Vroege monopolies: verovering en corruptie

Monopoly, of in de exclusieve controle van een grondstof, markt of productiemiddelen, is een integraal onderdeel van de corporate en de geschiedenis van het kapitalisme. In een monopolie is alle macht geconcentreerd in de handen van een enkele dominante speler in een bepaalde industriesector.

Monopolies zijn in veel gevallen inderdaad van vitaal belang geweest om grote klussen te klaren, zoals het uitvoeren van het spoorwegproject in de 19e eeuw. Helaas staan ​​ze er ook om bekend dat ze dezelfde macht misbruiken waardoor ze zo effectief zijn. In dit artikel maken we een wandeling door de geschiedenis om de wortels van deze vastberaden visie te ontdekken. (Zie ook:  Antitrust gedefinieerd.)

Toen alle zaken klein waren

Gedurende het grootste deel van de menselijke geschiedenis werd de vorming van bedrijfsmonopolies, of zelfs machtige monarchieën, uitgesloten door de beperkingen van transport en communicatie. Iedereen kan beweren een koninkrijk te regeren, maar het levert niets op als je je onderdanen niet kunt bevelen of je soldaten kunt sturen om ze te straffen. Op dezelfde manier waren bedrijven in de meeste gevallen beperkt tot het dorp of zelfs de buurt waarin ze fysiek waren gevestigd. Verzending per paard, boot of te voet was mogelijk, maar dit zorgde voor extra kosten die de verscheepte goederen duurder maakten dan lokaal geproduceerde producten.

In die zin genoten veel van deze kleine bedrijven monopolies in hun eigen steden, maar de mate waarin ze prijzen konden vaststellen, werd beperkt door het feit dat de goederen bij te hoge prijzen in de volgende stad konden worden gekocht. Bovendien waren deze kleine bedrijven meestal familie- of gildenoperaties die de nadruk legden op kwaliteit in plaats van kwantiteit, dus er was geen druk om massaproductie te maken en de markt uit te breiden naar andere steden. De gereedschappen voor massaproductie kwamen pas beschikbaar tijdens de industriële revolutie, toen de huisjesbedrijven bijna werden uitgewist door fabrieken en sweatshops.

(Zie ook: Een onderzoek naar de ontwikkeling van de markt en financieel kapitalisme opent deuren naar persoonlijk fortuin.)

Het Oude Rome

Tijdens de heerschappij van het Romeinse rijk maakte de wereld kennis met de beste en slechtste geconcentreerde macht. In de tijd van Tiberius, de tweede Romeinse keizer en de man die de toon zette voor losbandigheid die zijn opvolgers Caligula en Nero nog verder gingen, werden door het rijk monopolies (of monopolium) gegeven aan senatoren en edelen. Deze omvatten scheepvaart, zout- en marmerwinning, graangewassen, openbare bouw en vele andere aspecten van de Romeinse industrie.1

De senatoren aan wie monopolies werden toegekend, waren verantwoordelijk voor het rapporteren van inkomsten en het verzekeren van een constante aanvoer, maar ze waren niet erg betrokken bij het bedrijf, behalve om de winsten af te vlakken. In veel gevallen werden de arbeid en het management geleverd door middel van slavernij, waarbij de hoogopgeleide slaven het grootste deel van de administratie voor hun rekening namen. Deze door slaven gesteunde monopolies hielpen Rome zijn infrastructuur met een verbazingwekkende snelheid uit te breiden.

Tegen het einde van het Romeinse rijk werd de toegenomen infrastructuur allemaal ter beschikking gesteld van een opeenvolging van onstabiele en corrupte keizers die hun uitstekende wegen gebruikten om overwonnen vijanden af ​​te voeren door middel van belastingen totdat ze in opstand kwamen. De monopolies veroorzaakten ook problemen omdat ze te veel macht gaven aan burgers die de opbrengst gebruikten om hun weg naar boven op de ladder te kopen.

Monopolie en monarchie

De eerste moderne monopolies werden gecreëerd door de verschillende monarchieën in Europa. Charters geschreven door feodale heren die grondbezit en de bijbehorende inkomsten toekenden aan loyale onderdanen tijdens de middeleeuwen, werden de titels en daden die edelen lieten zien om hun status te versterken door recht op afstamming. Aan het einde van de 16e eeuw breidden de koninklijke charters zich echter uit tot privézaken.

