Hoe wordt risicoaversie gemeten in de moderne portefeuilletheorie (MPT)?
Volgens de moderne portefeuilletheorie (MPT) wordt de mate van risicoaversie bepaald door het extra marginale rendement dat een belegger nodig heeft om meer risico te accepteren. Het vereiste extra marginale rendement wordt berekend als de standaarddeviatie van het investeringsrendement (ROI), ook wel bekend als de vierkantswortel van de variantie.
Beleggers die met succes hun niveau van risicoaversie bepalen, kunnen deze kennis gebruiken om een gediversifieerde portefeuille op te bouwen die een inkomstenstroom genereert en hun financiële doelen bereikt. Hier bespreken we de moderne portefeuilletheorie en een veelgebruikte tactiek die beleggers gebruiken om risicoaversie te meten.
Belangrijkste leerpunten
- Econoom Harry Markowitz creëerde in 1952 de moderne portefeuilletheorie (MPT) als een manier om de risicotolerantie en beloningsverwachtingen van een belegger wiskundig te meten.
- Door hun risicoaversie te begrijpen, kunnen beleggers een gediversifieerde portefeuille opbouwen die aan hun financiële doelstellingen voldoet en een rendement op hun investering oplevert.
- Standaarddeviatie, die meet hoe sterk het rendement van een actief varieert in de loop van de tijd, is de meest gebruikte graadmeter geworden om het beleggingsrisico te meten.
- Risicomijdende beleggers willen doorgaans activa met lagere standaarddeviaties, omdat deze activa doorgaans minder volatiel zijn met een kleinere kans op een groot verlies.
- Activa met een hoge standaarddeviatie worden als volatieler beschouwd, kunnen mogelijk snel winnen tijdens snelle marktstijgingen en snel verliezen wanneer de markten terugzwaaien.
Risico’s op de markten
Het algemene niveau van risicoaversie op de markten kan op twee manieren worden gezien: door de risicopremie die wordt beoordeeld op activa boven het risicovrije niveau en door de feitelijke prijsstelling van risicovrije activa, zoals Amerikaanse staatsobligaties. Hoe sterker de vraag naar veilige instrumenten, hoe groter de kloof tussen het rendement van risicovolle en niet-risicovolle instrumenten. De prijzen voor staatsobligaties stijgen ook in tijden van sterke vraag, waardoor de rente daalt.
Modern Portfolio Theory (MPT) en risico
Econoom standaarddeviatie van het gemiddelde, onorthodox. In de loop van de tijd is de standaarddeviatie echter waarschijnlijk de meest gebruikte graadmeter voor investeringsrisico’s geworden.
Standaarddeviatie laat zien hoe dramatisch de rendementen van een activum in de loop van de tijd schommelen. Een handelsbereik rond de gemiddelde prijs kan worden gecreëerd met behulp van de upswings en downswings zoals gemeten door standaarddeviatie. Beleggers gebruiken deze informatie om mogelijke rendementen voor toekomstige portefeuilles in te schatten.
Door de standaarddeviatieformule toe te passen, wordt aangegeven hoeveel de prijs van een investering in het verleden is gestegen of gedaald, zodat beleggers mogelijke toekomstige resultaten voor die investering kunnen evalueren.
Risico-averse beleggers
Risicomijdende beleggers hebben de neiging om activa met lagere standaarddeviaties te willen. Een lagere afwijking van het gemiddelde suggereert dat de prijs van het actief minder volatiliteit ervaart en dat de kans op een groot verlies kleiner is. Agressieve beleggers voelen zich prettig bij een hogere standaarddeviatie omdat dit suggereert dat hogere rendementen ook mogelijk zijn.
De reden dat standaarddeviatie zo algemeen wordt geaccepteerd, is dat deze altijd wordt uitgedrukt in dezelfde eenheden en verhoudingen als de onderliggende gegevens. De standaarddeviatie van hoogte wordt bijvoorbeeld uitgedrukt in voet of inches, terwijl de standaarddeviatie voor aandelenkoersen wordt uitgedrukt in termen van dollarprijs per aandeel. Andere risicomaatstaven ontwikkelen zich in overeenstemming met MPT, waaronder bèta, R-kwadraat en omloopsnelheid.
Mogelijke gebreken met MPT en risico
Hoewel het historisch zeldzaam is, is het mogelijk om een beleggingsfonds of beleggingsportefeuille te hebben met een lage standaarddeviatie en toch geld te verliezen. Verliezende periodes op de markt zijn vaak steil en van korte duur. Activa met een lage standaarddeviatie verliezen in korte tijd doorgaans minder dan andere. Aangezien risico-informatie echter achterwaarts gericht is, is er geen garantie dat toekomstige rendementen hetzelfde patroon volgen.
Een groter, lastiger probleem is dat de standaarddeviatie relatief van aard is. Stel dat een belegger naar twee evenwichtige onderlinge fondsen kijkt. De ene heeft een standaarddeviatie van vijf eenheden en de andere een standaarddeviatie van 10 eenheden. Zonder andere informatie kan MPT de belegger niet vertellen of vijf laag, gemiddeld of hoog is. Als vijf laag is, kan 10 gemiddeld zijn. Als vijf hoog is, kan 10 extreem hoog zijn. Beleggers die standaarddeviatie gebruiken, dienen de tijd te nemen om de juiste context te vinden, waaronder het verkrijgen van een beter begrip van hoe beleggingsrisico’s worden gekwantificeerd.