Investment Company Act van 1940
Wat is de Investment Company Act van 1940?
De Investment Company Act van 1940 is een wet van het Congres die de organisatie van investeringsmaatschappijen en de activiteiten die zij ontplooien reguleert, en die normen stelt voor de sector van investeringsmaatschappijen. De wetgeving in de Investment Company Act van 1940 wordt gehandhaafd en gereguleerd door de Securities and Exchange Commission (SEC). Deze wetgeving definieert de verantwoordelijkheden en vereisten van investeringsmaatschappijen en de vereisten voor alle beursgenoteerde beleggingsproducten, zoals open-end onderlinge fondsen, closed-end onderlinge fondsen en unit investment trusts. De wet is primair gericht op openbaar verhandelde retailbeleggingsproducten.
Belangrijkste leerpunten
- De Investment Company Act van 1940 is een wet van het Congres die de oprichting van investeringsmaatschappijen en hun activiteiten regelt.
- De wetgeving in de Investment Company Act van 1940 wordt gehandhaafd en gereguleerd door de Securities and Exchange Commission (SEC).
- Bedrijven die de productverplichtingen en vereisten van de wet willen omzeilen, kunnen in aanmerking komen voor een vrijstelling.
Inzicht in de Investment Company Act van 1940
De Investment Company Act van 1940 werd aangenomen om een stabieler regelgevingskader voor de financiële markten tot stand te brengen en te integreren na de beurskrach van 1929. Het is de primaire wetgeving die van toepassing is op beleggingsmaatschappijen en hun aanbod van beleggingsproducten. De Securities Act van 1933 werd ook aangenomen als reactie op de crash, maar deze was gericht op meer transparantie voor investeerders; de Investment Company Act van 1940 is primair gericht op het regelgevend kader voor retailbeleggingsproducten.
De wet beschrijft de voorschriften waaraan Amerikaanse investeringsmaatschappijen zich moeten houden bij het aanbieden en behouden van effecten uit beleggingsproducten. Bepalingen van de wet hebben betrekking op vereisten voor deponeringen, servicekosten, financiële openbaarmakingen en de fiduciaire verplichtingen van investeringsmaatschappijen.
De wet voorziet ook in voorschriften voor transacties van bepaalde verbonden personen en verzekeraars; boekhoudkundige methodologieën; archiveringsvereisten; auditvereisten; hoe effecten kunnen worden uitgekeerd, afgelost en teruggekocht; wijzigingen in het investeringsbeleid; en acties in geval van fraude of schending van de fiduciaire plicht. Verder bevat het specifieke richtlijnen voor verschillende soorten geclassificeerde investeringsmaatschappijen en bevat het bepalingen die de regels van de operationele producten van bedrijven regelen, waaronder unit investment trusts, open-end onderlinge fondsen, closed-end beleggingsfondsen en meer.
De wet definieert ook wat kwalificeert als een ‘investeringsmaatschappij’. Bedrijven die de productverplichtingen en vereisten van de wet willen omzeilen, kunnen in aanmerking komen voor een vrijstelling. Hedgefondsen vallen bijvoorbeeld soms onder de definitie van “beleggingsmaatschappij” in de wet, maar kunnen mogelijk de vereisten van de wet omzeilen door een vrijstelling aan te vragen op grond van artikel 3 (c) (1) of 3 (c) 7.
In overeenstemming met de Investment Company Act van 1940, moeten investeringsmaatschappijen zich registreren bij de SEC voordat ze hun effecten op de openbare markt kunnen aanbieden. De wet beschrijft ook de stappen die een investeringsmaatschappij moet nemen tijdens dit registratieproces.
Bedrijven registreren voor verschillende classificaties op basis van het type product of het assortiment producten dat ze willen beheren en uitgeven aan het investerende publiek. In de VS zijn er drie soorten investeringsmaatschappijen (gecategoriseerd volgens federale effectenwetten): onderlinge fondsen / investeringsmaatschappijen met open eindbeheer; unit investment trusts (UITs); en closed-end fondsen / closed-end beheermaatschappijen. Vereisten voor beleggingsmaatschappijen zijn gebaseerd op hun classificatie en hun productaanbod.