Gelaagde vergoedingen

Wat zijn gelaagde tarieven?

Een belegger betaalt gelaagde vergoedingen wanneer hij meerdere sets beheerkosten betaalt voor dezelfde set activa.

Beleggers kunnen gelaagde vergoedingen krijgen bij het beleggen in producten zoals ‘ wrap funds’, klantaccounts van beleggingsadviseurs en fund of funds (FOF) -investeringen.

Hoe gelaagde vergoedingen werken

Gelaagde vergoedingen zijn gekoppeld aan actief beheerde beleggingsfondsen waarin de activa in de portefeuille hun eigen individuele beheervergoedingen hebben. 

Een beleggingsbeheerder kan bijvoorbeeld een portefeuille van op de beurs verhandelde fondsen (ETF’s) of onderlinge fondsen aanbieden. In dat scenario betaalt de belegger niet alleen vergoedingen voor de beleggingsbeheerder, maar ook voor de effecten die in de portefeuille worden gehouden.

Beleggers proberen gelaagde vergoedingen te vermijden, omdat ze in feite twee keer moeten betalen voor het beheer van dezelfde activa. Gelaagde vergoedingen kunnen gemakkelijk oplopen, wat het beleggingsrendement naar beneden haalt.

Om beleggers te beschermen, moet elk product dat gelaagde vergoedingen in rekening brengt, deze vergoedingen in het prospectus van het product vermelden. Dit is een van de redenen waarom het voor beleggers essentieel is om het prospectus van elke belegging die ze overwegen zorgvuldig door te nemen.

Afhankelijk van de structuur van het beleggingsproduct in kwestie, is het mogelijk dat beleggers de prospectusdocumenten zorgvuldig moeten doorzoeken om de werkelijke kosten te bepalen. Dit komt omdat vergoedingen in veel verschillende vormen kunnen worden gepresenteerd, waaronder vergoedingen voor vermogensbeheer, commissies, transactiekosten en andere vergoedingen die zijn ontworpen om bedrijfskosten te dekken.

Hoewel beleggers over het algemeen gelaagde vergoedingen vermijden, kunnen deze soms gerechtvaardigd zijn. Beleggers moeten overwegen om gelaagde vergoedingen te betalen in situaties waarin de beleggingsbeheerder duidelijk waarde toevoegt, zoals wanneer de activa in de portefeuille erg complex zijn. Als de portefeuille bijvoorbeeld investeringen in buitenlandse bedrijven omvat, kan de extra complexiteit van het evalueren van die effecten het betalen van een gelaagde vergoeding rechtvaardigen.

Beleggers die de gelaagde vergoedingen willen minimaliseren, dienen eerder een passieve beleggingsstrategie dan een actieve te overwegen. Passief beleggen houdt in dat je probeert om de markt te evenaren in plaats van deze te overtreffen. Er bestaan ​​veel producten om dit doel te helpen bereiken, zoals indexfondsen en ETF’s.

Naast dat ze weinig tot geen toezicht vereisen, hebben passieve beleggingsstrategieën aanzienlijk minder kosten dan actieve. Dit voordeel van lagere kosten kan na verloop van tijd het beleggingsrendement aanzienlijk verbeteren. Passieve beleggingsstrategieën presteren zelfs gemiddeld beter dan actieve beleggingsstrategieën, rekening houdend met de kosten van vergoedingen. Om deze redenen is passief beleggen de laatste jaren steeds populairder geworden.

Voorbeeld uit de echte wereld van gelaagde vergoedingen

Emma wil een positie verwerven in buitenlandse aandelen in haar portefeuille. Ze heeft niet de tijd om zelf ijverig buitenlandse aandelen te onderzoeken, dus kiest ze ervoor om in een actief investeringsfonds te investeren.

Het fonds dat ze kiest, XYZ International Equities, heeft een gelaagde vergoedingsstructuur. Concreet heeft het fonds een beheervergoeding van 2% en bezit het een mandje met internationale ETF’s. Gemiddeld hebben die ETF’s hun eigen vergoedingen die oplopen tot ongeveer 0,75% extra per jaar. Daarom weet Emma dat als ze in XYZ investeert, ze minstens 2,75% per jaar moet verdienen om de kosten van de vergoedingen te dekken.