Overblijvend dividend
Wat is een resterend dividend?
Een restdividend is een dividendbeleid dat bedrijven gebruiken bij het berekenen van de dividenden die aan aandeelhouders moeten worden uitgekeerd, waarbij het bedrag aan dividenden dat aan aandeelhouders wordt uitgekeerd gelijk is aan de winst die overblijft nadat het bedrijf zijn investeringsuitgaven (CAPEX) en werkkapitaal heeft betaald. kosten.
Bedrijven die een restdividendbeleid gebruiken, financieren kapitaaluitgaven met beschikbare inkomsten voordat ze dividenden aan aandeelhouders uitkeren. Dit betekent dat het dollarbedrag aan dividenden dat elk jaar aan beleggers wordt uitgekeerd, varieert.
Belangrijkste leerpunten
- Het restdividendbeleid wordt door bedrijven aangenomen om voorrang te geven aan kapitaaluitgaven boven directe dividendbetalingen aan aandeelhouders.
- Bedrijven die een restdividendbeleid voeren, investeren in groeimogelijkheden uit winst voordat ze hun aandeelhouders hun dividend uitkeren.
- Het management hanteert een restdividendbeleid om te investeren in de ontwikkeling van het bedrijf, zoals het upgraden van de productiecapaciteit of het toepassen van nieuwe methoden om afval te verminderen, wat theoretisch resulteert in een grotere groei op lange termijn.
- Met een onmiddellijke verlaging van de dividenduitkeringen en schommelingen in de bedragen in de loop van de tijd, kan het management zijn beslissingen moeten rechtvaardigen tegenover aandeelhouders.
- Het restdividendbeleid wordt aangenomen op basis van de overtuiging dat beleggers geen voorkeur hebben of hun rendement in de vorm van onmiddellijke dividenden is of meerwaarden op lange termijn.
Hoe een resterend dividend werkt
Een restdividendbeleid houdt in dat bedrijven hun inkomsten eerst gebruiken om hun kapitaaluitgaven te betalen, waarbij dividenden worden betaald met de resterende gegenereerde inkomsten. De kapitaalstructuur van een bedrijf omvat doorgaans zowel langlopende schulden als eigen vermogen, waarbij kapitaaluitgaven (CAPEX) kunnen worden gefinancierd met een lening (schuld) of door meer aandelen uit te geven (eigen vermogen).
Het succes van het restdividendbeleid kan worden berekend door het nettoresultaat te delen door de totale activa om het rendement op activa te berekenen, een maatstaf die helpt bij het analyseren van de beslissing van het management.
Speciale overwegingen
Hoewel aandeelhouders de strategie van het management om inkomsten te gebruiken om kapitaaluitgaven te betalen, kunnen aanvaarden, analyseert de investeringsgemeenschap hoe goed het bedrijf activa-uitgaven gebruikt om meer inkomsten te genereren. De formule voor het rendement op activa (ROA) is het nettoresultaat gedeeld door de totale activa, en ROA is een veelgebruikte tool om de prestaties van het management te beoordelen.
Als de beslissing van de kledingfabrikant om $ 100.000 aan kapitaaluitgaven te besteden de juiste is, kan het bedrijf de productie verhogen of machines bedienen tegen lagere kosten, en beide factoren kunnen de winst vergroten. Naarmate het nettoresultaat toeneemt, verbetert de ROA-ratio en kunnen aandeelhouders in de toekomst meer bereid zijn om het restdividendbeleid te accepteren. Als het bedrijf echter lagere inkomsten genereert en de kapitaaluitgaven in hetzelfde tempo blijft financieren, dalen de dividenden van de aandeelhouders.
Vereisten voor resterend dividend
Wanneer een bedrijf inkomsten genereert, kan het bedrijf de inkomsten behouden voor gebruik in het bedrijf of de inkomsten als dividend uitkeren aan aandeelhouders. Ingehouden winsten worden gebruikt om lopende bedrijfsactiviteiten te financieren of om activa te kopen. Elk bedrijf heeft activa nodig om te kunnen functioneren, en die activa moeten in de loop van de tijd mogelijk worden geüpgraded en uiteindelijk worden vervangen. Bedrijfsmanagers moeten rekening houden met de activa die nodig zijn om het bedrijf te runnen en met de noodzaak om aandeelhouders te belonen door dividend uit te keren.
Om het restdividendbeleid te laten werken, wordt ervan uitgegaan dat de theorie van de dividendirrelevantie waar is. De theorie suggereert dat beleggers onverschillig staan tegenover welke vorm van rendement ze van een bedrijf ontvangen – of het nu gaat om dividenden of vermogenswinsten. Volgens deze theorie heeft het restdividendbeleid geen invloed op de marktwaarde van het bedrijf, aangezien beleggers dividenden en vermogenswinsten gelijk waarderen.
De berekening voor resterende dividenden gebeurt passief. Bedrijven die ingehouden winsten gebruiken om kapitaaluitgaven te financieren, hebben de neiging om het restbeleid te gebruiken. De dividenden voor beleggers zijn over het algemeen inconsistent en onvoorspelbaar.
Voorbeeld van resterende dividenden
Een kledingfabrikant houdt bijvoorbeeld een lijst bij van kapitaaluitgaven die in de komende jaren nodig zijn. In de huidige maand heeft het bedrijf $ 100.000 nodig om machines te upgraden en een nieuw apparaat te kopen. Het bedrijf genereert $ 140.000 aan inkomsten voor de maand en besteedt $ 100.000 aan kapitaaluitgaven. Het resterende inkomen van $ 40.000 wordt uitgekeerd als restdividend aan aandeelhouders, wat $ 20.000 minder is dan in elk van de afgelopen drie maanden is betaald. Aandeelhouders kunnen teleurgesteld zijn wanneer het management ervoor kiest om de dividendbetaling te verlagen, en het senior management moet de grondgedachte achter de kapitaaluitgaven uitleggen om de lagere betaling te rechtvaardigen.