Hoe investeringsbanken worden gereguleerd
Investeringsbanken in de Verenigde Staten worden continu beoordeeld en gereguleerd door deSecurities and Exchange Commission of SEC. Ze worden ook af en toe gereguleerd en onderzocht door het Congres. Investeringsbanken bestaan technisch gezien omdat ze wettelijk werden onderscheiden van commerciële banken door eerdere handelingen van het Congres.
Investeringsbanken en Glass-Steagall
Investeringsbanken werden een officiële wettelijke aanduiding na de Banking Act van 1933, gewoonlijk Glass-Steagall genoemd. De Bankwet was een reactie van het Congres op de financiële ramp van de Grote Depressie, waarbij meer dan 10.000 banken hun deuren sloten of hun activiteiten stopzetten.
Voorstanders van Glass-Steagall voerden aan dat de financiële sector minder risicovol zou zijn door belangenconflicten tussen banken en klanten te verminderen. Er werden hoorzittingen gehouden door de Pecora-Glass Subcommissie om te bepalen of deposanten te maken kregen met buitensporige risico’s van banken met gelieerde ondernemingen. Er werd nooit substantieel bewijs geleverd en er werd bepaald dat het bankwezen moest worden gescheiden maar beschermd door de Federal Deposit Insurance Corporation of FDIC.
Hierdoor ontstonden investeringsbanken. Het Congres definieerde hen als banken die zich bezighouden met het overnemen en verhandelen van effecten. Daarentegen werden commerciële banken gedefinieerd als degenen die deposito’s aannamen en leningen verstrekten.
De barrières tussen de aansluiting van commerciële banken en investeringsbanken werden in 1999 weggenomen door de Financial Services Modernization Act, of Gramm-Leach-Bliley. In deze wetgeving is een bredere term aangenomen voor alle soorten geldbemiddelaars – financiële instellingen.
Belangrijkste congresverordeningen die van invloed zijn op investeringsbanken
Verschillende andere invloedrijke daden van het Congres volgden de Bankwet. De Securities Exchange Act van 1934 voorzag in nieuwe voorschriften voor effectenbeurzen en broker-dealers. Deze handeling creëerde de SEC. De Investment Company Act en de Investment Advisers Act werden in 1940 aangenomen en creëerden voorschriften voor adviseurs, geldbeheerders en anderen.
Na een daling van de aandelenmarkt in 1969 ontstond de bezorgdheid dat de handelsvolumes te groot werden voor zakenbanken. Het Congres reageerde door de Securities Investor Protection Corporation of SIPC op te richten. De kapitaalvereisten van de investeringsbank werden in 1975 bijgewerkt met de Uniform Net Capital Rule, of UNCR. De UNCR dwong investeringsbanken om een bepaald niveau van liquide middelen aan te houden en details te verstrekken in driemaandelijkse Financial and Operational Combined Uniform Single, of FOCUS, rapporten.
Problemen met verschillende internationale kapitaalnormen leidden tot het Bazel-akkoord van 1988. Hoewel het in de eerste plaats was ontworpen voor commerciële banken, was het een belangrijk moment bij het creëren van supranationale regelgeving voor financiële instellingen. Het Amerikaanse Congres probeerde in 1991 en 1995 de scheiding tussen investeringsbanken en commerciële banken op te heffen voordat het uiteindelijk lukte met Gramm-Leach-Bliley. Deze wet maakte de oprichting mogelijk van financiële holdings die zowel commerciële banken als investeringsbanken konden bezitten met verzekeringsmaatschappijen als gelieerde ondernemingen.
De Sarbanes-Oxley Act (SOX) werd aangenomen in 2002, die bedoeld was om leidinggevenden te reguleren en auditors te versterken. Na de financiële crisis van 2008 keurde het Congres de Dodd-Frank Wall Street Reform and Consumer Protection Act goed. Dodd-Frank bracht enorm veel nieuwe regelgeving voor allerlei financiële instellingen.
SEC-regelgevende bevoegdheden die van invloed zijn op investeringsbanken
De bevoegdheden van de SEC zijn een uitbreiding van de bevoegdheden die worden opgesomd in de wetgeving van het Congres. Bijna elk aspect van investment banking wordt gereguleerd door de SEC. Dit omvat licenties, compensatie, rapportage, archivering, boekhouding, advertenties, productaanbiedingen en fiduciaire verantwoordelijkheden.
De SEC houdt toezicht op de effectenwereld en zijn deelnemers, inclusief effectenbeurzen, effectenmakelaars en -dealers, beleggingsadviseurs en onderlinge fondsen. Het bevorderen van de openbaarmaking van belangrijke marktgerelateerde informatie, het handhaven van een eerlijke handel en het beschermen tegen fraude vormen de kern van de missie van de SEC.