Een aantal vorsten verleende koninklijke charters die exclusieve scheepvaartrechten verleenden aan particuliere bedrijven. De meerderheid van deze firma’s had iemand in het bestuur met banden met de adel of andere connecties met de kroon, maar de investeerders en durfkapitalisten die de firma’s daadwerkelijk financierden, waren grotendeels afkomstig uit de nieuwe, rijke koopmansklassen (bankiers, geldschieters, reders, gilde meesters, enz.).

Regel Britannia

Dankzij koninklijke charters kon de Verenigde Oost-Indische Compagnie de specerijenmarkt veroveren en later konden de Britse Oost-Indische Compagnie hetzelfde doen, naast het feit dat ze aanzienlijke macht kregen over de scheepvaart- en handelsregels.  De monopolies die door charters werden gecreëerd, waren, met uitzondering van de Britse Oost-Indische Compagnie, erg kwetsbaar.

Toen koninklijke charters afliepen, ondermijnen concurrerende bedrijven snel het gevestigde bedrijf. Deze prijzenoorlogen snijden vaak te diep voor alle betrokkenen, waardoor de hele industrie deprimeert totdat durfkapitalisten geld hebben gestoken om nieuwe bedrijven op de gedecimeerde markt te krijgen.

Overheid en bedrijfsleven

De Britse Oost-Indische Compagnie was een uitzondering omdat ze werd geassocieerd met de opkomende Britse regering en handelde als een natie, met een eigen leger.  Toen China probeerde de illegale invoer van opium door Groot-Brittannië in het land te stoppen, sloeg het leger van de Britse Oost-Indische Compagnie het land tot onderwerping, waardoor de opiumkanalen open werden gehouden en meer vrije handelshavens werden veiliggesteld.  Zelfs toen het charter afliep, kocht het zeer vermogende bedrijf zeggenschapsbelangen in elk bedrijf dat kapitaal zocht om ermee te concurreren.

Het bedrijf en de Britse regering waren bijna niet van elkaar te onderscheiden, aangezien veel van zijn investeerders ook de zakelijke en politieke pijlers van Groot-Brittannië waren. Maar het bedrijf leed, net als het Romeinse rijk, onder zijn eigen succes. Ondanks jaren van enorme inkomsten, werd het balanceert op de rand van faillissement wanneer zijn slordige administratie van landen onder haar keizerregel veroorzaakt hongersnoden en een tekort aan arbeidskrachten dat het bedrijf ontbrak kapitaal te dekken. Door de corruptie binnen het bedrijf probeerde het het verschil goed te maken door het monopolie op Indiase thee aan te scherpen en de prijzen op te drijven.  Dit droeg bij aan de Boston Tea Party in 1773 en droeg bij aan de vurigheid die leidde tot de Amerikaanse Revolutie.

De Britse regering formaliseerde vervolgens haar relatie met de Britse Oost-Indische Compagnie door deze in een reeks wetten en voorschriften over te nemen. De regering bestuurde de koloniën van het bedrijf, maar baseerde het ambtenarenapparaat op het bedrijf en bemande het in veel gevallen met precies hetzelfde personeel. Het belangrijkste verschil was dat de koloniën nu deel uitmaakten van het Verenigd Koninkrijk en dat hun inkomsten naar de staatskas vloeiden in plaats van naar het bedrijf. Het bedrijf behield enkele van zijn privileges door de theehandel nog een paar decennia te beheren, maar het werd een tandeloze leeuw die op de hielen zat van het Britse parlement, dat het bedrijf begon te ontdoen van al zijn charters, licenties en privileges tussen 1833 en 1873. In 1874 werd de Britse Oost-Indische Compagnie definitief opgeheven.

Het komt neer op

Een groot deel van de economische welvaart die Engeland genoot van de jaren 1600 tot het begin van de 20e eeuw was te danken aan de eenrichtingshandelssystemen die de Britse Oost-Indische Compagnie oplegde aan haar koloniën over de hele wereld. De goederen uit de Amerikaanse koloniën waren bijvoorbeeld in ruwe vorm die in Engelse fabrieken werden verwerkt en tegen een premie werden terugverkocht. Het is moeilijk te zeggen dat het monopolie het Britse rijk heeft geschapen, maar het heeft het zeker in stand gehouden. En hoewel er werd beweerd dat de zon nooit onderging in het Britse rijk, deed het dat uiteindelijk wel.