Tontine
Wat is een Tontine?
Tontine is de naam van een vroeg systeem voor het aantrekken van kapitaal waarbij individuen betalen in een gemeenschappelijke pool van geld; ze ontvangen dividenden op basis van hun aandeel in de opbrengsten van investeringen die met het gepoolde geld zijn gedaan. Omdat leden van de groep stierven, werden ze niet vervangen door nieuwe investeerders, zodat de opbrengst over steeds minder leden werd verdeeld. De overlevende investeerders profiteerden letterlijk van de dood van mensen die ze kenden – een kenmerk dat velen als macaber beschouwden. Zelfs in hun hoogtijdagen werden tontines als enigszins afwijkend beschouwd.
Op het hoogtepunt van hun populariteit in de jaren 1900 vertegenwoordigden tontines bijna tweederde van de verzekeringsmarkt in de Verenigde Staten en waren ze goed voor meer dan 7,5% van de rijkdom van het land. In 1905 waren er naar schatting negen miljoen actieve tontine-beleidsmaatregelen in de VS, in een land met slechts 18 miljoen huishoudens. Ondanks hun populariteit hadden tontines in de VS een slechte reputatie gekregen vanwege een aantal goed gepubliceerde verzekeringsschandalen, dus voor sommigen blijven ze synoniem met hebzucht en corruptie. In Europa vallen tontines onder de richtlijn 2002/83 / EG van het Europees Parlement, en tontines zijn nog steeds gebruikelijk in Frankrijk.
Tontines: achtergrond
Hoewel ze tegenwoordig vreemd lijken, hebben tontines een legendarische stamboom die minstens een half millennium teruggaat. De naam komt van een 17e-eeuwse Italiaanse financier, Lorenzo de Tonti. Het is niet duidelijk of hij de tontine daadwerkelijk heeft uitgevonden, maar Tonti heeft in de 17e eeuw een beroemde tontine-plan aan de Franse regering voorgesteld als een manier voor koning Lodewijk XIV om geld in te zamelen.
Om deze reden suggereren historici dat het idee van Tonti voortkwam uit de financiële folkways van zijn geboorteland Italië. Het idee sloeg aanvankelijk niet aan en Tonti belandde uiteindelijk in de Bastille.
Enkele decennia later, in de late middeleeuwen, raakte tontine wijdverspreid in Europa als financieringsinstrument van de koninklijke hoven. Omdat het heffen van belastingen vaak uitgesloten was, leenden Europese vorsten, voornamelijk via tontines, om hun interne oorlogen te financieren.
Hoe werkt een Tontine?
Als investeerder in een tontine betaalde u vooraf een forfaitair bedrag – vergelijkbaar met het concept van de hoofdsom, behalve dat het nooit werd terugbetaald – en ontving u tot uw overlijden jaarlijkse “dividendbetalingen”. Toen een investeerder stierf, werden zijn aandelen verdeeld onder de overlevende leden van de tontine. Op deze manier, de kenmerken van een tontine zijn vergelijkbaar met een groep lijfrente en een loterij. In een tontine geldt: hoe langer u leeft – en hoe minder mede-investeerders er blijven leven – hoe hoger uw jaarlijkse betaling. De laatste levende investeerder zou het volledige dividend innen. Toen alle investeerders stierven, eindigde de tontine en nam de overheid meestal het resterende kapitaal op.
Op de meeste plaatsen in de Verenigde Staten wordt het gebruik van tontines om kapitaal aan te trekken of een levenslang inkomen te verwerven consequent als legaal beschouwd; de verouderde wetgeving in twee staten heeft echter de onjuiste perceptie aangewakkerd dat het verkopen van tontines in de bredere VS illegaal is.
Tontines in de Verenigde Staten
In het 19e-eeuwse Amerika waren tontines een populair middel om de verkoop van levensverzekeringen te verhogen. In feite crediteren historici over het algemeen tontines die in hun eentje de opkomst van de verzekeringssector in Amerika onderschrijven. De populaire cultuur versterkte zowel de modieuze als de donkere kant van tontines – zoals Agatha Christie, Robert Louis Stevenson en PG Wodehouse allemaal verhalen schreven over tontine-deelnemers die samenzweerden om elkaar te vermoorden om de grote beloning te claimen.
