Project financiering
Wat is projectfinanciering?
Projectfinanciering is de financiering (financiering) van langetermijninfrastructuur, industriële projecten en openbare diensten met behulp van een financiële structuur zonder verhaal of met beperkte middelen. De schulden en het eigen vermogen die worden gebruikt om het project te financieren, worden terugbetaald uit de cashflow die door het project wordt gegenereerd.
Projectfinanciering is een leningsstructuur die primair afhankelijk is van de cashflow van het project voor terugbetaling, waarbij de activa, rechten en belangen van het project als secundair onderpand worden aangehouden. Projectfinanciering is vooral aantrekkelijk voor de particuliere sector omdat bedrijven grote projecten buiten de balans kunnen financieren.
Niet alle infrastructuurinvesteringen worden gefinancierd met projectfinanciering. Veel bedrijven geven traditionele schulden of aandelen uit om dergelijke projecten uit te voeren.
Projectfinanciering begrijpen
De projectfinancieringsstructuur voor een build, exploitatie en overdracht (BOT) -project omvat meerdere sleutelelementen.
Projectfinanciering voor BOT-projecten omvat doorgaans een Special Purpose Vehicle (SPV). De enige activiteit van het bedrijf is het uitvoeren van het project door de meeste aspecten uit te besteden via constructie- en exploitatiecontracten. Omdat er tijdens de bouwfase van nieuwbouwprojecten geen inkomstenstroom is, vindt schuldendienst alleen plaats tijdens de exploitatiefase.
Om deze reden nemen partijen grote risico’s tijdens de bouwfase. De enige inkomstenstroom tijdens deze fase is doorgaans een afnameovereenkomst of een stroomafnameovereenkomst. Omdat er beperkte of geen verhaalsmogelijkheden zijn bij de sponsors van het project, zijn aandeelhouders van het bedrijf doorgaans aansprakelijk tot de omvang van hun aandelenbezit. Het project blijft buiten balans voor de sponsors en voor de overheid.
Buiten de balans
Projectschuld wordt doorgaans aangehouden in een voldoende minderheidsbestuurder die niet geconsolideerd is op de balans van de respectievelijke aandeelhouders. Dit vermindert de impact van het project op de kosten van de bestaande schulden en capaciteit van de aandeelhouders. Het staat de aandeelhouders vrij om hun schuldcapaciteit aan te wenden voor andere investeringen.
Tot op zekere hoogte kan de overheid projectfinanciering gebruiken om projectschulden en -verplichtingen buiten de balans te houden, zodat ze minder fiscale ruimte innemen. Fiscale ruimte is de hoeveelheid geld die de overheid kan uitgeven boven wat ze al investeert in openbare diensten zoals gezondheidszorg, welzijn en onderwijs. De theorie is dat een sterke economische groei de overheid meer geld zal opleveren door extra belastinginkomsten doordat meer mensen werken en meer belasting betalen, waardoor de overheid meer geld kan uitgeven aan openbare diensten.
Belangrijkste leerpunten
- Projectfinanciering is de financiering (financiering) van langetermijninfrastructuur, industriële projecten en openbare diensten met behulp van een financiële structuur zonder verhaal of met beperkte middelen.
- Een debiteur met een non-recourse lening kan na de inbeslagname van het goed niet worden vervolgd voor enige aanvullende betaling.
- Projectschuld wordt doorgaans aangehouden in een voldoende minderheidsbestuurder die niet wordt geconsolideerd op de balans van de respectieve aandeelhouders (dat wil zeggen, het is een post buiten de balanstelling).
Financiering zonder verhaal
Bij het in gebreke blijven van een lening, geeft regresfinanciering geldschieters volledige aanspraak op het vermogen of de cashflow van aandeelhouders. Projectfinanciering levert daarentegen de projectvennootschap op als een SPV met beperkte aansprakelijkheid. Het verhaal van de kredietverstrekkers is dus hoofdzakelijk of volledig beperkt tot de activa van het project, met inbegrip van voltooiings- en uitvoeringsgaranties en obligaties, ingeval de projectonderneming in gebreke blijft.
Een belangrijke vraag bij non-recourse financiering is of er zich omstandigheden kunnen voordoen waarin de kredietverstrekkers een beroep kunnen doen op (een deel van) het vermogen van de aandeelhouders. Een opzettelijke inbreuk door de aandeelhouders kan de kredietgever een beroep doen op activa.
Toepasselijk recht kan de mate waarin de aansprakelijkheid van aandeelhouders kan worden beperkt, beperken. Aansprakelijkheid voor persoonlijk letsel of overlijden is bijvoorbeeld doorgaans niet onderhevig aan uitsluiting. Schulden zonder verhaal worden gekenmerkt door hoge kapitaaluitgaven, lange uitleentermijnen en onzekere inkomstenstromen. Het overnemen van deze leningen vereist vaardigheden op het gebied van financiële modellering en een gedegen kennis van het onderliggende technische domein.
Om tekorten te voorkomen, zijn de loan-to-value (LTV) -ratio’s meestal beperkt tot 60% bij leningen zonder regres. Kredietverstrekkers leggen kredietnemers hogere kredietnormen op om de kans op wanbetaling te minimaliseren. Vanwege het grotere risico zijn non-regresleningen rentetarieven hoger dan regresleningen.
Regres versus non-regresleningen
Als twee mensen grote activa willen kopen, zoals een huis, en de een een regreslening ontvangt en de ander een regreslening, zijn de maatregelen die de financiële instelling tegen elke lener kan ondernemen anders.
In beide gevallen kunnen de huizen worden gebruikt als onderpand, wat betekent dat er beslag op kan worden gelegd als een van de leners in gebreke blijft. Om kosten terug te verdienen wanneer de leners in gebreke blijven, kunnen de financiële instellingen proberen de huizen te verkopen en de verkoopprijs gebruiken om de bijbehorende schuld af te betalen. Als de eigendommen voor minder dan het verschuldigde bedrag worden verkocht, kan de financiële instelling alleen de schuldenaar vervolgen met de regreslening. De debiteur met de non-recourse lening kan na de inbeslagname van het goed niet worden vervolgd voor enige aanvullende betaling.