Starbucks-index

Belangrijkste leerpunten

• De Starbucks Index is een maatstaf voor koopkrachtpariteit en vergelijkt de relatieve prijzen van een tall latte-koffie in 16 verschillende landen.
• PPP stelt dat vanwege de markt voor valutakoersen, de prijzen van soortgelijke goederen in het ene land gelijk moeten zijn wanneer ze worden gewaardeerd in de valuta van een ander land.
• Volgens de index is een valuta overgewaardeerd wanneer een tall latte in het ene land meer kost in Amerikaanse dollars en ondergewaardeerd wanneer deze minder kost in Amerikaanse dollars.
• Oorspronkelijk gemaakt door The Economist, gebruiken andere publicaties ook hun eigen versie van de index.
• De index is relatief eenvoudig in zijn benadering omdat hij geen rekening houdt met bepaalde factoren, zoals de economische omstandigheden in elk land.

Met koopkrachtpariteit kunt u prijzen vergelijken tussen landen met verschillende valuta’s, hoewel het geen perfecte meetwaarde is.

Zoals hierboven vermeld, werd de index voor het eerst gemaakt doorThe Economist, een wereldwijde publicatie die elke week wordt gedrukt. Net als elke andere grote publicatie is het ook online aanwezig. Het was gebaseerd op de Big Mac Index, die werd beschreven als “een luchtige gids om te bepalen of valuta’s zich op het ‘juiste’ niveau bevinden.”

De Starbucks Index geeft inzicht in welke valuta wisselkoersen moet gebaseerd zijn op de prijs van een lange latte. De Starbucks Index doet dit door de prijs in 16 verschillende landen in Amerikaanse dollars te vergelijken. De theorie suggereert dat een tall latte in het ene land hetzelfde zou moeten kosten in een ander land zodra de wisselkoers wordt toegepast.

Dit betekent dat twee valuta ’s gelijk zijn wanneer lattes in beide landen dezelfde waarde hebben. Een valuta wordt als overgewaardeerd beschouwd als de kosten van een latte hoger zijn dan de prijs die een Amerikaanse consument in Amerikaanse dollars betaalt, en ondergewaardeerd als deze minder kost. Stel dat een tall latte in de VS $ 3,50 kost, $ 4,00 in China en $ 1,50 in Thailand. Met behulp van deze theorie is de Chinese renminbi overgewaardeerd ten opzichte van de Amerikaanse dollar, terwijl de Thaise baht als ondergewaardeerd wordt beschouwd.

Speciale overwegingen

Het toepassen van deze vergelijking als een haalbare maatregel wordt vaak als een uitdaging beschouwd. Dat komt omdat het erg simplistisch is in zijn aanpak, omdat het geen rekening houdt met bepaalde factoren bij het vergelijken van valuta’s. Deze factoren omvatten verschillen in productkwaliteit, de houding van de consument en de economische omstandigheden in elk land.

Relatieve koopkrachtpariteit (RPPP) is mogelijk een nauwkeuriger statistiek. Deze maatstaf houdt rekening met het verschil tussen de inflatiepercentages van twee landen bij het stimuleren van veranderingen in de wisselkoers tussen de twee landen in de loop van de tijd. RPPP breidt het idee van koopkrachtpariteit uit en vormt een aanvulling op de theorie van absolute koopkrachtpariteit.

De Starbucks-index versus andere latte-indexen

Er zijn andere, vergelijkbare indices die de prijs van een grote Starbucks-latte hebben gebruikt om PPP te meten.The Wall Street Journal vergeleek prijzen in Amerikaanse dollars in meer dan een dozijn grote steden over de hele wereld met zijn eigen latte-index op basis van prijzen op Starbucks-locaties.5 Onlinepublicatie Finder heeft ook zijn eigen Starbucks Index, die in 76 verschillende landen latte-prijzen in Amerikaanse dollars berekent. De laatste keer dat het zijn bevindingen publiceerde, was in 2019.

De Starbucks-index versus de Big Mac-index

De Starbucks Index is nauw verwant aan The Economist’s Big Mac Index of de Big Mac PPP. Het wordt gebruikt om de koopkrachtpariteit tussen landen te meten met de prijs van een McDonald’s Big Mac als maatstaf.

De Big Mac Index werkt op dezelfde manier als de latte-index van de publicatie, waarbij het mandje met goederen wordt vervangen door de Big Mac. Het suggereert dat wisselkoersveranderingen tussen  valuta  ’s van invloed zouden moeten zijn op de prijs die consumenten betalen voor een Big Mac in een bepaald land.

Iets waar de index geen rekening mee houdt, is dat hoewel de invoer van de Big Mac en de manier waarop deze wordt vervaardigd en gedistribueerd uniform is in alle landen, er verschillen kunnen zijn in het volgende:

• De kosten die verband houden met de arbeid om de winkels te bemannen
• De kosten van de winkelpui
• Extra kosten binnen de franchiselicentie om het McDonald’s-restaurant te exploiteren
• Kosten voor het importeren en verwerven van de inputs