Passief beleggen

Passief beleggen is een  beleggingsstrategie  om het rendement te maximaliseren door kopen en verkopen tot een minimum te beperken. Indexbeleggen in één gemeenschappelijke passieve beleggingsstrategie waarbij beleggers een representatieve benchmark kopen, zoals de S&P 500-index, en deze gedurende een lange tijdshorizon aanhouden.

Passief beleggen staat in contrast met actief beleggen.

Passief beleggen begrijpen

Passieve beleggingsmethoden proberen de vergoedingen en beperkte prestaties te vermijden die kunnen optreden bij veelvuldig handelen. Het doel van passief beleggen is om geleidelijk rijkdom op te bouwen. Passief beleggen, ook bekend als een buy-and-hold-strategie, betekent het kopen van een effect om het op lange termijn te bezitten. In tegenstelling tot actieve  handelaren, proberen passieve beleggers niet te profiteren van prijsschommelingen op korte termijn of markttiming. De onderliggende aanname van een passieve beleggingsstrategie is dat de markt in de loop van de tijd positieve rendementen boekt.

Passieve managers zijn over het algemeen van mening dat het moeilijk is om de markt te overtreffen, dus proberen ze de markt- of sectorprestaties te evenaren. Passief beleggen probeert de marktprestaties te repliceren door goed gediversifieerde portefeuilles van afzonderlijke aandelen samen te stellen, wat, indien afzonderlijk gedaan, uitgebreid onderzoek zou vereisen. Door de introductie van indexfondsen in de jaren zeventig is het veel gemakkelijker geworden om marktconform rendement te behalen. In de jaren negentig vereenvoudigden op de beurs verhandelde fondsen of  ETF’s die belangrijke indices volgen, zoals de SPDR S&P 500 ETF (SPY), het proces nog verder door beleggers toe te staan ​​indexfondsen te verhandelen alsof het aandelen waren.

Passief beleggen Voordelen en nadelen

Het aanhouden van een goed gespreide portefeuille is belangrijk voor succesvol beleggen, en passief beleggen via indexering is een uitstekende manier om diversificatie te bereiken. Indexfondsen spreiden het risico breed door alle of een representatieve steekproef van de effecten in hun doelbenchmarks aan te houden. Indexfondsen volgen een doelbenchmark of -index in plaats van op zoek te gaan naar winnaars, dus vermijden ze voortdurend effecten te kopen en verkopen. Als gevolg hiervan hebben ze lagere vergoedingen en bedrijfskosten dan actief beheerde fondsen. Een indexfonds biedt eenvoud als een gemakkelijke manier om in een gekozen markt te beleggen, omdat het ernaar streeft een index te volgen. Het is niet nodig om individuele beheerders te selecteren en te volgen, of een keuze te maken uit beleggingsthema’s.

Passief beleggen is echter onderhevig aan het totale marktrisico. Indexfondsen volgen de hele markt, dus als de algemene aandelenmarkt of obligatiekoersen dalen, doen indexfondsen dat ook. Een ander risico is het gebrek aan flexibiliteit. Het is beheerders van indexfondsen doorgaans verboden om defensieve maatregelen te nemen, zoals het verkleinen van een positie in aandelen, zelfs als de beheerder denkt dat de aandelenkoersen zullen dalen. Passief beheerde indexfondsen hebben te maken met prestatiebeperkingen, aangezien ze zijn ontworpen om rendementen te bieden die hun referentie-index nauw volgen, in plaats van outperformance na te streven. Ze overtreffen zelden het rendement op de index, en meestal iets minder als gevolg van de exploitatiekosten van het fonds.

Enkele van de belangrijkste voordelen van passief beleggen zijn:

• Ultralage kosten:  er is niemand die aandelen uitkiest, dus toezicht is veel minder duur. Passieve fondsen volgen de index die ze als benchmark gebruiken.
• Transparantie:  het is altijd duidelijk welke activa in een indexfonds zitten.
• Fiscale efficiëntie:  hun buy-and-hold-strategie resulteert doorgaans niet in een enorme  vermogenswinstbelasting  voor het jaar.
• Eenvoud: het bezitten van een index of een groep indices is veel gemakkelijker te implementeren en te begrijpen dan een dynamische strategie die constant onderzoek en aanpassing vereist.