Algemene liquiditeitsratio

Wat is de algehele liquiditeitsratio?

De algehele liquiditeitsratio is de maatstaf van het vermogen van een bedrijf om zijn uitstaande verplichtingen te betalen met zijn activa. De totale liquiditeitsratio wordt berekend door de totale activa te delen door het verschil tussen de totale verplichtingen en voorwaardelijke reserves. Deze ratio wordt zowel in de verzekeringssector als bij de analyse van financiële instellingen gebruikt.

Belangrijkste leerpunten

De algehele liquiditeitsratio wordt in de verzekeringssector gebruikt om te bepalen of een verzekeraar financieel gezond en solvabel genoeg is om zijn verplichtingen te dekken.
Het kan ook worden gebruikt in de context van financiële instellingen, zoals banken.
De formule om de algehele liquiditeitsratio te berekenen is: [Totale activa / (Totale passiva – voorwaardelijke reserves)].
Een lage algehele liquiditeitsratio zou erop kunnen wijzen dat de financiële instelling of verzekeringsmaatschappij in financiële problemen verkeert.
De algehele liquiditeitsratio staat in contrast met de current ratio en quick ratio, die beide meer gericht zijn op lopende verplichtingen die binnen de komende 12 maanden vervallen.

Hoe de algemene liquiditeitsratio wordt gebruikt

Regelgevers gebruiken financiële maatstaven, zoals de algehele liquiditeitsratio, om te bepalen of een verzekeraar, bank of ander bedrijf financieel gezond en solvabel genoeg is om zijn verplichtingen te dekken. Financiële maatschappijen en verzekeringsmaatschappijen gebruiken de cash die hun activiteiten genereren om rendement te behalen. Een bank kan bijvoorbeeld gelden ontvangen van klantendeposito’s gebruiken om hypotheken en andere leningen te verstrekken. Het saldo van klantendeposito’s dat overblijft, kan als contant worden aangehouden of kan worden belegd in liquide middelen.

Verzekeringsmaatschappijen ontvangen geld in de vorm van premiebetalingen door polishouders, en zij zijn op hun beurt aansprakelijk voor de dekkingsvoordelen die ze garanderen door verzekeringspolissen. Afhankelijk van de duur van de polis kan de aansprakelijkheid variëren van enkele maanden tot enkele jaren. Verplichtingen die binnen de volgende periode van twaalf maanden vervallen, worden beschouwd als kortlopende verplichtingen.

De hoeveelheid geld die een financiële instelling of verzekeraar direct beschikbaar moet houden om zijn verplichtingen te dekken, wordt bepaald door toezichthouders. Regelgevers onderzoeken de liquiditeitsratio’s om te bepalen of het bedrijf voldoet aan zijn wettelijke vereisten. De formule om de algehele liquiditeitsratio te berekenen is: [Totale activa / (Totale passiva – voorwaardelijke reserves)]. In deze berekening verwijzen voorwaardelijke reserves naar fondsen voor regenachtige dagen die door verzekeringsmaatschappijen worden aangehouden om onverwachte uitgaven te helpen dekken in tijden van financiële stress.

Inzicht in de algehele liquiditeitsratio

Een lage algehele liquiditeitsratio zou erop kunnen wijzen dat de financiële instelling of verzekeringsmaatschappij in financiële problemen verkeert, hetzij door een slecht operationeel beheer, een slecht risicobeheer of een slecht beleggingsbeheer. Om aan de wettelijke vereisten te voldoen en voldoende middelen te garanderen om haar verplichtingen te dekken, proberen de meeste kredietverstrekkers en verzekeraars hun algehele liquiditeitsratio te verbeteren.

Een hoge algehele liquiditeitsratio is echter ook niet per se goed, vooral niet als de vlottende activa een hoog percentage van de totale activa van het bedrijf vertegenwoordigen. Een groot deel van de vlottende activa betekent dat het bedrijf mogelijk niet voldoende investeert om een hoog rendement op het vermogen te behalen, maar dat het zich in plaats daarvan uitsluitend op liquiditeit richt.