Aan het begin van de Amerikaanse Republiek stelde de Amerikaanse minister van Financiën Alexander Hamilton voor om tontines te gebruiken als een manier om de staatsschuld te verminderen. Hamilton’s tontine had een ongebruikelijke uitbetalingsstructuur die de betalingen van investeerders aan de uiteindelijke begunstigden stopte toen de overlevingspool werd teruggebracht tot 20% van de oorspronkelijke groep. Deze begunstigden zouden nog steeds een dividend ontvangen, maar het zou niet langer toenemen naarmate hun medebegunstigden stierven. Hamilton’s tontine-voorstel werd echter genegeerd door het Congres.
Zo snel als hun populariteit in Amerika toenam, was de ondergang van tontines even snel. Kort na 1900 veegden een aantal spectaculaire verduisteringsschandalen uit de verzekeringssector de tontine bijna uit het bewustzijn van de VS.
Een tweede blik op Tontines?
Tegenwoordig denkt een groeiend aantal financiële adviseurs, academici en fintech bedrijven dat het tijd is om deze financiële regelingen nog eens te bekijken. Een van die academici is Moshe Milevsky, een universitair hoofddocent financiën aan de Schulich School of Business van York University in Toronto, die graag zou zien dat tontines een comeback maken. Milevsky denkt dat tontines aantrekkelijk zijn omdat ze het reguliere inkomen van een lijfrente verschaffen – zelfs meer inkomen voor levende leden – en vanwege de structuur van tontines en relatief lage kosten, ze hogere opbrengsten opleveren dan lijfrentes.
Tontines kunnen ook een oplossing bieden voor het langlevenrisico – het gevaar dat u uw geld overleeft. Bovendien zeggen voorstanders dat met automatisering en ontwikkelingen zoals transparantie en daarmee minder kans op fraude. De markt voor tontines is net zo groot als voor levensverzekeringen, vooral met babyboomers die op zoek zijn naar een alternatief voor hun verdwenen pensioen.
Dus in plaats van iets dat verborgen hoort in de pagina’s van een moordmysterie, zou een moderne versie van de tontine een haalbare manier kunnen zijn voor mensen om hun laatste jaren te financieren. Tontines zouden zelfs een veiligere en goedkopere manier kunnen zijn voor Amerikaanse bedrijven om het pensioen nieuw leven in te blazen. Interessant is dat sommigen geloven dat de val van de Amerikaanse tontine in het begin van de 20e eeuw veel te maken had met de stijging van het bedrijfspensioen. Zoals Milevsky in 2015 tegen de Washington Post zei : “Dit [tontines] zou wel eens de iPhone van pensioenproducten kunnen zijn.”
Belangrijkste leerpunten
- Tontine is de naam van een vroeg systeem voor het aantrekken van kapitaal waarbij individuen betalen in een gemeenschappelijke pool van geld.
- In de VS waren tontines populair in de jaren 1700 en 1800 en vervaagden ze in het begin van de 20e eeuw.
- Tegenwoordig krijgen tontines een tweede blik als een haalbare manier om een pensioeninkomen te genereren.
Voorbeelden van Tontine-projecten
Tontines namen vaak de vorm aan van abonnementen, waarvan de opbrengst werd gebruikt voor de financiering van projecten voor particuliere of openbare werken, waarbij de tontine soms in hun naam stond.
The First Freemasons ‘Hall, Londen, 1775
In 1775 gebruikten Engelse vrijmetselaars een tontine om de eerste Freemasons ‘Hall (de Freemasons’ Tontine) in Great Queen Street, Londen te financieren. Tegenwoordig herbergt dit gebouw – genaamd de United Grand Lodge of England (UGLE) – meer dan 200.000 vrijmetselaars die lid zijn en is het een plek voor iedereen om als gelijken samen te komen. Het publiek is welkom en de UGLE biedt historische lezingen, rondleidingen en andere programma’s aan. De UGLE biedt deze ruimte ook te huur aan; en het is een favoriete plek voor filmopnamen, conferenties en handels- en modeshows.
