Wie draagt het risico van oninbare schulden bij securitisatie?
Slechte schulden ontstaan wanneer de kredietnemers standaard op hun leningen. Dit is een van de belangrijkste risico’s die gepaard gaan met gesecuritiseerde activa, zoals door hypotheek gedekte effecten (MBS), aangezien oninbare vorderingen de kasstromen van deze instrumenten kunnen stoppen.
Het risico van dubieuze debiteuren kan echter over investeerders worden verdeeld. Afhankelijk van hoe de gesecuritiseerde instrumenten zijn gestructureerd, kan het risico volledig bij een enkele groep investeerders worden gelegd of gespreid over de hele investeringspool.
Belangrijkste leerpunten
- Securitisatie is het proces waarbij een niet-liquide actief of een groep vergelijkbare activa financieel wordt gestructureerd tot een effect dat aan investeerders wordt verkocht.
- Bij securitisatie worden veel niet-liquide activa, meestal leningen, zoals hypotheken, gebundeld tot een waardepapier dat wordt verkocht aan een investeerder die een inkomstenstroom ontvangt uit de hoofdsom en rentebetalingen op die lening.
- Er zijn twee soorten gesecuritiseerde activa: activa die als pools worden aangeboden en activa met tranches.
- Bij een pool-securitisatie zijn alle investeerders gelijk en delen ze alle risico’s. Als er sprake is van oninbare schulden op de gepoolde zekerheid, lijden alle investeerders het financiële verlies.
- Bij een tranchesecuritisatie wordt het effect opgesplitst in verschillende niveaus (tranches) die zijn opgebouwd uit activa met verschillende risicoprofielen. Lagere tranches lijden eerst verliezen op oninbare vorderingen, terwijl hogere tranches meestal niet worden beïnvloed.
Beveiliging
Securitisatie is het proces waarbij een niet-liquide activum of een groep van vergelijkbare niet-liquide activa financieel wordt gestructureerd tot een effect dat vervolgens aan investeerders kan worden verkocht. De MBS werd voor het eerst gecreëerd door handelaar Lew Ranieri in het begin van de jaren tachtig. Het werd een extreem populaire investering in de jaren negentig en begin jaren 2000. Het idee was dat het nieuwe effect zou kunnen worden verkocht op de secundaire hypotheekmarkt, waardoor beleggers aanzienlijke liquiditeit zouden krijgen op een actief dat anders behoorlijk illiquide zou zijn.
Securitisatie, met name het bundelen van activa zoals hypotheken in effecten, wordt door velen afgekeurd omdat het heeft bijgedragen aan de subprime-hypotheekcrisis van 2007. De praktijk gaat echter vandaag door.
Pools en tranches
Er zijn twee soorten securitisaties: pools en tranches. Dit is hoe ze het risiconiveau beïnvloeden waarmee beleggers worden geconfronteerd.
Zwembaden
Een eenvoudige securitisatie omvat het poolen van activa (zoals leningen of hypotheken), het creëren van financiële instrumenten en het op de markt brengen ervan aan investeerders. Inkomende kasstromen uit de leningen worden doorgegeven aan de houders van de nieuwe instrumenten. Elk instrument heeft dezelfde prioriteit bij het ontvangen van betalingen. Aangezien alle instrumenten gelijk zijn, delen ze allemaal in het risico dat aan de activa is verbonden. In dat geval dragen alle investeerders evenveel risico op oninbare vorderingen.
Tranches
In een complexer securitisatieproces worden tranches gecreëerd. Tranches vertegenwoordigen verschillende betalingsstructuren en verschillende prioriteitsniveaus voor inkomende kasstromen. In een systeem met twee tranches heeft tranche A voorrang op tranche B. Beide tranches zullen proberen een betalingsschema te volgen dat de kasstromen van de onderliggende leningen of hypotheken weerspiegelt.
Als er oninbare schulden ontstaan, zal tranche B het verlies opvangen, waardoor de cashflow wordt verlaagd, terwijl tranche A onaangetast blijft. Aangezien tranche B wordt getroffen door dubieuze debiteuren, brengt deze het meeste risico met zich mee. Beleggers zullen tranche B-instrumenten kopen tegen een kortingsprijs om het bijbehorende risiconiveau weer te geven. Als er meer dan twee tranches zijn, zal de tranche met de laagste prioriteit de verliezen als gevolg van oninbare vorderingen opvangen.
Tranches kunnen verkeerd worden gecategoriseerd door ratingbureaus, waar tranches een rating van beleggingskwaliteit hebben, ook al bevatten ze ongewenste activa, die niet van beleggingskwaliteit zijn.
Voor een portefeuille kunnen beleggers kiezen uit securitisatie-investeringen zoals prime en subprime hypotheken, hypotheekleningen, creditcardvorderingen of autoleningen. Beleggers kunnen ook een index kiezen.
Het komt neer op
Securitisatie is een manier voor beleggers om toegang te krijgen tot activa waartoe ze anders niet de kans zouden hebben, zoals hypotheken. Het is ook een manier voor bedrijven om hun balans te verkleinen en meer zaken te doen door activa zoals hypotheken te verkopen.
Securitisatie is een manier om een consistente inkomstenstroom te krijgen, hoewel het riskant kan zijn omdat veel informatie over de onderliggende activa onbekend is, zoals het geval is bij de subprime-meltdown. Wanneer er bij securitisatie oninbare vorderingen ontstaan, wordt het verlies gedeeld aangezien er meerdere investeerders zijn, maar afhankelijk van het type securitisatie wordt het verlies evenredig verdeeld als bij gepoolde securitisaties of op verschillende niveaus zoals bij tranchesecuritisaties.