Ophaalbelasting
Wat is de ophaalbelasting?
De ophaalbelasting was een successierecht die door individuele staten werd geheven, waardoor ze konden delen in de opbrengsten en inkomsten van federale successierechten. Hoewel staten een deel van de federale vermogensoverdrachtsbelasting van een persoon konden claimen, verhoogde de ophaalbelasting de belastingplicht van het landgoed niet.
De ophaalbelasting werd afgebouwd met de goedkeuring van de Economische Groei Tax Relief Reconciliation Act (EGTRRA) van 2001 en werd volledig beëindigd in 2005.1 Sommige staten vervingen de ophaalbelasting door hun eigen nieuwe successierechten.
Belangrijkste leerpunten
- Een ophaalbelasting was een successierecht die door individuele staten werd geheven, waardoor ze konden delen in de inkomsten uit federale successierechten.
- De ophaalbelasting werd in 2001 afgebouwd en in 2005 afgeschaft.
- Deze belasting verhoogde de belastingplicht van een landgoed niet, maar gaf staten een deel van de successierechten van de federale overheid.
- Nadat de ophaalbelasting was ingetrokken, hebben een aantal staten hun eigen successierechten aangenomen – 12 staten en DC innen deze belastingen vanaf 2021.
Inzicht in de ophaalbelasting
Individuen hebben het recht om hun persoonlijke bezittingen na hun overlijden over te dragen aan hun erfgenamen. Dit kunnen contanten, onroerend goed, trusts, bedrijfsactiva, effecten en andere beleggingen zijn. Maar er is een prijs die de erfgenamen van een persoon moeten betalen. De federale overheid int een belasting op deze activa na het bepalen van de reële marktwaarde (FMV) van de activa. De maatstaf van heffing wordt berekend na aftrek van bepaalde aftrekposten en kortingen.
De ophaalbelasting werd ook wel sponsbelasting genoemd. Dat komt omdat het werd gezien als een afsplitsing van de belastingen die door de federale overheid werden geïnd. Het heeft geen aanvullende aansprakelijkheid voor een te betalen nalatenschap beoordeeld. In plaats daarvan vertegenwoordigde het een verdelingsregeling tussen staten en de federale overheid voor de successierechten die op federaal niveau door de Internal Revenue Service (IRS) worden geïnd. Het was een handige manier voor staten om te delen in federale successierechten zonder hun eigen richtlijnen te hoeven opstellen en door wetgevende hoepels te springen.
De kosten voor het innen van successierechten zijn onevenredig hoog, aangezien er niet zoveel mensen zijn met landgoederen die aan de minimumdrempel voldoen. Er is veel auditing en papierwerk betrokken bij het afwikkelen van landgoederen, en de ophaalbelasting heeft die last bij de federale overheid gelaten, terwijl staten konden delen in de opbrengsten.
Toen de pick-up- of sponsbelasting in 2001 werd uitgefaseerd, hebben een aantal verschillende staten nieuwe wetten aangenomen waardoor ze successierechten konden blijven innen. Vanaf 2021 innen 12 staten en het District of Columbia successierechten, met uitsluitingsbedragen variërend van $ 1 miljoen tot $ 5,93 miljoen. Sommige staten heffen successierechten, die verschillen van successierechten doordat de individuen die de opbrengst van een nalatenschap ontvangen, en niet de nalatenschap zelf, verantwoordelijk zijn voor het betalen van de staatsbelastingen wanneer ze een aanvraag indienen.
Onroerende voorheffing vormt minder dan 1% van alle staatsinkomsten.
Speciale overwegingen
Federalesuccessierechten bestaanal sinds 1916 en hebben in de loop der jaren veel veranderingen ondergaan, ook toen deTax Cuts and Jobs Act (TCJA) van 2017 werd aangenomen. Aanvankelijk verdubbelde de drempel voor successierechten. Voor 2021 bedroeg de drempel $ 11,7 miljoen voor een individuele indiener, wat betekent dat een nalatenschap met een waarde lager dan dit bedrag geen successierechten hoeft te betalen – althans op federaal niveau. De nieuwe hogere drempels betekenen dat er minder successierechten worden geïnd en dat er minder mensen een dossier moeten indienen.
De Tax Cuts and Jobs Act van 2017 verhoogde de drempel, waardoor minder mensen verantwoordelijk waren voor het betalen van successierechten.
Als er geen actie wordt ondernomen door president Biden en het door de Democraten gecontroleerde congres, zullen de huidige verheven vrijstellingsbedragenbegin 2026worden teruggebracht tot $ 5 miljoen per persoon, gecorrigeerd voor inflatie. Sommige commentatoren denken dat het waarschijnlijk is dat president Biden, die veel campagne gevoerd om het huidige belastingregime te hervormen, zal proberen deze veranderingen eerder door te voeren.
Dat is goed nieuws voor staten die nog steeds de belasting innen. Als de federale overheid de federale successierechten uiteindelijk volledig had afgeschaft, hadden veel staten misschien overwogen om deze ook te schrappen, in het besef dat de administratieve kosten voor het controleren en innen van successierechten op staatsniveau van relatief weinig mensen de potentiële inkomsten misschien niet waard zijn.