Welke invloed heeft overheidsregulering op de metaal- en mijnbouwsector?
Overheidsregulering heeft een grote impact op de metaal- en mijnbouwsector. Langdurige vergunningsprocessen veroorzaken aanzienlijke vertragingen bij het opstarten van nieuwe mijnbouwprojecten. De gemiddelde tijd om de vergunningen te krijgen die nodig zijn voor een nieuwe mijn in de Verenigde Staten is zeven tot tien jaar.
Mijnbouwbedrijven moeten goedkeuring krijgen van verschillende overheidsniveaus – lokaal, provinciaal, staats- en federaal – voordat ze een nieuw project starten. Op elk van deze niveaus kunnen meerdere overheidsinstanties betrokken zijn. Stamregeringen, niet-gouvernementele organisaties en het grote publiek zijn vaak ook bij de processen betrokken.
Enkele van de federale agentschappen die mijnbouwprojecten moeten goedkeuren, zijn onder meer het Bureau of Land Management (BLM), de US Forest Service, de Environmental Protection Agency (EPA) en het Army Corps of Engineers. Meer dan drie dozijn federale milieuwetten en -voorschriften hebben invloed op de mijnbouw. De meeste nieuwe mijnen vallen onder de National Environmental Policy Act (NEPA), die een langdurig milieueffectrapport vereist. De Clean Air Act regelt emissies en verontreinigingen in de lucht. De Federal Land Policy and Management Act beschermt federale gronden tegen degradatie. De Clean Water Act en Safe Drinking Water Act regelen de kwaliteit van het oppervlaktewater en ondergrondse injecties in watervoerende lagen. Daarnaast zijn er federale wetten die de verwijdering van vast afval en mogelijk giftige stoffen regelen. De Endangered Species Act vereist beschermingsplannen voor alle dieren of planten die ook kunnen worden beïnvloed.
Enkele van de meest voorkomende vergunningen die van deelstaatregeringen worden vereist, hebben betrekking op de lucht- en waterkwaliteit. Lokale rechtsgebieden en provincies hebben afzonderlijke sets van vereisten voor bestemmingsplannen en landgebruik. In veel gevallen maakt uitgebreide publieke input deel uit van het proces.
De milieu-impactverklaringen, haalbaarheidsstudies en andere documenten die een mijnbouwbedrijf moet produceren, kosten miljoenen dollars en het duurt meerdere jaren om te voltooien. In 2020 meldde de Raad voor de Milieukwaliteit dat uit de meest recente studie bleek dat de gemiddelde tijd om een milieu-effectrapport in te vullen 4,5 jaar bedroeg. Overheidswetenschappers en technische experts beoordelen alle gegevens die het mijnbouwbedrijf tijdens de vergunningsprocessen heeft ingediend. In 2020 werd nieuwe regelgeving voorgesteld die deze tijdlijn zou beperken tot 12 maanden.
Een actueel voorbeeld van een vertraagd mijnbouwproject is de voorgestelde Rosemont Copper-mijn nabij Tucson, Arizona. Sinds 2007 hebben Hudbay Minerals en zijn voorganger, Augusta Resources, goedkeuring gezocht voor een mijn die de op twee na grootste in de VS zou worden en 243 miljoen pond koper zou produceren. Het bedrijf heeft een meerjarig NEPA-proces ondergaan, milieu- en economische impactstudies uitgevoerd en een uitgebreid waterterugwinningsplan opgesteld. De Rosemont Copper-mijn wacht nog steeds op aanvullende goedkeuring en vergunningen voordat deze operationeel kan worden. In 2020 verloor Rosemont nog een rechtszaak, waardoor de vooruitgang opnieuw werd stopgezet.
De typische oorzaken van vertragingen bij vergunningen zijn overheidsbureaucratie en gerechtelijke procedures. Milieugroeperingen dienen vaak een aanklacht in tegen voorgestelde nieuwe mijnbouwactiviteiten. Wanneer dit gebeurt, moet het mijnbouwbedrijf aanzienlijke middelen en tijd vrijmaken om de zaak voor de rechtbank te bestrijden.