Hoe u een benchmark selecteert en opbouwt om de portfolioprestaties te meten
Bij het beleggen worden benchmarks vaak gebruikt als instrument om de allocatie, het risico en het rendement van een portefeuille te beoordelen. Benchmarks worden meestal samengesteld met behulp van onbeheerde indices, op de beurs verhandelde fondsen (ETF) of categorieën van onderlinge fondsen om elke activaklasse te vertegenwoordigen. Vergelijkingen zijn mogelijk voor vrijwel elke periode.
Belangrijkste leerpunten
- Elke belegger moet een geldige benchmark vaststellen waaraan hij zijn beleggingsresultaten kan meten.
- Niet alle benchmarks zijn geschikt voor elke belegger, en die voor u hangt af van uw risicotolerantie, beleggingsdoelstellingen, tijdshorizon en activaspreiding.
- Als u eenmaal uw benchmark heeft, moet u deze ernaar verwijzen om te bepalen of uw strategie werkt of dat u terug moet naar de tekentafel.
Risicoprofiel
De eerste stap bij het selecteren van een benchmarkmodel is het bepalen van uw risicoprofiel. Er zijn veel factoren die een rol spelen bij het bepalen van een risicoprofiel, waaronder leeftijd, hoe lang het geld wordt belegd en andere financiële middelen, zoals een kasreserve. Er zijn veel tools beschikbaar om uw risicoprofiel te helpen beoordelen, waarbij u meestal op een schaal wordt gerangschikt. U kunt bijvoorbeeld een risicoprofiel hebben van 7 op 10.
Toewijzing van activa
Vervolgens moet u beslissen over een algemeen model voor activaspreiding dat uw risicoprofiel weerspiegelt. Aangezien de meeste mensen gediversifieerde portefeuilles hebben, moet de allocatie meerdere activaklassen omvatten, bijvoorbeeld obligaties, Amerikaanse en niet-Amerikaanse aandelen, grondstoffen en contanten. U moet bepalen welke activaklassen u wilt opnemen en welk percentage van uw portefeuille in elke activaklasse moet zijn.
(Zie voor gerelateerde literatuur: Concentrated Vs. Diversified Portfolios: Vergelijk de voor- en nadelen.)
Toewijzingen kunnen relatief eenvoudig zijn met behulp van brede indices, zoals de Russell 3000, MSCI EAFE en Barclays US Aggregate Bond, of complexer door een brede index, zoals de S&P 500, op te splitsen in kleinere sectoren, zoals de Amerikaanse large-capwaarde, blend en groei.
Binnen uw algemene model voor activaspreiding moet u mogelijk ook verschillende benchmarks gebruiken, afhankelijk van hoe lang de fondsen zullen worden belegd. De juiste allocatie van een investering met een tijdshorizon van 3-5 jaar is heel anders dan een investering op lange termijn van 10 jaar of meer. Uw langetermijnbeleggingen kunnen dus voor 70% worden toegewezen aan aandelen en voor 30% aan obligaties, terwijl uw beleggingen op 3-5 jaar het tegenovergestelde zijn.
Doorlopende risicobeoordeling
Een manier om een idee te krijgen van hoe de activaklassen in een benchmark kunnen worden toegewezen, is door te kijken naar de samenstelling van de vele activaspreiding en doelbeleggingsfondsen die door investeringsmaatschappijen worden aangeboden. De fondsen worden toegewezen in procenten, zoals 60% eigen vermogen, of op een streefdatum die vergelijkbaar is met uw beleggingshorizon.
De allocatie en het risico variëren sterk tussen investeringsmaatschappijen; het is dus logisch om naar verschillende onderlinge fondsen te kijken. Bij de best beoordeelde fondsen is het ook belangrijk om de beleggingsstrategie te onderzoeken, aangezien een eventueel extra rendement mogelijk het gevolg is van het nemen van meer risico.
Risico omvat zowel volatiliteit als variabiliteit. Volatiliteit meet het potentieel van en het potentieel voor verandering, omhoog of omlaag, in portefeuillewaarde;terwijl variabiliteit de frequentie van de waardeverandering meet. Bijvoorbeeld, de Amerikaanse overheid of high-quality investment grade bedrijfsobligaties, die minder verscheidenheid en volatiliteit hebben, worden beschouwd als veiliger beleggingen dan commodities, die frequente en grote beweegt op en neer in waarde kan hebben (zoals we onlangs hebben gezien met energie prijzen).
Een manier om te beoordelen of het rendement voortkomt uit het nemen van meer risico, is door naar de Sharpe-ratio te kijken. De Sharpe-ratio meet het gemiddelde rendement dat wordt behaald boven een risicovrije belegging, zoals een schatkistpapier. Een hogere Sharpe-ratio duidt op een superieur algemeen voor risico gecorrigeerd rendement.
Bouwen aan de benchmark
Het bouwen van een aangepaste benchmark vereist het gebruik van een soort software. Er zijn veel bedrijven die abonnementen op software verkopen waarmee u portfolio’s kunt beheren en benchmarks kunt bouwen. U kunt meerdere portefeuilles en benchmarks samenstellen en een verscheidenheid aan statistische metingen genereren, zoals de Sharpe-ratio, standaarddeviatie en alfa.
U kunt echter ook een benchmark bouwen en nogal wat informatie verzamelen met behulp van de gratis. softwaretools die door sommige ETF-bedrijven worden aangeboden. Als u een beleggingsrekening heeft, kunt u bij veel van de grotere beursvennootschappen kiezen uit verschillende indices en onderlinge fondsen die kunnen worden gebruikt om de prestaties van uw portefeuille te vergelijken.
Het komt neer op
Als u eenmaal een benchmark heeft gekozen, kunt u deze gebruiken om uw portefeuille te evalueren. Het kan zijn dat u ontdekt dat u te veel of te weinig risico neemt. De benchmark biedt ook een richtlijn voor het periodiek opnieuw in evenwicht brengen van uw portefeuilleallocatie om het risico te helpen beheersen.
(Zie voor gerelateerde literatuur: Uw portfolio opnieuw in evenwicht brengen om op schema te blijven.)