Bijna geld

Wat is in de buurt van geld?

Bijna-geld, ook wel quasi-geld of kasequivalenten genoemd, is een financiële-economische term die niet-contante activa beschrijft die zeer liquide zijn en gemakkelijk in contanten kunnen worden omgezet.

Inzicht in bijna geld

Bijna geld is een term die analisten gebruiken om de liquiditeit en nabijheid van financiële overzichten en het beheer van de geldhoeveelheid. Bijna geld kan ook belangrijk zijn bij alle soorten vermogensbeheer, aangezien de analyse ervan een barometer biedt voor de liquiditeit van contanten, de conversie van kasequivalenten en het risico.

Bijna geld en bijna geld (of bijna geld) hebben al decennia lang een grote invloed op financiële analyse en economische overwegingen. Financiële analisten beschouwen bijna geld als een belangrijk concept voor het testen van de liquiditeit. Centrale banken en economen gebruiken het concept van bijna geld bij het bepalen van de verschillende niveaus van de geldhoeveelheid, waarbij de nabijheid van bijna geld dient als een factor voor het classificeren van activa als M1, M2 of M3.

Bijna-geld verwijst in het algemeen volledig naar al het bijna-geld van een entiteit. De nabijheid van bijna geld zal variëren afhankelijk van de werkelijke tijdsbestekken tot contante conversie. Andere factoren die van invloed zijn op bijna geld, kunnen ook transactiekosten of boetes in verband met opnames zijn.

Voorbeelden van bijna-geldactiva zijn onder meer spaarrekeningen, depositocertificaten (cd’s), vreemde valuta, geldmarktrekeningen, verhandelbare effecten en schatkistpapier (T-bills). Over het algemeen zullen bijna-geldactiva die worden opgenomen in bijna-geld-analyse variëren afhankelijk van het type analyse.

Persoonlijk vermogensbeheer

Bij risicotolerantie van een belegger beïnvloedt. Bijna geld omvat over het algemeen activa die een belegger binnen een paar dagen of maanden gemakkelijk in contanten kan omzetten. Beleggers die sterk afhankelijk zijn van de hoge liquiditeit van bijna-geld, zullen kiezen voor kortetermijnopties met een zeer laag risico, zoals hoogrentende spaarrekeningen, geldmarktrekeningen, halfjaarlijkse cd’s en T-bills, die lage jaarlijkse retourneert met weinig risico op verlies.

Beleggers met een hogere geldvoorraad kunnen mogelijk de nabijheid van bijna geld verder uitbreiden om een ​​hoger rendement te behalen. Tweejarige cd’s hebben bijvoorbeeld een langere looptijdhorizon met een hoger verwacht rendement en bevinden zich daarom verder weg in het spectrum dan een zesmaands cd.

Naast keuzes met een laag risico in de buurt van geld, hebben beleggers ook opties met een hoger risico, zoals aandelen. Deze investeringen kunnen in ongeveer een paar dagen worden omgezet in contanten door middel van verhandeling op de markt, waardoor ze op zeer korte termijn dichtbij komen. De volatiliteit en het risico van aandeleninvesteringen kunnen er echter toe leiden dat beleggers minder hoeven te verzilveren voor een onmiddellijke behoefte.

Bedrijfsliquiditeit

Het concept van bijna geld en nabijheid van bijna geld is een integraal onderdeel van de analyse van financiële overzichten voor bedrijven. Het wordt gevonden in de kern van de liquiditeitsanalyse van de balans. Hier wordt de nabijheid van bijna-gelden geïllustreerd door twee essentiële verhoudingen: de snelle verhouding en de stroomverhouding.

De quick ratio kijkt naar activa met de kortste nabijheid, meestal 90 dagen. Deze activa omvatten kasequivalenten, verhandelbare effecten en vorderingen. Door de combinatie van deze snelle activa te delen door de kortlopende verplichtingen, krijgt u de verhouding tussen de meest liquide activa van een bedrijf en de kortlopende verplichtingen.

Deze ratio, vaak op twee manieren bekeken, toont de waarde van snelle activa per $ 1 aan kortlopende verplichtingen of het dekkingsniveau van snelle activa ten opzichte van kortlopende verplichtingen. In het algemeen geldt: hoe hoger de quick ratio, hoe beter een bedrijf in staat is om zijn kortlopende verplichtingen met zijn meest liquide middelen te dekken.

De huidige ratio duwt iets verder uit in het nabijheidsspectrum met activa die minder liquide zijn dan snelle activa, maar die nog steeds binnen een jaar in contanten kunnen worden omgezet. De huidige ratio onderzoekt de liquiditeit van een bedrijf over een tijdshorizon van een jaar door alle vlottende activa van een bedrijf te delen door zijn kortlopende verplichtingen.

De geldhoeveelheid

De analyse en integraties van geldvoorraadtechnieken door economen breiden de nabijheid van het concept van bijna geld verder uit door bijna geldactiva op te splitsen in nabijheidsniveaus. Deze niveaus zijn geclassificeerd als M1, M2 en M3.

De Federal Reserve (Fed) heeft over het algemeen drie hefbomen die het kan gebruiken om de geldhoeveelheid te beïnvloeden. Deze hefbomen zijn open-markttransacties, de federale fondsenrente en bankreserve-eisen. Het aanpassen van een of meer van deze hendels kan de geldhoeveelheid en de verschillende niveaus beïnvloeden. Het niveau van de geldhoeveelheid kan dus belangrijk zijn bij een uitgebreide beleidsanalyse van de centrale bank.

Bij het nemen van beslissingen van de centrale bank zullen federale economen meestal de implicaties van M1, M2 en M3 in overweging nemen.

• M1 richt zich op contant geld en sluit bijna geld uit. Dit wordt ook wel smal geld genoemd en omvat contant geld, munten, direct opvraagbare deposito’s en alle activa op de lopende rekening.
• De M2-geldvoorraad omvat bijna-geld en heeft een tussenliggende nabijheid. Het omvat alles in M1, plus spaardeposito’s, termijndeposito’s van minder dan $ 100.000 en geldmarktfondsen voor particulieren.
• M3 is de breedste beoordeling van de geldhoeveelheid. Ook bekend als breed geld, heeft het de langste conversietoeslag. M3 omvat M1 en M2, plus langerlopende en grotere termijndeposito’s, evenals institutionele geldmarktfondsen.