Beurskrach van 1929

Wat was de beurskrach van 1929?

De beurscrash van 1929 begon op 24 oktober. Men herinnert zich de paniekverkopen in de eerste week, maar de grootste dalingen deden zich in de volgende twee jaar voor toen de Grote Depressie uitbrak. In feite bereikte de Dow Jones Industrial Average (DJIA) zijn dieptepunt pas op 8 juli 1932, toen het 89% was gedaald ten opzichte van de piek in september 1929, waardoor het de grootste bearmarkt in de geschiedenis van Wall Street werd. De Dow Jones keerde pas in november 1954 terug naar zijn hoogste punt van 1929.

Inzicht in de beurskrach van 1929

De beurscrash van 1929 volgde op een bullmarkt die de Dow Jones in vijf jaar tijd met 400% had zien stijgen. Maar met industriële bedrijven die handelden tegen koers-winstverhoudingen (P / E-ratio’s) van 15, leken de waarderingen niet onredelijk na een decennium van recordproductiviteitsgroei in de productie – dat wil zeggen, totdat je rekening houdt met de houdstermaatschappijen van openbaar nut.

In 1929 waren duizenden elektriciteitsbedrijven geconsolideerd in holdings die zelf eigendom waren van andere holdings, die ongeveer tweederde van de Amerikaanse industrie controleerden. Tien lagen scheiden de boven- en onderkant van enkele van deze complexe piramides met een hoge hefboomwerking. Zoals de Federal Trade Commission (FTC) in 1928 meldde, waren de oneerlijke praktijken waarbij deze holdings betrokken waren – zoals het betalen van dochterondernemingen via servicecontracten en frauduleuze boekhouding met waardeverminderingen en hoge eigendomswaarden – een ‘bedreiging voor de investeerder’.

De Federal Reserve besloot de speculatie in toom te houden omdat het middelen aan het productief gebruik onttrok. De Fed verhoogde het herdisconteringspercentage van 5% in augustus naar 6%, een beweging die volgens sommige experts de economische groei heeft vertraagd en de liquiditeit op de aandelenmarkt heeft verminderd, waardoor de markten kwetsbaarder worden voor snelle koersdalingen.

Andere factoren die leidden tot de beurskrach van 1929

Een andere factor die experts noemen die tot de crash van 1929 hebben geleid, is de overproductie in veel industrieën die een overaanbod aan staal, ijzer en duurzame goederen veroorzaakten. Toen duidelijk werd dat de vraag laag was en er niet genoeg kopers voor hun goederen waren, dumpten fabrikanten hun producten met verlies en begonnen de aandelenkoersen te dalen. Sommige experts noemen ook een aanhoudende agrarische recessie als een andere factor die van invloed is op de financiële markten.

De druppel die de rug van de kameel brak, was echter waarschijnlijk het nieuws in oktober 1929 dat de houdstermaatschappijen van openbaar nut zouden worden gereguleerd. De resulterende uitverkoop liep door het systeem toen beleggers die aandelen met marge hadden gekocht, gedwongen verkopers werden.

De nasleep van de beurskrach van 1929

In plaats van te proberen het financiële systeem te stabiliseren, deed de Fed, die dacht dat de crash noodzakelijk of zelfs wenselijk was, niets om de golf van bankfaillissementen te voorkomen die het financiële systeem lamlegden – en zo de inzinking erger maakte dan mogelijk was geweest. Zoals minister van Financiën Andrew Mellon tegen president Herbert Hoover zei: “Arbeid liquideren, aandelen liquideren, boeren liquideren, onroerend goed liquideren… Het zal de rotheid uit het systeem zuiveren.”

De crash werd verergerd door de ineenstorting van een parallelle hausse in buitenlandse obligaties. Omdat de vraag naar Amerikaanse export werd gesteund door de enorme bedragen die aan buitenlandse leners waren geleend, verdween deze door de verkoper gefinancierde vraag naar Amerikaanse goederen van de ene op de andere dag. Maar de markt daalde niet gestaag. Begin 1930 herstelde het kortstondig met ongeveer 50% – in wat een klassieke dode kat zou zijn – voordat het weer instortte.

Uiteindelijk zou een kwart van de Amerikaanse beroepsbevolking zijn baan verliezen toen de Grote Depressie een tijdperk van isolationisme, protectionisme en nationalisme inluidde. De beruchte Smoot-Hawley Tariff Act in 1930 begonnen met een spiraal van beggar thy neighbour economisch beleid.

Speciale overwegingen

Het gebrek aan overheidstoezicht was een van de belangrijkste oorzaken van de crash van 1929 – dankzij laissez-faire economische theorieën. Als reactie daarop keurde het Congres een reeks belangrijke federale voorschriften goed die gericht waren op het stabiliseren van de markten. Deze omvatten de Glass Steagall Act van 1933, de Securities and Exchange Act van 1934 en de Public Utility Holding Companies Act van 1935.