Verhandelbaar certificaat van aanbetaling (NCD)
Wat is een verhandelbaar depositocertificaat (NCD)?
Een verhandelbaar depositocertificaat (NCD), ook wel bekend als een jumbo-cd, is een depositocertificaat (cd) met een minimale nominale waarde van $ 100.000 , hoewel NCD’s doorgaans $ 1 miljoen of meer bedragen. Ze worden gegarandeerd door de bank en kunnen doorgaans worden verkocht op een zeer liquide secundaire markt, maar ze kunnen niet vóór de vervaldag worden verzilverd.
Vanwege hun grote coupures worden NCD’s het vaakst gekocht door grote institutionele beleggers die ze doorgaans gebruiken als een manier om te beleggen in effecten met een laag risico en een lage rente. Een Yankee-cd is een voorbeeld van een NCD.
Belangrijkste leerpunten
- Verhandelbare depositocertificaten zijn cd’s met een minimale nominale waarde van $ 100.000.
- Ze worden gegarandeerd door banken, kunnen niet worden terugbetaald vóór hun vervaldatum en kunnen doorgaans worden verkocht op zeer liquide secundaire markten.
- Samen met Amerikaans schatkistpapier worden ze beschouwd als een waardepapier met een laag risico en een lage rente.
Een verhandelbaar depositocertificaat (NCD) begrijpen
Een NCD is van korte duur, met looptijden variërend van twee weken tot een jaar. De rente wordt gewoonlijk tweemaal per jaar of op de vervaldag betaald, of het instrument wordt gekocht met een korting op de nominale waarde. Rentetarieven zijn onderhandelbaar en het rendement van een NCD is afhankelijk van de geldmarktomstandigheden.
Geschiedenis van NCD’s
NCD’s werden in 1961 geïntroduceerd door First National City Bank of New York, nu Citibank. Het instrument stelde banken in staat fondsen te werven die konden worden gebruikt voor kredietverlening. NCD’s zijn ontworpen om een depositotekort te verminderen dat banken in het afgelopen decennium had getroffen. Veel bankspaarders hebben hun geld overgeboekt van betaalrekeningen, die geen rente betaalden, naar andere investeringen, zoals schatkistpapier (T-bills), handelspapier en bankaccepten.
De First National City Bank of New York leende $ 10 miljoen aan staatsobligaties uit aan een New Yorkse makelaar die ermee instemde om transacties in cd’s te accepteren. Hierdoor ontstond een secundaire markt waarop de NCD’s konden handelen. In 1966 hadden investeerders $ 15 miljard aan uitstaande NCD’s. Dat bedrag groeide tot meer dan $ 30 miljard in 1970 en $ 90 miljard in 1975.
Deelnemers aan de markt voor NCD’s zijn voornamelijk vermogende particulieren en instellingen, zoals bedrijven, verzekeringsmaatschappijen, pensioenfondsen en onderlinge fondsen. De markt trekt mensen aan die op zoek zijn naar een rendement op contanten in een liquide belegging met een laag risico.
$ 250.000
Het bedrag tot waartoe de FDIC een NCD verzekert.
Voordelen van NCD’s
Een kenmerk van de NCD is het lage risico. NCD’s zijn verzekerd door de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC) voor maximaal $ 250.000 per deposant per bank. Dit werd verhoogd van $ 100.000 in 2010 met de goedkeuring van de Dodd-Frank Wall Street Reform and Consumer Protection Act. Daarom trekt het product diegenen aan die zouden investeren in andere beleggingen met een laag risico, zoals Amerikaans schatkistpapier.
Dat gezegd hebbende, worden NCD’s over het algemeen als riskanter beschouwd in vergelijking met T-bills, die worden gesteund door het volledige vertrouwen en krediet van de Amerikaanse regering. Als zodanig bieden NCD’s hogere rentetarieven in vergelijking met die van schatkistpapier.
NCD’s bieden hogere rentetarieven dan schatkistpapier.
Nadelen van NCD’s
De meeste NCD’s zijn niet opvraagbaar, wat betekent dat de bank het instrument niet vóór de vervaldatum kan aflossen. Als een bank de NCD echter kan bellen, gebeurt dat wanneer de rente daalt. Daarom zullen beleggers moeite hebben om een andere NCD te vinden die een vergelijkbare rente betaalt. Het initiële tarief voor de NCD-houder zal hoger zijn om de belegger voor dit risico te compenseren.