Winst privatiseren en verliezen socialiseren
Wat is het privatiseren van winsten en het socialiseren van verliezen?
Het privatiseren van winsten en socialiseren verliezen verwijst naar de praktijk van de behandeling van bedrijf de winst als de rechtmatige eigendom van de aandeelhouders en de vennootschap verliezen als een verantwoordelijkheid die de samenleving moet schouder. Met andere woorden, de winstgevendheid van bedrijven is strikt in het voordeel van hun aandeelhouders. Maar als de bedrijven falen, zijn de gevolgen – de verliezen en het herstel – de verantwoordelijkheid van het grote publiek.
Belangrijkste leerpunten
- Het privatiseren van winsten en het socialiseren van verliezen is de gewoonte om aandeelhouders te laten profiteren van bedrijfsinkomsten, terwijl de samenleving verantwoordelijk wordt gehouden voor hun verliezen.
- Verlies-socialisatie verwijst over het algemeen naar een soort overheidsinterventie, hetzij door middel van reddingsoperaties of subsidies.
- De uitdrukking privatisering van winsten en socialisatie van verliezen heeft een aantal synoniemen, waaronder socialisme voor de rijken, kapitalisme voor de armen en citroensocialisme.
- Verdedigers van het concept van privatisering van winsten en socialisatie van verliezen rechtvaardigen deze praktijk door te stellen dat sommige bedrijven te groot zijn om failliet te gaan.
Inzicht in het privatiseren van winsten en het socialiseren van verliezen
De basis van dit concept is dat winsten en verliezen anders worden behandeld. Wanneer bedrijven, zelfs bedrijven die openbaar worden verhandeld, winstgevend zijn, zijn het de aandeelhouders die de vruchten plukken. Daarom profiteert slechts een bepaalde groep mensen. Maar wanneer de verliezen die deze bedrijven lijden enorm zijn, moeten de belastingbetalers de dupe worden.
Het idee om winsten te privatiseren en verliezen te socialiseren komt over het algemeen in de vorm van een soort tussenkomst van regeringen. Dit kan zijn door middel van reddingsoperaties of een aantal subsidies.
Grote bedrijven, hun leidinggevenden en hun aandeelhouders kunnen grotendeels profiteren van overheidssubsidies en reddingsacties vanwege hun vermogen om via lobbyisten invloed te cultiveren of te kopen. Tegelijkertijd beweren verdedigers van controversiële subsidies en reddingsoperaties dat sommige bedrijven te groot zijn om te mislukken.
Deze grondgedachte is gebaseerd op de aanname dat als ze instorten, dit economische neergang zou veroorzaken en veel ernstiger gevolgen zou hebben voor de werkende bevolking en de middenklasse dan reddingsacties. Dit was de basis voor de reddingsoperaties die aan de grote banken en autofabrikanten werden gegeven na de economische crisis van 2007.
De mensen die controversiële subsidies en reddingsoperaties verdedigen, beweren dat sommige bedrijven te groot zijn om failliet te gaan en verliezen nodig hebben om gesocialiseerd te worden.
De uitdrukking privatisering van winsten en socialisatie van verliezen heeft een aantal synoniemen, waaronder socialisme voor de rijken, kapitalisme voor de armen en citroensocialisme. Het laatste werd bedacht in een New York Times-opinie uit 1974 over het besluit van de staat New York om twee halfafgewerkte energiecentrales te kopen van het worstelende elektriciteitsbedrijf ConEd voor $ 500 miljoen.
Voorbeeld van het privatiseren van winsten en het socialiseren van verliezen
Een van de meest recente voorbeelden van privatisering van winsten en socialisatie van verliezen is het redden van banken, verzekeraars en autofabrikanten na de financiële crisis.
Het Troubled Asset Relief Program (TARP) van 2008 machtigde de Amerikaanse schatkist onder de regering van president Barack Obama om $ 700 miljard aan belastinggeld uit te geven om deze bedrijven te redden, waarvan er vele hebben bijgedragen aan de crisis door roekeloos – en voor een tijdje enorm winstgevend – beleggingen in risicovolle door hypotheken gedekte derivaten. In werkelijkheid werd echter slechts $ 426,4 miljard daadwerkelijk gebruikt.
Sommige werknemers van de falende firma’s kregen bonussen van meerdere miljoenen dollars, ondanks het feit dat ze geld van TARP en de Federal Reserve (Fed) accepteerden. Daarentegen verloren 861.664 gezinnen hun huis door executie in 2008. De media en het publiek beschouwden dit contrast algemeen als een voorbeeld van de steun die rijke mensen van de overheid krijgen ten koste van de gewone burger.