Rentevoetplafond
Wat is een renteplafond?
Een renteplafond is het maximale rentepercentage dat bij een bepaalde transactie is toegestaan. Het is het tegenovergestelde van een rentevloer.
Financiële transacties bevatten vaak een renteplafond als onderdeel van hun contractuele bepalingen. Ze worden bijvoorbeeld vaak gebruikt in hypotheekovereenkomsten met verstelbare rente (ARM’s).
Belangrijkste leerpunten
- Een renteplafond is een contractuele bepaling waarin de maximale rentevoet voor die transactie wordt geschetst.
- Ze worden vaak gebruikt bij leningen met variabele rente, zoals ARM’s.
- Samen met soortgelijke maatregelen, zoals afgetopte voorzieningen voor verhoging, zijn renteplafonds bedoeld om kredietnemers te beschermen tegen renterisico’s. Ze kunnen echter ook profiteren van kredietverstrekkers door het risico te verkleinen dat kredietnemers hun leningen niet kunnen aflossen.
Inzicht in renteplafonds
Een renteplafond, ook wel bekend als een rentebeperking, is het maximale rentetarief dat een geldschieter een lener in rekening kan brengen bij het onderhandelen over een lening. Renteplafonds zijn al duizenden jaren een onderdeel van de handel, waar ze van oudsher dienden om leners te beschermen tegen roofkredietpraktijken.
De laatste tijd worden renteplafonds echter vaak gebruikt ter bescherming tegen renterisico’s. Dat wil zeggen, om leners te beschermen tegen het risico dat de rentetarieven aanzienlijk kunnen stijgen tijdens de looptijd van een bepaald contract.
Woekerwetten hebben een oude oorsprong en hebben in elke belangrijke religieuze traditie bestaan; Amerikaanse woekerstatuten waren gebaseerd op het Engelse model en zijn bedoeld om misbruik van kredietverlening aan banden te leggen.
Naast het specificeren van een maximale rentestand, kunnen leningen met variabele rente ook voorwaarden bevatten voor hoe snel de rente kan stijgen tot dat maximale niveau. Vaak zullen deze zogenaamde ” afgetopte verhoging ” -voorzieningen worden vastgesteld op ongeveer het inflatiepercentage, dat vandaag rond de 2% schommelt.
In het algemeen zijn renteplafonds en afgetopte voorzieningen voor verhoging van de rente bijzonder gunstig voor kredietnemers wanneer de rentetarieven in het algemeen stijgen. Immers, als een maximale rente wordt bereikt voordat een lening afloopt, is het mogelijk dat de kredietnemer gedurende een lange periode onder de marktconforme rente kan betalen. Dit creëert alternatieve kosten voor de bank omdat ze, als ze niet het renteplafond hadden, hun geld zouden kunnen lenen aan een nieuwe lener tegen de nieuwere en hogere rente.
In de Verenigde Staten, maar ook in verschillende andere landen over de hele wereld, bestaan er verschillende wet- en regelgeving met betrekking tot renteplafonds. Een bekend voorbeeld zijn woekerwetten, die de maximale rentetarieven schetsen die wettelijk zijn toegestaan. Meestal schommelen deze tarieven rond de 35%, hoewel er uitzonderingen bestaan voor sommige kredietverstrekkers, zoals degenen die gespecialiseerd zijn in flitskredieten.
Voorbeeld uit de praktijk van een renteplafond
Beschouw ter illustratie het geval van een ARM. Een lener is misschien heel goed in staat om een ARM te betalen tegen de rentetarieven die golden op het moment dat de hypotheek werd onderhandeld. Als de rentetarieven echter gedurende de looptijd van de hypotheek voor onbepaalde tijd blijven stijgen, zullen de meeste leners uiteindelijk niet in staat zijn om de lening af te lossen. Om u hiertegen te beschermen, bevatten ARM-contracten vaak renteplafonds die ervoor zorgen dat het rentetarief dat in de lening wordt gebruikt, tijdens de looptijd van de hypotheek niet boven een bepaald niveau kan stijgen.
In veel opzichten is deze bepaling een voordeel voor beide partijen: naast het verminderen van het renterisico van de lener, verkleint het ook het risico dat de lener zijn lening niet nakomt, waardoor het risico van de kredietgever wordt verkleind.