Level Load

Wat is een vlakke belasting?

Een niveaubelasting een jaarlijkse vergoeding die wordt afgetrokken van het vermogen van een beleggingsfonds van een belegger om de distributie- en marketingkosten te betalen zolang de belegger het fonds aanhoudt. Deze vergoeding gaat grotendeels naar tussenpersonen die de aandelen van een fonds aan het particuliere publiek verkopen. De niveaubelasting zal de winstmarge van een investering verlagen.

Een niveaubelasting wordt ook wel een ” 12b-1-vergoeding ” genoemd. De vergoeding is een uitgave die de belegger betaalt voor het houden van dit specifieke type effect. Alle ladingen, inclusief front-end en back-end-ladingen, zijn een soort verkoopkosten die worden opgelegd bij de aankoop van een beleggingsfonds.

Hoe Level Loads werken

Het laden van een fonds is een vergoeding of servicekosten die worden berekend op basis van een deelneming in een beleggingsfonds. Er zijn drie primaire manieren waarop een belegger deze kosten zal betalen. Ladingen worden gescheiden van de onkostenvergoedingen van een fonds en zijn een extra vergoeding voor het bezit van het effect.

Level load-aandelen, of Klasse C-aandelen, worden met jaarlijkse kosten in rekening gebracht, vastgesteld op een vast percentage en gedurende het hele jaar door de belegger ingediend. Een gelijkmatige belasting betaalt voor fondsmarketing, distributie en onderhoud. Ter vergelijking: een  front-end-belasting  brengt kosten met zich mee die worden betaald wanneer de aandelen worden gekocht en een  back-end-belasting stelt  de kosten vast wanneer de belegger aandelen verkoopt.

De berekening van de vergoedingen voor het niveau van de load share is gebaseerd op het gemiddelde nettovermogen van het beleggingsfonds. Een ander verschil tussen de niveaubelasting en andere belastingen is de berekening van de kostenratio van een fonds. Front- en back-end ladingen maken geen deel uit van de kostenratio. De kostenratio omvat echter niveaubelasting, 12b-1-vergoedingen. Hoewel het belastingspercentage niet verandert, zal als de intrinsieke waarde van het fonds stijgt door kapitaalgroei, de dollarwaarde van de lading duurder worden en het fondsrendement voortdurend aantasten.

De Investment Company Act van 1940 stelde het maximale toegestane bedrag voor 12b-1-kosten vast. Deze vergoedingen bedragen tussen de 0,25 en 1%. Vergoedingen dekken de kosten van het beheer van het onderlinge fonds en omvatten advieskosten, marketing, distributie en reclame. Fondsen die het vergoedingsniveau van 0,25 niet overschrijden, mogen zichzelf no-load funds noemen.

Dit beetje magie, evenals de twijfelachtige noodzaak voor de 12b-1 in een robuuste omgeving van onderlinge fondsen, hebben de rechtvaardiging voor het voortdurende gebruik van levelload onder aanzienlijk toezicht van consumenten en regelgevende instanties geplaatst.

Voordelen van vlakke belastingen

Met niveaubetalingen kunnen beleggers de provisiebetalingen spreiden, en ze maken het ook mogelijk om vanaf het begin het volledige investeringsbedrag in het fonds te investeren, aangezien er geen frontload-commissie hoeft te worden betaald. Evenzo zal de belegger met de back-end load de winst bij verkoop ontvangen zonder aftrek van de uiteindelijke commissiekosten.

Level-lasten verschijnen onder de andere vergoedingen die in het prospectus van een beleggingsfonds worden vermeld , maar het is slechts een van de vele soorten uitgaven die de belegger kan betalen. Daarom moeten beleggers bij het onderzoeken van investeringen voorzichtig zijn om de volledige reikwijdte van alle bijbehorende kosten bij elke investering in overweging te nemen, niet alleen het bedrag in dollars van de niveaubelasting.

Voorbeeld uit de echte wereld

Overweeg een belegger die $ 100.000 investeert in het beleggingsfonds van XYZ Company. Het heeft een jaarlijkse niveaubelasting van 4%. In het eerste jaar groeit de investering tot $ 120.000, maar het is de bedoeling om het fonds vast te houden. 

Aan het einde van het eerste jaar bedragen de kosten $ 4.800 ($ 120.000 x 0,04), betaald uit de opbrengst aan het fondsbedrijf, waardoor er $ 115.200 op de rekening overblijft. De belegger houdt het fonds nog een jaar vast en het groeit tot $ 140.000. Aan het einde van jaar twee zijn ze 4% van $ 140.000 ($ 5.600) verschuldigd, waardoor de belegger een saldo van $ 134.400 heeft. 

Deze betalingsstructuur blijft bestaan ​​zolang een belegger de aandelen in het fonds bezit. Het tarief van de belasting is constant, maar de betalingsbedragen groeien naarmate de investering in waarde toeneemt.

Laten we nu zeggen dat een belegger hetzelfde bedrag in hetzelfde XYZ-beleggingsfonds investeerde, maar ze besloten de aandelen minder dan een jaar later te verkopen. Ze moeten nog steeds een betaling doen tegen het niveau-belastingtarief. Als de $ 100.000 aan het einde van acht maanden was gegroeid tot $ 105.000, dan zouden ze nog steeds 4% van de $ 105.000 verschuldigd zijn. Op deze manier, wanneer een belegger klaar is om een ​​investering te verkopen met een betalingsstructuur met een gelijkmatige betaling, is de laatste betaling vergelijkbaar met een back-end-belasting, hoewel het tarief meestal lager is.