Investeerders in deze tontine kwamen voornamelijk uit de vastgoedbezitters, commerciële en professionele klassen; ze waren grotendeels mannelijk, maar met een aanzienlijk aantal weduwen en vrijsters. Bij de aanvang in 1775 bracht deze tontine £ 5.000 ($ 6.344) op tegen een nominale rente van 5% per jaar, voor een jaarlijks dividend van £ 250 ($ 317). De Tontine van de vrijmetselaars was een goed georganiseerd bedrijf en publiceerde een gedrukt prospectus met de voorwaarden van de tontine. Het hield ook een register bij met de geschreven geschiedenis van de groep en een lijst van de 100 oorspronkelijke abonnees, samen met gedetailleerde demografische gegevens. De Tontine van de Vrijmetselaars is ongebruikelijk in die zin dat deze records de 87-jarige duur (1775–1862) hebben overleefd.
The Tontine Hotel in Ironbridge, Shropshire, Verenigd Koninkrijk, 1780
De Shrewsbury-architect, John Hiram Haycock, bouwde het Tontine Hotel (The Tontine) in Ironbridge in 1780 met behulp van een tontine om de constructie te financieren. Het hotel ligt dicht bij de beroemde ijzeren brug die de rivier de Severn overspant en waaraan de stad zijn naam te danken heeft.
De ijzeren brug, geopend in 1781, was de eerste grote brug ter wereld die werd gemaakt van het toen nieuwe materiaal, gietijzer. Een wonder van het industriële tijdperk, in 1934 werd de IJzeren Brug aangewezen als een Gepland Oud Monument en afgesloten voor autoverkeer; en in 1986 werd de brug uitgeroepen tot werelderfgoed.
Het enige oorspronkelijke doel van het Tontine Hotel was om de vele toeristen die de ijzeren brug kwamen bekijken te huisvesten. De Tontine werd ook vaak gebruikt als ontmoetingsplaats voor lokale industriëlen en zakenmensen.
Tegenwoordig is het Tontine Hotel nog steeds een belangrijke ontmoetingsplaats voor reizigers, toeristen en zakenmensen. Naast een bar en restaurant biedt The Tontine bed & breakfast-accommodatie van hoge kwaliteit in Shropshire, op ongeveer 30 minuten rijden van zowel Shrewsbury als Wolverhampton. Het centrum van Ironbridge ligt op minder dan vijf minuten lopen van het hotel. De Tontine lijkt geen griezelige associaties te hebben geërfd met de tontine-operaties van weleer, aangezien het een favoriete plek is voor zowel stellen als gezinnen.
The Tontine Coffee House, New York City, 1793
De New York Stock Exchange heeft wortels die teruggaan tot een lentedag in 1792, toen een groep van 24 mannen elkaar ontmoetten buiten Wall Street 68 (bij Water Street) in de schaduw van een enorme plataan, of ‘buttonwood tree’. Ze legden de regels vast waarmee ze zouden handelen en noemden het de Buttonwood-overeenkomst.
Later dat jaar verhuisden de financiers hun handelsactiviteiten naar een kamer op de tweede verdieping van een gebouw dat het Tontine Coffee House werd. Begin 1793 financierde een tontine natuurlijk de bouw van het Tontine Coffee House door 203 aandelen te verkopen voor $ 254 per stuk. In 1817 veranderde de groei van de investeringen van deze tontine in feite in het Big Board en verhuisde het naar een grotere ruimte.
The Tontine Coffee House was een van de drukste knooppunten van New York City voor het kopen en verkopen van aandelen, het afhandelen van zakelijke deals en het houden van verhitte politieke debatten en andere fora. Het Tontine Coffee House was niet alleen een thuis voor de Merchants Exchange, het was ook een sociale ontmoetingsplek en een monumentaal gebouw, dat vaak verscheen in de memoires van illustere financiers en in krantenverhalen als de locatie van belangrijke openbare bijeenkomsten.
Het oorspronkelijke gebouw, gefinancierd door de tontine, overleefde de Grote Brand van 1835, maar werd afgebroken en vervangen in het midden van de jaren 1850. Het overlijden van het lid dat de ontbinding van het Tontine Coffee House veroorzaakte, vond plaats in november 1870, maar boekhoudkundige geschillen vertraagden de procedure en het pand werd uiteindelijk verkocht op een door de rechtbank bevolen veiling in januari 1881. De verkoop bracht de stad slechts $ 138.550 op, wat veel minder was dan verwacht.