Inflatie Hawk
Wat is een inflatiehawk?
Een inflatiehawk, ook wel bekend in monetair jargon als een havik, is een beleidsmaker of adviseur die zich voornamelijk bezighoudt met de mogelijke impact van rentetarieven in relatie tot fiscaal beleid. Hawks worden gezien als bereid om de rente te laten stijgen om de inflatie onder controle te houden.
Belangrijkste leerpunten
- Hawks zijn beleidsmakers en adviseurs die de voorkeur geven aan hogere rentetarieven om de inflatie onder controle te houden.
- Het tegenovergestelde van een havik is een duif, die de voorkeur geeft aan een rentebeleid dat meer accommoderend is om de uitgaven in een economie te stimuleren.
- Afhankelijk van de toestand van de Amerikaanse economie, kunnen beleidsmakers wisselen tussen een agressieve of gematigde houding.
Inflation Hawks begrijpen
Een havik is over het algemeen voorstander van relatief hogere rentetarieven als die nodig zijn om de inflatie onder controle te houden. Met andere woorden, haviken zijn minder bezorgd over economische groei en meer gericht op het potentieel van recessiedruk die wordt uitgeoefend door hoge inflatiecijfers.
Hoewel het meest gebruikelijke gebruik van de term havik hier wordt beschreven, wordt deze in verschillende contexten gebruikt. In elk geval verwijst het naar iemand die intensief gefocust is op een bepaald aspect van een groter streven of streven. Een budget-havik, bijvoorbeeld, gelooft dat de federale begroting van het grootste belang is – net zoals een generieke havik (of inflatie-havik) zich richt op rentetarieven.
Voordelen en nadelen van Hawk-beleid
Hoewel het woord havik vaak als een belediging wordt geheven, kunnen hoge rentetarieven economische voordelen met zich meebrengen. Hoewel ze het voor mensen minder waarschijnlijk maken om geld te lenen, maken ze het waarschijnlijker dat ze geld zullen besparen.
In sommige gevallen lenen banken uiteindelijk vrijer geld uit als de rente hoger is. Hoge rentetarieven verdrijven het risico, waardoor banken mogelijk eerder geneigd zijn kredietnemers met een minder dan perfecte kredietgeschiedenis goed te keuren. Bovendien, als een land de rentetarieven verhoogt maar zijn handelspartners niet, kan dat resulteren in een daling van de prijzen van geïmporteerde goederen.
Hogere rentetarieven zijn deflatoir – door gebruik te maken van een eenvoudige koopkrachtpariteitsverhouding. Als de relatieve inflatie in de VS daalt ten opzichte van de inflatie in een handelspartner, moet de wisselkoers worden aangepast om de prijzen in lijn te houden met de waardestijging van de dollar ten opzichte van de handelspartners. Wanneer de dollar stijgt, wordt de prijs van goederen ten opzichte van de handelspartner goedkoper voor de Amerikaanse koper.
Het tegenovergestelde van een havik is een duif, of een economisch beleidsadviseur die de voorkeur geeft aan monetair beleid met lage rentetarieven. Duiven geloven doorgaans dat lagere tarieven de economie zullen stimuleren, wat leidt tot een toename van de werkgelegenheid.
Dit zijn niet de enige voorbeelden in de economie waarin dieren als descriptoren worden gebruikt. Bull en bear worden ook gebruikt, waarbij de eerste verwijst naar een markt die wordt beïnvloed door stijgende prijzen, terwijl de laatste typisch een markt is waar de prijzen dalen.
Wie wordt beschouwd als een inflatoire havik?
Esther George, de president van de Kansas City Federal Reserve (Fed), wordt beschouwd als een havik. George is voorstander van het verhogen van de rentetarieven en is bang voor de mogelijke prijszeepbellen die met inflatie gepaard gaan.
Loretta Mester, de Cleveland Fed-president, past ook in deze categorie. Mester studeerde onder Charles Plosser, de voormalige president van de Fed Bank of Philadelphia en een toegewijde havik. Ze maakt zich zorgen over de inflatie die wordt veroorzaakt door de lage rentetarieven die door duiven worden verdedigd.
Van de huidige stemgerechtigde leden van de Fed wordt Raphael Bostic, de president van de Atlanta Fed, als behoorlijk agressief beschouwd.
Kunnen haviken duiven worden en vice-versa?
Ja, zoals de recente geschiedenis van het leiderschap van de Amerikaanse Fed laat zien.
Alan Greenspan, die tussen 1987 en 2006 voorzitter was van de Fed, werd in 1987 als tamelijk agressief beschouwd, maar hij veranderde in de loop van de tijd naar een relatief gematigde houding. Ben Bernanke, die van 2006 tot 2014 op de post werkte, wisselde ook af tussen havikachtige en gematigde neigingen.
Janet Yellen, hoofd van de Fed van 2014-2018, werd over het algemeen gezien als een duif die zich inzet voor het handhaven van lage leenrentes. Jerome Powell, genoemd naar de post in 2018, werd door de Bloomberg Intelligence Fed Spectrometer beoordeeld als “neutraal” (noch havikachtig noch duivels).
Hoe worden rentetarieven bepaald?
Tijdens acht jaarlijkse bijeenkomsten onderzoekt een groep van de Fed economische indicatoren zoals de consumentenprijsindex (CPI) en de producentenprijsindex (PPI) en bepaalt of de tarieven moeten stijgen of dalen, of gelijk blijven. Degenen die hoge rentetarieven ondersteunen, zijn haviken, terwijl degenen die de voorkeur geven aan lage rentetarieven als duiven worden bestempeld.
Hoge rentetarieven maken lenen minder aantrekkelijk. Het resultaat is dat consumenten minder snel geneigd zijn om grote aankopen te doen of krediet af te sluiten. Het gebrek aan uitgaven staat gelijk aan een lagere vraag, wat helpt om de prijzen stabiel te houden en inflatie te voorkomen.
De lage rente daarentegen, verleidt consumenten tot het aangaan van leningen voor auto’s, huizen en andere goederen. Consumenten geven meer uit en uiteindelijk treedt inflatie op.
Het is de verantwoordelijkheid van de Fed om economische groei en inflatie in evenwicht te brengen, en wel door de rentetarieven te manipuleren.