dit fungeert als een bescherming voor Amerikaanse beleggers, aangezien een fonds dat is geregistreerd bij de SEC wordt gereguleerd volgens de Amerikaanse effectenwetgeving. Evenzo, als u een inwoner van Hongkong bent en op zoek bent naar beleggingen voor uw pensioen, is uw keuze van fondsen beperkt tot de fondsen die worden gereguleerd door de Mandatory Provident Fund Schemes Authority (MPFSA) van Hongkong.
Een beleggingsfonds uit een ander land is niet hetzelfde als een wereldwijd fonds of internationaal fonds. Een wereldwijd fonds belegt in activa van over de hele wereld, inclusief het thuisland van de belegger. Ondertussen omvat een internationaal fonds de hele wereld, behalve het thuisland van de investeerder. Beide fondsen moeten nog worden geregistreerd bij de SEC voordat Amerikaanse investeerders ze kunnen kopen.
Gemeenschappelijke kenmerken van alle beleggingsfondsen
Voordat we in de verschillen kunnen ingaan, is het belangrijk om eerst enkele fundamentele waarheden van beleggingsfondsen te beschrijven. Alle beleggingsfondsen bundelen de vele kleinere deposito’s van individuele beleggers, zodat ze grote aankopen in aandelen of obligaties kunnen doen. De meeste onderlinge fondsen zijn beschikbaar voor zowel particuliere klanten (individuele beleggers) als institutionele klanten (grote bedrijven, stichtingen enz.). Er is meestal een brede selectie van fondsen, zowel per bedrijf als per stijl in elk land, inclusief een grote verscheidenheid aan aandelen, obligatie, geldmarkt- en evenwichtige fondsen (mengsels van aandelen en obligaties in hetzelfde fonds).
Een andere overeenkomst tussen onderlinge fondsen over de hele wereld is dat elke grote economie specifieke regels heeft met betrekking tot de registratie, marketing en verkoop van fondsen. De beleggingsfondsensector is een sterk gereguleerde ruimte, maar die voorschriften verschillen per land of regio. Er zijn voorschriften om de consument te beschermen; dit helpt om ervoor te zorgen dat vermogensbeheerders de belangen van de belegger boven die van zichzelf houden en dat de belegger niet misbruikt wordt. Het is erg belangrijk dat de investeerder er vertrouwen in heeft dat de juiste autoriteit toezicht houdt op de sector als geheel, zodat zij hun spaargeld in een beleggingsfonds zullen toevertrouwen. Als investeerders geen vertrouwen hadden, zou de sector waarschijnlijk wankelen.
Verschillen over de hele wereld
De onderlinge fondsen die beschikbaar zijn om te beleggen, verschillen afhankelijk van waar de belegger is gedomicilieerd. Laten we eens kijken naar enkele regelgevers en regelgeving om te zien hoe de regels de fondsen vormgeven.
De Amerikaanse markt
Alle beleggingsfondsen die aan Amerikaanse particuliere beleggers worden verkocht, moeten bij de SEC zijn geregistreerd en moeten voldoen aan de regels die zijn uiteengezet in de Investment Company Act van 1940, gewoonlijk de ’40s Act’ genoemd. Sommige regels in het kader van de ’40 Act ‘hebben betrekking op diversificatiekwesties. In het bijzonder beperkt Sectie 12 het bedrag aan fondsvermogen dat kan worden belegd in andere investeringsmaatschappijen. Met andere woorden, de regel verbiedt een beleggingsfonds om te veel van zijn belangen te concentreren in de aandelen van een investeringsmaatschappij.
Een andere regel, 35d-1, gewoonlijk de “naamtest” genoemd, zorgt ervoor dat de meeste (80%) van de belangen van het beleggingsfonds een afspiegeling zijn van de naam en het prospectus van het fonds. Dus als een fonds zelf noemt een “Internationaal Equity Fund,” 80% van de bedrijven zou moeten zijn aandelen, en ze moeten de internationale aandelen.
