Inleiding tot institutioneel beleggen

Belangrijkste leerpunten

• Institutionele beleggers zijn grote marktspelers zoals banken, onderlinge fondsen, pensioenen en verzekeringsmaatschappijen.
• In tegenstelling tot individuele (particuliere) beleggers hebben institutionele beleggers meer invloed en impact op de markt en de bedrijven waarin ze beleggen.
• Institutionele beleggers hebben ook het voordeel dat professioneel onderzoek, handelaren en portefeuillebeheerders hun beslissingen begeleiden.
• Verschillende soorten institutionele beleggers hebben verschillende handelsstrategieën en beleggen in verschillende soorten activa.

$ 88,5 biljoen

Volgens schattingen van McKinsey had de Noord-Amerikaanse vermogensbeheerindustrie eind 2017 meer dan $ 88,5 biljoen in handen.

Voordelen

Institutionele beleggers worden over het algemeen beschouwd als bekwamer in beleggen vanwege de veronderstelde professionele aard van de activiteiten en een betere toegang tot bedrijven vanwege hun omvang. Deze voordelen kunnen in de loop van de jaren zijn uitgehold naarmate informatie transparanter en toegankelijker is geworden en de openbaarmaking door openbare bedrijven beperkt is.

Toewijzing van activa

Institutionele beleggers zijn onder meer publieke en private pensioenfondsen, verzekeringsmaatschappijen, spaarinstellingen, closed -end en open-end investeringsmaatschappijen, schenkingen en stichtingen.

Institutionele beleggers beleggen deze activa in verschillende klassen. De standaardtoewijzing volgens het rapport van McKinsey uit 2017 over de sector is ongeveer 40% van de activa aan het eigen vermogen en 40% aan de vastrentende waarden. Nog eens 20% van de totale activa werd toegewezen aan alternatieve beleggingen zoals onroerend goed, private equity, hedgefondsen, contanten en andere gebieden. Deze cijfers verschillen echter drastisch van instelling tot instelling. Aandelen hebben de afgelopen generatie de snelste groei doorgemaakt en in 1980 werd slechts 18% van alle institutionele activa in aandelen belegd.

Pensioenfondsen

Pensioenfondsen vormen het grootste deel van de institutionele investeringsgemeenschap en beheersten begin 2018 meer dan $ 41 biljoen. Pensioenfondsen ontvangen betalingen van particulieren en sponsors, publiek of privaat, en beloven in de toekomst een pensioenuitkering te betalen aan de begunstigden van de fonds.

De grote pensioenfonds in de Verenigde Staten, California Public Employees’ Retirement System (CalPERS), meldde een balanstotaal van meer dan $ 390 miljard aan als 7 juni 2020  Hoewel pensioenfondsen hebben aanzienlijke risico’s en liquiditeitsproblemen, zijn ze vaak in staat een klein deel van hun portefeuilles toewijzen aan beleggingen die niet gemakkelijk toegankelijk zijn voor particuliere beleggers, zoals private equity en hedgefondsen.

De meeste operationele vereisten van pensioenfondsen worden besproken in de Employee Retirement Income Security Act (ERISA) die in 1974 is aangenomen. Deze wet stelt de verantwoordingsplicht van de fiduciaires van pensioenfondsen vast en stelt minimumnormen vast voor openbaarmaking, financiering, verwerving en andere belangrijke componenten van deze fondsen..

Investeringsmaatschappijen

Beleggingsmaatschappijen zijn de op een na grootste institutionele beleggingscategorie en bieden professionele diensten aan banken en particulieren die hun geld willen beleggen.

De meeste investeringsmaatschappijen zijn ofwel closed-end ofwel open-end beleggingsfondsen, waarbij open-end fondsen voortdurend nieuwe aandelen uitgeven omdat ze geld van investeerders ontvangen. Gesloten fondsen geven een vast aantal aandelen uit en worden doorgaans op een beurs verhandeld.

Open-end fondsen hebben het merendeel van de activa binnen deze groep en hebben de afgelopen decennia een snelle groei doorgemaakt naarmate beleggen in de aandelenmarkt populairder werd. Door de snelle groei van ETF’s keren veel beleggers zich nu echter af van beleggingsfondsen.

De Massachusetts Investors Trust ontstond in de jaren twintig en wordt algemeen erkend als het eerste open-end onderlinge fonds dat actief is in de Verenigde Staten.  Andere volgden snel, en tegen 1929 waren er 19 meer open-end onderlinge fondsen en bijna 700 closed-end fondsen in de Verenigde Staten.

Beleggingsmaatschappijen vallen voornamelijk onder de Investment Company Act van 1940, en vallen ook onder andere effectenwetten die van kracht zijn in de Verenigde Staten.

Verzekeringsmaatschappijen

Verzekeringsmaatschappijen maken ook deel uit van de institutionele beleggingsgemeenschap en hadden bijna evenveel fondsen in handen als beleggingsondernemingen. Deze organisaties, waaronder schade- en ongevallenverzekeraars en levensverzekeraars, nemen premies in om polishouders te beschermen tegen verschillende soorten risico’s. De premies worden vervolgens door de verzekeringsmaatschappijen geïnvesteerd om een ​​bron van toekomstige claims en winst te bieden.

Meestal beleggen levensverzekeringsmaatschappijen in portefeuilles van obligaties en andere vastrentende effecten met een lager risico. Onroerendgoedverzekeraars hebben doorgaans een zwaardere allocatie naar aandelen.

Spaarinstellingen

Spaarinstellingen hebben sinds december 2019 meer dan $ 1 biljoen aan activa in handen.  Deze organisaties nemen deposito’s van klanten op en verstrekken vervolgens leningen aan anderen, zoals hypotheken, kredietlijnen of zakelijke leningen. Spaarbanken zijn sterk gereguleerde entiteiten en moeten voldoen aan regels die spaarders beschermen en ook aan de regels van de federale reserve over fractioneel reservebankieren. Als gevolg hiervan stoppen deze institutionele beleggers het overgrote deel van hun vermogen in beleggingen met een laag risico, zoals schatkistpapier of geldmarktfondsen.