Pariteit
Wat is pariteit?
Pariteit verwijst naar de toestand waarin twee (of meer) dingen gelijk zijn aan elkaar. Het kan dus verwijzen naar twee effecten met dezelfde waarde, zoals een converteerbare obligatie en de waarde van de aandelen als de obligatiehouder ervoor kiest om te converteren in gewone aandelen. De term ” nominale waarde ” voor een obligatie is vergelijkbaar met pariteit in die zin dat het suggereert dat de obligatie wordt verkocht voor de oorspronkelijke nominale waarde. De term “pariteit” wordt vaak gebruikt op de financiële markten bij het omgaan met aandelen, obligaties en valutakoersen.
Belangrijkste leerpunten
- Pariteit verwijst naar de toestand waarin twee (of meer) dingen gelijk zijn aan elkaar.
- Pariteit kan verwijzen naar twee effecten met dezelfde waarde, zoals een converteerbare obligatie en de waarde van de aandelen als de obligatiehouder ervoor kiest om te converteren in gewone aandelen.
- Pariteit is ook te vinden op de valutamarkten waar valuta’s die tegen pariteit staan een wisselkoersverhouding van één op één hebben.
Pariteit begrijpen
Op een financiële markt waar een effect of investering wordt uitgewisseld, treedt pariteit op wanneer alle makelaars die op hetzelfde effect bieden een gelijkwaardige status hebben vanwege identieke biedingen. Wanneer pariteit optreedt, moet de markt bepalen welke biedende makelaar de zekerheid op alternatieve wijze zal verkrijgen. Het winnende bod wordt dus doorgaans toegekend door middel van een willekeurige trekking.
Pariteit met aandelen en obligaties
Veel investeerders moeten beslissingen nemen over de waarde van twee verschillende investeringen. Een converteerbare obligatie die door een bedrijf is uitgegeven, stelt een belegger bijvoorbeeld in staat om een obligatie te bezitten en een rente te verdienen. De obligatie wordt echter geleverd met de optie om de obligatie om te zetten in een vast aantal gewone aandelen.
Stel dat een belegger een bedrijfsobligatie van $ 1.000 kan bezitten met een marktprijs van $ 1.200, of de obligatie kan omzetten in 100 gewone aandelen. Als de marktprijs van het aandeel $ 12 is, is de marktwaarde van de 100 aandelen ook $ 1.200. Als gevolg hiervan zijn de obligatie en het aandeel op pariteit.
Pariteit op de forexmarkten
Pariteit wordt ook gevonden op valutamarkten ( forex ). Valuta’s zijn gelijk wanneer de wisselkoersverhouding precies één op één is. Bedrijven die in de Verenigde Staten zijn gevestigd en activiteiten hebben in het buitenland, moeten Amerikaanse dollars in andere valuta omrekenen. Als een Amerikaans bedrijf bijvoorbeeld zaken doet in Frankrijk, kan het bedrijf Amerikaanse dollars omzetten in euro’s en die euro’s overmaken om zijn Franse bedrijfsactiviteiten te financieren. Als de wisselkoers $ 1 tot € 1 is, zijn de valuta gelijk.
Pariteit in koopkracht
Koopkrachtpariteit (PPP) is een methode om de koopkracht tussen landen te vergelijken. PPP vergelijkt de kosten van een mand met goederen in het ene land met de kosten van dezelfde goederen in een ander land. De koopkrachtpariteit past zich echter aan de wisselkoersen tussen de twee landen aan. Met andere woorden, de twee vergelijkbare producten zouden in beide landen dezelfde prijs moeten hebben na het berekenen van de wisselkoersen.
Laten we bijvoorbeeld zeggen dat een iPhone $ 600 kost in de VS. In Groot-Brittannië is de wisselkoers naar de Amerikaanse dollar $ 1,30 (het kost $ 1,30 voor elk Brits pond). Dus in Groot-Brittannië, als een iPhone ongeveer 460 pond kost, zou er een gelijkwaardige koopkracht zijn, aangezien 460 pond gelijk is aan $ 600 tegen een wisselkoers van $ 1,30. Als de Britse iPhone echter meer of minder dan 460 pond kost, zou er geen pariteit zijn.
Natuurlijk is pariteit in de echte wereld niet altijd haalbaar, aangezien de prijs van de Britse iPhone kan verschillen door andere factoren die uniek zijn voor Europa, zoals de distributiekosten, verpakking of lokale regelgeving.
Met risicopariteit wordt geprobeerd het risico te verkleinen en het beleggingsrendement te verhogen.
Speciale overwegingen
Risicopariteit is een activabeheerproces dat het risico beoordeelt op basis van activaklassen in plaats van de toewijzing van kapitaal. De traditionele asset-allocatiestrategie verdeelt activa tussen aandelen, obligaties en contanten. Het doel is om te zorgen voor diversificatie en om risico’s te verminderen door gebruik te maken van dit soort beleggingen. Risicopariteit wijst daarentegen dollars toe op basis van vier componenten: aandelen, krediet, rentetarieven en grondstoffen.