De Europese Unie
Beleggingsfondsen die in Europa mogen worden verkocht, vallen onder de voorschriften van de instellingen voor collectieve belegging in effecten of ICBE’s. De meest recente iteratie van de regels heet UCITS III, die verschilt van de vorige regels door meer aandacht te besteden aan de risicomonitoring van derivatenposities. De regels bestrijken veel gebieden, maar net als de wet uit de jaren 40 behandelen sommige regels ervoor dat het fonds zijn belangen niet concentreert om voor diversificatie te zorgen.
Om uw fonds in alle lidstaten van de Irish Financial Services Regulatory Authority. De IFSRA maakt op haar beurt deel uit van het Comité van Europese effectenregelgevers, dat verantwoordelijk is voor de coördinatie van de effectenregelgevers van alle EU-landen.
De Hong Kong-markt
De regels van Hongkong zijn het meest restrictief. Er zijn twee bestuursorganen voor fondsen op de Hongkongse markt: de Securities and Futures Commission (SFC) en de MPFSA. De regels van de SFC zijn breder en niet zo specifiek of beperkend als de regels van de MPFSA. Ze zijn van toepassing op alle fondsen die in Hongkong op de markt worden gebracht, ongeacht het type beleggingsfonds. MPFSA heeft daarentegen alleen betrekking op fondsen die op de markt worden gebracht voor gebruik in de pensioenrekeningen van haar inwoners. Dit betekent dat fondsen die geschikt zijn om in pensioenrekeningen te beleggen, twee regelgevende instanties hebben om zich zorgen over te maken: ze moeten zich houden aan zowel de SFC- als de MPFSA-regels. Aangezien de MPFSA-regels echter restrictiever zijn dan de SFC-regels, kunnen fondsbeheerders zich meestal concentreren op de MPFSA-regels, wetende dat naleving van deze regels meestal ook zorgt voor naleving van de bredere regels.
De regels van de MPFSA zijn deels restrictiever omdat de autoriteit ervoor wil zorgen dat de nesteieren van haar bewoners worden beschermd en niet worden geïnvesteerd in fondsen met een speculatief karakter. De MPFSA neemt de naleving van haar regels zeer serieus. Sommige van de strengere regels hebben betrekking op effecten zonder rating of onder beleggingskwaliteit en niet-beursgenoteerde effecten. De MPFSA vereist dat obligatiebeleggingsfondsen obligaties verkopen die zijn verlaagd tot onder investment grade, zelfs als ze op het moment van aankoop investment grade waren. De regels leggen ook de nadruk op goedgekeurde uitwisselingen. De MPFSA biedt zijn eigen lijst met goedgekeurde beurzen. Niet meer dan 10% van de effecten van een beleggingsfonds mag worden toegewezen aan aandelen die niet op een van deze goedgekeurde beurzen zijn genoteerd.
Andere markten
Andere markten dan de drie hierboven genoemde hebben hun eigen structuur en regelgeving. In Canada zijn onderlinge fondsen bijvoorbeeld onderworpen aan provinciale effectenwetten en aan nationale regels die bekend staan als NI 81-102. De NI staat voor “National Instrument.” Bijvoorbeeld, dealers moeten die beleggingsfondsen verkopen worden geregistreerd bij de effecten regulator van hun provincie, terwijl de beleggingsfondsen vermogensbeheerder moet ervoor zorgen dat het fonds ze blijft, blijft beheren door de NI 81-102 regels.
Een andere markt die momenteel opengaat voor externe fondsbeheerders is Taiwan. In Taiwan is de toezichthouder het Financieel Toezichtcomité (FSC). Er zijn slechts een twintigtal regels die specifiek zijn voor onderlinge fondsen die in Taiwan op de markt worden gebracht, maar dit is nog steeds een evoluerende markt.
Het komt neer op
Het begrijpen van de verschillen tussen de financiële toezichthouders is erg belangrijk voor een beheerder van beleggingsfondsen. Het is mogelijk dat een beheerder verschillende fondsen heeft geregistreerd in deze verschillende regelgevingsomgevingen, en hij moet ervoor zorgen dat hij begrijpt wat hij wel en niet kan doen in elk van de landen. Het overtreden van een regel, vooral een grote, kan een fonds en zijn beheerder een slechte reputatie, een boete of beide opleveren.