Wrijvingswerkloosheid
Wat is wrijvingswerkloosheid?
Wrijvingswerkloosheid is het resultaat van vrijwillige overgangen naar werk binnen een economie. Wrijvingswerkloosheid komt van nature voor, zelfs in een groeiende, stabiele economie. Werknemers die ervoor kiezen hun baan op te geven op zoek naar nieuwe, en werknemers die voor het eerst aan de slag gaan, vormen frictiewerkloosheid. Het omvat niet de werknemers die hun huidige baan behouden totdat ze een nieuwe hebben gevonden, aangezien ze uiteraard nooit werkloos zijn.
Wrijvingswerkloosheid is altijd aanwezig in de economie. Het draagt bij aan het algemene werkgelegenheidsbeeld en maakt deel uit van de natuurlijke werkloosheid, het minimale werkloosheidscijfer in een economie als gevolg van economische krachten en beweging van arbeidskrachten. Natuurlijke werkloosheid weerspiegelt ook het aantal werknemers dat onvrijwillig werkloos is, hetzij door een gebrek aan vaardigheden of door vervanging door technologie.
Belangrijkste leerpunten
- Wrijvingswerkloosheid is het resultaat van werkgelegenheidstransities binnen een economie.
- Wrijvingswerkloosheid komt van nature voor, zelfs in een groeiende, stabiele economie.
- Werknemers die vrijwillig hun baan opzeggen en nieuwe werknemers die aan het werk gaan, dragen beide bij aan de wrijvingswerkloosheid.
Wrijvingswerkloosheid begrijpen
Het wrijvingswerkloosheidspercentage wordt berekend door de werknemers die actief op zoek zijn naar werk te delen door de totale beroepsbevolking. De werknemers die actief op zoek zijn naar banen, worden doorgaans ingedeeld in drie categorieën: werknemers die hun baan hebben verlaten, mensen die terugkeren naar het personeelsbestand en nieuwkomers.
Pas afgestudeerden van school en andere beginnende werkzoekenden missen mogelijk de middelen of efficiëntie om het bedrijf te vinden dat een beschikbare en geschikte baan voor hen heeft. Het gevolg is dat ze geen ander werk aannemen en tijdelijk uitkijken naar de beterbetaalde baan. Tijdelijke overgangen – zoals verhuizen naar een andere stad of stad – zullen ook bijdragen aan de wrijvingswerkloosheid, aangezien er vaak een tijdsverschil zit tussen het moment waarop werknemers hun baan opzeggen en een nieuwe vinden.
Werknemers die hun baan opzeggen om een beter loon te zoeken, dragen bij aan de wrijvingswerkloosheid. In andere gevallen kunnen werknemers ontslag nemen om weer naar school te gaan of een nieuwe vaardigheid te leren omdat ze denken dat ze die vaardigheid nodig hebben om meer inkomen te verdienen. Anderen verlaten het personeelsbestand om persoonlijke redenen, zoals om voor een familielid te zorgen, ziekte, pensionering of zwangerschap. Wanneer de werknemers terugkeren naar de beroepsbevolking om een baan te zoeken, worden ze gerekend tot de frictiewerkloosheid.
Het fenomeen van mensen die hun baan opzeggen zonder dat ze een andere hebben om naar toe te trekken, is een indicatie dat ze “geloven” dat de economie robuust genoeg is om niet bang te zijn voor werkloosheid. In de afgelopen jaren is het een nauwlettend gevolgde indicator van het consumentenvertrouwen geworden, de zogenaamde “stoppercentage”.
Om dit punt te illustreren, bereikte het stoppercentage in 2019 het hoogste niveau sinds het Bureau of Labor Statistics het in 2000 begon te volgen. Gallup meldde dat 2,3% van de werknemers dat jaar ontslag nam. Toen begon aan het einde van het eerste kwartaal van 2020 de COVID-19-pandemie en daalde het nationale stoppercentage tot 1,4%
Door de overheid betaalde werkloosheidsuitkeringen kunnen soms leiden tot frictiewerkloosheid omdat het inkomen werknemers in staat stelt selectief te zijn bij het vinden van hun volgende baan, waardoor hun tijd zonder werk verder toeneemt. Het kan ook gebeuren doordat bedrijven zich onthouden van aanwerving omdat ze denken dat er niet genoeg gekwalificeerde personen beschikbaar zijn voor de baan.
Wrijvingswerkloosheid is in feite gunstig omdat het een teken is dat werknemers vrijwillig op zoek zijn naar betere banen, waardoor bedrijven een breder scala aan gekwalificeerde potentiële werknemers krijgen.
Voordelen van wrijvingswerkloosheid
Wrijvingswerkloosheid bestaat altijd in een economie met een vrij bewegende beroepsbevolking en is in feite gunstig omdat het een indicator is dat individuen door hun keuze op zoek zijn naar betere banen. Het helpt bedrijven ook omdat het hen een bredere selectie van mogelijk hooggekwalificeerde kandidaten biedt die solliciteren naar functies. Het is van korte duur en legt dus niet veel beslag op de overheidsmiddelen.
Wrijvingswerkloosheid wordt verminderd door potentiële werkzoekenden snel te matchen met vacatures. Dankzij internet kunnen werknemers sociale media en vacaturesites gebruiken om naar banen te zoeken, wat kan leiden tot snellere doorlooptijden om aangenomen te worden.
Wrijvingswerkloosheid vs. cyclische werkloosheid
Wrijvingswerkloosheid is niet zo zorgwekkend als de cyclische werkloosheid, die overheerst in een recessie en wordt veroorzaakt door ontslagen door bedrijven. In een recessie met stijgende werkloosheid, neigt de frictiewerkloosheid zelfs af te nemen, omdat werknemers meestal bang zijn om hun baan op te geven om een betere te zoeken.
Speciale overwegingen
Wrijvingswerkloosheid is de enige vorm van werkloosheid die grotendeels niet wordt beïnvloed door economische stimuleringsmaatregelen van de overheid. In slechte economische tijden kan de Federal Reserve Bank bijvoorbeeld de rentetarieven verlagen om lenen aan te moedigen. De hoop is dat het extra geld de uitgaven van consumenten en bedrijven zal stimuleren, wat zal leiden tot groei en een afname van de werkloosheid. Met extra geld worden de oorzaken van wrijvingswerkloosheid echter niet aangepakt, behalve misschien door sommige werknemers de moed te geven om werkloos te worden terwijl ze op zoek zijn naar een nieuwe baan. Toch, zoals hierboven opgemerkt, zou het uitdagende economische landschap dat de pandemische stimulans veroorzaakte, waarschijnlijk een dergelijke keuze voorkomen.