De grote recessie
Wat was de grote recessie?
De Grote Recessie was de scherpe daling van de economische activiteit aan het einde van de jaren 2000. Het wordt beschouwd als de belangrijkste neergang sinds de Grote Depressie. De term Grote Recessie is van toepassing op zowel de Amerikaanse recessie, die officieel duurde van december 2007 tot juni 2009, en de daaropvolgende wereldwijde recessie in 2009. De economische inzinking begon toen de Amerikaanse huizenmarkt van hoog tot laag ging en grote hoeveelheden door hypotheken gedekte effecten (MBS’s ) en derivaten verloren een aanzienlijke waarde.
Belangrijkste leerpunten
- De Grote Recessie verwijst naar de economische neergang van 2007 tot 2009 na het uiteenspatten van de Amerikaanse huizenzeepbel en de wereldwijde financiële crisis.
- De Grote Recessie was de meest ernstige economische recessie in de Verenigde Staten sinds de Grote Depressie van de jaren dertig.
- Als reactie op de Grote Recessie werd een ongekend fiscaal, monetair en regelgevend beleid ontketend door de federale autoriteiten, die door sommigen, maar niet alle, worden toegeschreven aan het daaropvolgende herstel.
Inzicht in de grote recessie
De term The Great Recession is een toneelstuk van de term The Great Depression. Dit laatste vond plaats in de jaren dertig en vertoonde een daling van het bruto binnenlands product (bbp) van meer dan 10% en een werkloosheidspercentage dat op een gegeven moment 25% bedroeg. Hoewel er geen expliciete criteria bestaan om een depressie te onderscheiden van een ernstige recessie, is er onder economen vrijwel consensus dat de neergang van de late jaren 2000, waarin het Amerikaanse bbp met 0,3% in 2008 en 2,8% in 2009 afnam en de werkloosheid kortstondig 10 bereikte. %, heeft de depressiestatus niet bereikt. De gebeurtenis is echter zonder twijfel de ergste economische neergang in de tussenliggende jaren.
Oorzaken van de grote recessie
Volgens een rapport uit 2011 van de Financial Crisis Inquiry Commission was de Grote Recessie te vermijden. De aangestelden, waaronder zes democraten en vier republikeinen, noemden verschillende belangrijke factoren die volgens hen tot de neergang leidden.
Ten eerste stelde het rapport vast dat de regering er niet in geslaagd is de financiële sector te reguleren. Dit gebrek aan regelgeving omvatte onder meer het onvermogen van de Fed om giftige hypotheekleningen te beteugelen.
Vervolgens waren er te veel financiële instellingen die te veel risico namen. Het schaduwbanksysteem, waartoe ook beleggingsondernemingen behoorden, groeide uit tot rivaliteit met het systeem van depositobanken, maar stond niet onder hetzelfde toezicht of dezelfde regelgeving. Toen het schaduwbanksysteem faalde, had de uitkomst invloed op de kredietstroom naar consumenten en bedrijven.
Andere oorzaken die in het rapport werden genoemd, waren onder meer overmatige leningen door consumenten en bedrijven en wetgevers die het instortende financiële systeem niet volledig konden begrijpen.
Grote recessie Oorsprong en gevolgen
In de nasleep van de recessie van 2001 en de aanslagen op het World Trade Center van 9/11/2001, heeft de Amerikaanse Federal Reserve de rentetarieven naar de laagste niveaus in het post-Bretton Woods-tijdperk opgedreven in een poging om de economische stabiliteit te handhaven.. De Fed hield tot medio 2004 een lage rente. In combinatie met het federale beleid om het eigenwoningbezit aan te moedigen, droegen deze lage rentetarieven bij aan een steile hausse op de vastgoed- en financiële markten en een dramatische toename van het volume van de totale hypotheekschuld. Financiële innovaties zoals nieuwe soorten subprime en aanpasbare hypotheken lieten kredietnemers, die anders misschien niet anders gekwalificeerd waren, genereuze woningkredieten verkrijgen op basis van de verwachting dat de rentetarieven laag zouden blijven en de huizenprijzen voor onbepaalde tijd zouden blijven stijgen.
Van 2004 tot en met 2006 heeft de Federal Reserve de rentetarieven echter gestaag verhoogd in een poging de inflatie in de economie stabiel te houden. Toen de marktrente als reactie daarop steeg, verminderde de stroom van nieuw krediet via traditionele bankkanalen naar onroerend goed. Misschien nog serieuzer, de tarieven op bestaande aanpasbare hypotheken en zelfs meer exotische leningen begonnen te herzien tegen veel hogere tarieven dan veel leners hadden verwacht of werden verwacht. Het resultaat was het uiteenspatten van wat later algemeen werd erkend als een huizenbubbel.
Tijdens de Amerikaanse huizenboom in het midden van de jaren 2000 waren financiële instellingen begonnen met het op de markt brengen van door hypotheek gedekte effecten en geavanceerde afgeleide producten op een ongekend niveau. Toen de vastgoedmarkt in 2007 instortte, daalden deze effecten plotsklaps in waarde. De kredietmarkten die de huizenzeepbel hadden gefinancierd, volgden snel de huizenprijzen naar een neerwaartse trend toen zich in 2007 een kredietcrisis begon te ontvouwen. De solvabiliteit van banken en financiële instellingen met een te grote schuldenlast bereikte een breekpunt, te beginnen met de ineenstorting van Bear Stearns in maart. 2008.
Later dat jaar kwam het tot een hoogtepunt met het faillissement van 8,7 miljoen banen geschrapt, volgens het Amerikaanse Bureau of Labor Statistics, waardoor het werkloosheidscijfer is verdubbeld. Verder verloren Amerikaanse huishoudens volgens het Amerikaanse ministerie van Financiën ongeveer $ 19 biljoen aan nettowaarde als gevolg van de daling van de aandelenmarkt. De officiële einddatum van de Grote Recessie was juni 2009.
Belangrijk
De Dodd-Frank Act die in 2010 door president Barack Obama werd uitgevaardigd, gaf de regering controle over falende financiële instellingen en de mogelijkheid om consumentenbescherming tegen roofkredieten in te stellen.
Reactie op de grote recessie
Het agressieve monetaire beleid van de Federal Reserve en andere centrale banken in reactie op de Grote Recessie, hoewel algemeen beschouwd als het voorkomen van nog grotere schade aan de wereldeconomie, is ook bekritiseerd vanwege het verlengen van de tijd die de economie in het algemeen nodig had om te herstellen. grondwerk voor latere recessies.
Monetair en fiscaal beleid
De Fed verlaagde bijvoorbeeld een basisrentetarief tot bijna nul om de liquiditeit te bevorderen en voorzag banken in een ongekende beweging van maar liefst $ 7,7 biljoen aan noodleningen in een beleid dat bekend staat als kwantitatieve versoepeling. Deze massale monetairbeleidsreactie vertegenwoordigde in zekere zin een verdubbeling van de monetaire expansie van begin 2000 die de huizenzeepbel in de eerste plaats aanwakkerde.
Samen met de overstroming van liquiditeit door de Fed, startte de Amerikaanse federale regering met een grootschalig American Recovery and Reinvestment Act, aldus het Congressional. Budgetbureau. Dit monetaire en fiscale beleid had tot gevolg dat de onmiddellijke verliezen voor grote financiële instellingen en grote bedrijven werden verminderd, maar door hun liquidatie te voorkomen, hielden ze ook de economie vast in een groot deel van dezelfde economische en organisatiestructuur die aan de crisis heeft bijgedragen.
De Dodd-Frank Act
De overheid voerde niet alleen stimuleringspakketten in het financiële systeem in, maar er kwam ook nieuwe financiële regelgeving. Volgens sommige economen heeft de intrekking van de Glass-Steagall Act – de regeling uit het depressietijdperk – in de jaren negentig bijgedragen aan de recessie. Door de intrekking van de verordening konden enkele van de grotere banken in de Verenigde Staten fuseren en grotere instellingen vormen. In 2010 ondertekende president Barack Obama de Dodd-Frank Act om de regering meer regelgevende macht over de financiële sector te geven.
Volgens het Congressional Budget Office heeft de Amerikaanse federale overheid 787 miljard dollar aan tekortuitgaven uitgegeven om de economie tijdens de Grote Recessie te stimuleren onder de Amerikaanse Recovery and Reinvestment Act.
De wet gaf de regering enige controle over financiële instellingen die op het punt stonden te mislukken en om consumenten te helpen beschermen tegen roofkredieten.
Critici van Dodd-Frank merken echter op dat de spelers en instellingen uit de financiële sector die actief dreven en profiteerden van roofkredieten en aanverwante praktijken tijdens de huisvestings- en financiële zeepbellen ook nauw betrokken waren bij zowel het opstellen van de nieuwe wet als de aangeklaagde Obama-administratie. met de uitvoering ervan.
Herstel van de grote recessie
Door dit beleid te volgen (sommigen zouden desondanks beweren) herstelde de economie zich geleidelijk. Het reële bbp bereikte zijn dieptepunt in het tweede kwartaal van 2009 en bereikte zijn hoogtepunt van vóór de recessie in het tweede kwartaal van 2011, drieënhalf jaar na het begin van de officiële recessie. De financiële markten herstelden zich toen de liquiditeitsstroom in de eerste plaats Wall Street overspoelde.
De Dow Jones Industrial Average (DJIA), die meer dan de helft van zijn waarde had verloren ten opzichte van de piek van augustus 2007, begon zich te herstellen in maart 2009 en vier jaar later, in maart 2013, brak het zijn hoogste punt in 2007. Voor arbeiders en huishoudens was het beeld minder rooskleurig. De werkloosheid bedroeg eind 2007 5%, bereikte een hoogtepunt van 10% in oktober 2009 en herstelde pas tot 5% in 2015, bijna acht jaar na het begin van de recessie. Het reële mediane gezinsinkomen kwam pas in 2016 boven het niveau van vóór de recessie.
Critici van de beleidsreactie en hoe deze het herstel vormden, beweren dat de vloedgolf van liquiditeits- en tekortuitgaven veel heeft bijgedragen aan het ondersteunen van politiek verbonden financiële instellingen en grote bedrijven ten koste van gewone mensen en het herstel mogelijk heeft vertraagd door reële economische middelen in industrieën en activiteiten die het verdienden te mislukken en hun activa en middelen in handen van nieuwe eigenaren te zien komen die ze zouden kunnen gebruiken om nieuwe bedrijven en banen te creëren.